II

My World (wredna Shannon, jej rodzeństwo, bla bla) 
Jest, po latach stu, jest ;___; Przepraszam po 2383791283-kroć :C
I przepraszam za wydźwięk tego rozdziału, ale to ostatni, który jest jeszcze wstępem do akcji. A następne powinny być cokolwiek lepsze. Tak sobie założyłam xD
Następny rozdział postaram się wrzucić szybciej... ;-;
____

Dobrze pamiętam dzień, kiedy dostałam od Jasona ostatni list przed jego powrotem do Bullhead. Był krótszy niż pozostałe, ale za to Jas widocznie starał się bardziej niż zwykle. Nie chodziło tylko o kształtniejsze literki - w ogóle rzucało się w oczy,  że wreszcie pozbierał myśli. 

Shannie!

Przepraszam, że tak długo nie dawałem znać o sobie, ale dużo się działo. Nie uwierzysz, co jest! Wreszcie coś się ruszyło, to już sześć dni! Szczerze mówiąc, strasznie się męczę, ale pomaga mi myśl, że niedługo wreszcie się zobaczymy. Nawet nie masz pojęcia, jak tęsknię za Tobą i Jamie (chociaż mogłaby przestać truć mi głowę o mieszkanie. Coś znajdę, jak będę na miejscu, nie chcę sobie psuć takiej chwili planowaniem).

Pomyśl tylko, jeszcze tydzień i znowu będziemy razem. Dorosły facet nie powinien tak się tym podniecać, w końcu to tylko powrót do domu, nic wielkiego, ale kiedy sobie to wyobrażam,  płaczę jak dzieciak. Już prawie zupełnie nie pamiętam jak wygląda Bullhead. Niby dostawałem od Was zdjęcia, ale to nie to samo. To tyczy się też Ciebie i Jam. Ciężko mi sobie wyobrazić, że to naprawdę Wy. Ja też sporo się zmieniłem, cóż. Nie mam nic, co mógłbym Ci przesłać. Nie mam własnego aparatu i nie znam nikogo, kto by miał. A wiesz, że wstyd pokazywać – zwłaszcza Wam – te, które mi robiono. Także szczególnie Jam nieźle się pewnie zdziwi, kiedy zobaczymy się po tylu latach. Wtedy byliśmy dzieciakami, teraz to będzie zupełnie co innego.

Głupio mi to przyznawać, ale mam cholerną tremę. Wiem, że niby nie mam do tego  żadnych podstaw, ale co jeśli w ogóle nie przypadniemy sobie do gustu? W listach to przecież co innego. Nie ma w nich wkurzających nawyków, ani bezsensownych napadów śmiechu, ani przekrwionych oczu, ani sposobu, w jaki wymawiasz poszczególne słowa. Rozumiesz, prawda? Boję się, że coś we mnie będzie nas od siebie odpychać. Ale nie ma co się martwić na zapas, w niczym to przecież nie pomoże, nie?

Kończę już, bo mam jeszcze parę spraw do załatwienia. Trzymaj za mnie kciuki, mała.

Do wtorku.

Z Końca Świata,

Jason

Zawsze się tak podpisywał. „Z Końca Świata”, chociaż dobrze wiedziałam, że spędził prawie cały ten czas w Atlancie. Jas ma w sobie trochę z poety. Czasem, kiedy zdarzało mu się pisać pod wpływem, tworzył takie cuda, że i Morrison by pozazdrościł. Zatrzymuję sobie każdy list od niego. Głównie z sentymentu, ale kto wie? – Może kiedyś jednak zostanie sławny i wtedy opchnę je za grube miliony? Swoją drogą, chyba nie mówił Jamie aż tyle, ile mówił mnie, choć nie jestem pewna, bo nigdy nie odważyłam się zajrzeć do jej korespondencji. Nie żeby mnie nie kusiło. Jestem strasznie wścibska. Do tego –oh, jak mi przykro! - wywyższam się nad innych. W końcu mam się poniekąd za lepszą od Jam. Generalnie większość ludzi mam za lepszych (może i niewiele, ale jednak) od Jam. Mam oczywiście całą masę powodów, moja niechęć nie bierze się znikąd, chociaż potwierdzam, że wywołuje ją prawie wszystko. Co takiego złego było w mojej rodzonej siostrze, że nawet listy wolałam czytywać w parku pod drzewem, jak najdalej od niej? Chociażby to, co działo się po moim powrocie tego - i niemