Rozdział Piąty

 Napisałam piękną, długą przedmowę i szlag ją trafił - macie szczęście xD Ograniczę się więc teraz do wielkiego DZIĘKUJĘ! za każdy komentarz, za wszystko. Za 40.000 wyświetleń i prawie 50-ciu obserwatorów (chociaż pewnie połowa dawno nie zagląda, cóż). Za to, że Wam się chce tu ciągle wracać. Podziwiam Was :D

A oto rozdział piąty Friends Will Be Friends. Zapraszam ;__;

_____________

Ten rozdział początkowo pisało mi się całkiem lekko. Wydaje się przyjemną anegdotką, jedną z tych, które opowiada się znajomym, kiedy wyczerpią się ciekawsze tematy. W każdym razie, taka pozornie błaha, może nawet zabawna historyjka, przerodziła się później - choć trudno w to uwierzyć -  w coś, co omal nie zniszczyło tego wszystkiego, o czym ta książka ma opowiadać. W jakiś pokrętny sposób, przez ten jeden upalny dzień, na włosku miała kiedyś zawisnąć prawdziwa przyjaźń.

ROZDZIAŁ PIĄTY

„THE TIMES THEY ARE CHANGIN”

18 listopada 1981, Los Angeles, Kalifornia, USA

- To właśnie dziś znajdujemy się na cmentarzu przy Santa Monica Boulvard, wśród pogrążonych w smutku bliskich, wśród rodziny i przyjaciół, a także ludzi, takich jak my, którzy przybyli jedynie oddać cześć… - Mówiła stanowczo zbyt suchym i rzeczowym tonem jakaś kobieta w telewizji, ubrana w coś czarnego i tak obcisłego, że ledwo dawałem radę skoncentrować się na tym, co mówiła.

- Albo dobrać się do dupy jej ojcu, wszyscy wiedzą, że szukali czegoś na starego Wilsona, świat schodzi na psy, doprawdy. A ona nie lepsza, głupia dziewucha. Ucz się, dziecko. Lepiej na cudzych błędach niż na własnych, zapamiętaj to sobie. Doprawdy, heroina, na co to komu. Nie mówię żeby… No ale ona doprawdy była… Ale taka młoda… - Babcia mamrotała pod nosem, podnosząc nieco głos, kiedy zwracała się do mnie. Nie miałem pojęcia, czy w ogóle wiedziała, że słuchałem sobie spokojnie całej reszty, ale już niejednego się w ten sposób nauczyłem. To mamrotanie było po prostu skarbnicą wiedzy. Kiedy wyszła do kuchni, ponownie wbiłem wzrok w ekran. Tego typu afery zawsze mnie interesowały.

-…Mowa oczywiście o Monice Wilson, córce powszechnie znanego i - do niedawna -szanowanego sędziego Gerarda Wilsona, którego decyzja kończąca toczącą się od ponad czterech lat sprawę dotyczącą oskarżenia byłego Gubernatora Stanu, Ronalda Raegana, o nielegalne pobieranie pieniędzy z konta Bank of America przez cały okres trwania swojej kadencji, stała się niedawno przyczyną wielu kontrowersji. Opinie na temat oczyszczenia pana Raegana z zarzutów są bardzo krytyczne. Wiele wpływowych postaci zdaje się wręcz uważać, że wkupił się on w łaski sędziego odstępując mu część swojej nielegalnie zgromadzonej fortuny na jedno z licznych kont bankowych pana Wilsona w jednym z państw zachodniej Europy. Są to jednak tylko przypuszczenia i mamy nadzieję, że żadne pogłoski nie będą dziś w stanie oderwać naszych myśli i ciepła naszych pełnych smutku serc od Moniki, którą tak niesprawiedliwie okradziono ze wspaniałego daru, jakim jest życie… - Przykre to było, siedzieć tak przed telewizorem, jakby nadawali jakiś dobry film i słuchać o tym, jak na pogrzebie czyjejś córki, obca baba snuje chore insynuacje na temat kariery jej ojca, kończąc bezczelnie uwagą o tym, jak bardzo nie chce, by w ogóle o tym myśleć. Nie powiedziała o tej dziewczynie nic, poza tym, że miała na imię Monica i byłą córką tego W-cośtamsona, który miał pecha dostać gównianą sprawę, z której pewnie nie było takiego wyjścia odpowiedniego dla tych żerujących na cudzym szczęściu hien. Kiedy JA zostanę sławny, nigdy nie dam sobą pomiatać w taki sposób.

Chciałem się czegoś dowiedzieć o tej córce sędziego, choćby tak - z czystej przekory. Chyba należało jej się trochę zainteresowania, chociaż im dłużej o tym myślałem, tym bardziej wydawało mi się to bez sensu. Na szczęście (czy może w sumie nieszczęście, bo nic dobrego z tego nie wyszło) zwykle nie namyślam się nad niczym zbyt długo,* więc od razu poszedłem do kuchni, skąd dochodził smakowity zapach przekładańca z jagodami i parząc się uprzednio w rękę przy próbie dotknięcia świeżo wyjętego z piekarnika ciasta, usiadłem na drewnianym stołku nie od kompletu, jakich było tu jakimś sposobem zawsze akurat tyle, ile potrzeba i rzuciłem maksymalnie obojętnym tonem, przygotowując się jednocześnie na dwugodzinny wykład o schodzeniu świata na psy,

- Babciu, a ta cała córka tego sędziego…?

- Kto, ta mała Wilson? Dziecko, a co ty jeszcze chcesz wiedzieć! Trąbią o niej na okrągło w radiu, w telewizji, w gazecie o niej pisali, dasz wiarę? Kupuję gazetę, bo chcę wiedzieć co się dzieje na świecie, bo telewizja oczywiście mi tego nie powie, skąd! Wolą się zajmować rozwodem jakiegoś Huglingtone’a, czy innego Gustlingstone’a, doprawdy, nie mam pojęcia kim ten chłopiec jest, a nic nie wspomną o ostatnich rozmowach z Bolszewikami, doprawdy, świat schodzi na psy, dziecko, zapamiętaj to. Ale co ja… A tak! Więc kupuję gazetę, żeby czytać o tym bękarcie Breżniewie, a tu ani słowa na ten temat! Ani jednego zdjęcia jego parszywej gęby, nic! Dasz wiarę? A kto za to jest na pierwszej stronie? Litery jak byk, czerwone takie, aż biją po oczach, o proszę, mam tu tę gazetę, niech no tylko… - W tym momencie sięgnęła do parapetu i wzięła jedną z gazet, rozkładając na pierwszej stronie, gdzie (wcale nie aż tak ogromny) widniał czerwony napis „Monica Wilson odpowiedziała za decyzje ojca?” i podetknęła mi ją pod sam nos. - Doprawdy, dziecko. Należy się jej chyba chociaż trochę szacunku, jeśli już nie miała go za życia. Chociaż to rzeczywiście nie była najinteligentniejsza… No ale o czym to ja? Weź sobie kawałek ciasta, co tak patrzysz? Nie przejmuj się tą historią, ludzie umierają codziennie, nie ona jedna miała pstro w głowie. Lepiej byś się pouczył czegoś. Doprawdy, w tej szkole niczego od was nie wymagają! Świat schodzi na psy, zawsze to powtarzałam. – Mówiła coś jeszcze pod nosem i wydawało mi się, że wyłapałem jakieś brzydkie słowa (zawsze łatwiej wpadają w ucho, prawda?), ale bardziej mnie zajęło to, że wciąż nic nie wiedziałem o tej Monice. Z gazety też niczego się nie dowiedziałem, artykuł był utrzymany w tym samym tonie, co wypowiedź tej kobitki z telewizji, jakieś sranie w banię o jej ojcu i jego fikcyjnych milionach na koncie w Szwajcarii.

Nawet nie zauważyłem, kiedy zacząłem gorąco trzymać jego stronę. Ani kiedy postanowiłem mu to oznajmić. Albo kiedy nagle znalazłem się przy Santa Monica Boulvard, chociaż to było dobre pół godziny drogi od domu.

Przed bramą cmentarną tłoczyło się całe mnóstwo ludzi. Jedni rozmawiali ze sobą cicho, inni wymieniali na ich widok wzburzone wspomnienia, jeszcze inni szlochali cicho w chusteczki. Była też grupka chłopaków w moim wieku, którzy najwyraźniej próbowali znaleźć jakiś sposób, żeby przedostać się do miejsca, gdzie kręcono reportaż do telewizji. Przysunąłem się bliżej nich, bo wyglądali na takich, którzy mogliby coś wiedzieć. No i, tak jak ja, wyróżniali się trochę zbyt krzykliwym ubiorem jak na taką uroczystość. Jednak jeszcze zanim zdążyłem podejść na tyle blisko, by usłyszeć o czym rozmawiają, tłum zaczął gwałtownie na nas nacierać, kiedy próbował się rozstąpić, by mogli wyjść – w asyście ochrony – państwo Wilson. Sędziego poznałem, bo jego zdjęcie (dwa razy większe od zdjęcia jego zmarłej córki) zamieścili przy artykule, który wcześniej czytałem. Domyśliłem się, że kobieta przyciskająca wygniecioną chustkę do twarzy to jego żona.

- Hej! Panie Wilson! Proszę pana! – Wołałem, ale ludzie skutecznie mnie zagłuszali.

- A ty co? – Wytrzeszczył na mnie oczy jeden z tych chłopaków, z którymi chciałem pogadać. Musiał krzyczeć, żebym słyszał, co w ogóle mówi. – Znasz go?

- Co ty. Pierwszy raz go widzę. No, oprócz zdjęcia w gazecie.

- To co od niego chcesz? – Wzruszyłem ramionami, ale chyba tego nie zauważył, bo wciąż napierali na nas ubrani na czarno, szlochający, gwiżdżący, chuj-wie-co-jeszcze-robiący ludzie.

- Chciałem mu powiedzieć, że trzymam jego stronę.

- Nieno, to dobry moment sobie wybrałeś, koleś. Tak w ogóle, to jestem Adler!

- Slash! – Odkrzyknąłem, a potem przerwałem rozmowę, bo jeśli chciałem pogadać z Wilsonem, to był najwyższy czas, żeby zacząć się przepychać w jego stronę. I znów nie dotarłem do celu, bo ktoś mnie zaczepił, ale tym razem poczułem tylko słaby uścisk dłoni na przedramieniu i ktoś zaczął szybko syczeć mi do ucha, że musimy się pospieszyć i że nikt nas nie może zobaczyć. Byłem tak bardzo zdziwiony, że pozwoliłem, żeby czyjaś chuda ręka poprowadziła mnie w zupełnie odwrotną stronę. Gdzieś w tłumie mignęła mi przez chwilę bujna fryzura nowego kolegi, a parę minut później siedziałem na jakimś zarośniętym nagrobku, a wysoka, chuda dziewczyna, która mnie tu przyprowadziła, oddaliła się na chwilę, żeby sprawdzić, czy na pewno jesteśmy sami, jak mi oznajmiła, nawet nie patrząc mi w twarz. To już dwa dobre powody, żeby się wystraszyć i spierniczyć gdzie pieprz rośnie, ale dupę miałem jakby wmurowaną w kamienny grób.

Po paru chwilach (które wydawały się paroma dniami) dziewczyna wróciła i po raz pierwszy odwróciła się w moją stronę tak, że mogłem dostrzec jej twarz. Aż wrzasnąłem, jak mała dziewczynka. Ale serio, kto to widział, żeby zmarłe córki sędziów czaiły się gdzieś po cmentarzach? Poza trumnami?

- Ćśś, nie drzyj się tak. Jesteś idiotą, czy jak?

- Ty… Co? Jak? Ale…

- Po pierwsze, zamknij się, bo przez ciebie nie usłyszę, jak Steven będzie szedł. Secundo, siedź cicho nawet jak już przyjdzie, bo dostaniesz w buźkę, że cię własne kłaki nie poznają, czaisz? – Miałem wrażenie, że jeszcze chwila i dostanę jakiejś hiperwentylacji. Szok w mojej głowie przybierał formę wielkiego głazu, który powoli spłaszczał mi mózg, tak, że niemal fizycznie czułem, że zaraz nic z niego nie zostanie.** Ruda (a w zasadzie brunetka, jak wywnioskowałem z ciemnych odrostów na jej przetłuszczonych, pomarańczowych włosach) siedziała teraz po turecku na płycie nagrobka i bezczelnie obgryzała paznokcie.

Milczeliśmy. Tylko w mojej głowie jakiś głosik wrzeszczał co tchu „UCIEKAJ, HUDSON, UCIEKAJ, PÓKI MASZ NOGI (tak dla wyjaśnienia – ta laska miała taką minę, jakby w każdej chwili mogła wyjąć z kieszeni piłę mechaniczną i mi je urżnąć, trzymając przy tym palec w nosie)!”  Po niedługim czasie usłyszałem szuranie butów po suchej ziemi. W dziewczynę momentalnie coś wstąpiło. Zerwała się z miejsca i siłą zaciągnęła mnie za róg małej kapliczki, przy której siedzieliśmy do tej pory. Mruczała przy tym do siebie i rzucała przerażone spojrzenia wokół, jakby obawiała się co najmniej osaczenia przez FBI. Tymczasem naszym oczom ukazał się pogwizdujący cicho blondyn, który wcześniej mi się przedstawiał. Koścista dłoń wbiła mi się w przedramię tak mocno, że oczyma wyobraźni już widziałem nieschodzące z niego tygodniami sine szramy. Po chwili poleciałem w przód prosto na twarz, ciągnięty przez jakąś nadludzką siłę uwięzioną w chudym ciałku córki sędziego, która rzuciła się  na chłopaka, automatycznie (lub z premedytacją – nie żebym się miał zdziwić) ciągnąc nie spodziewającego się niczego mnie za sobą.

- Adler, sukinkocie jeden! – wysmarkała mu w koszulkę na przywitanie, co uchwyciłem, kiedy już podniosłem się z ziemi. Mimo agresywnego tonu jej wypowiedzi i niekoniecznie przyjemnego słowa, którym określiła chłopaka, tuliła się teraz do niego jak koala, oplatając wszystkimi możliwymi kończynami. Naprawdę uwierzyłem już, że jest z nią coś bardzo poważnie nie tak. A przecież później okazało się, że to zaledwie wierzchołek góry lodowej…

________________________________________________________________________

*- Cóż, jako autorka, nie powinnam zapewne robić osobistych wycieczek w książce opisującej sławnych ludzi (zwłaszcza, że znają mój adres), ale nie mogłabym w tym miejscu nie wspomnieć, że absolutnie się zgadzam – myślenie nie jest dobrą stroną Saula Hudsona.

** - Czyżby obawy Saula się potwierdziły?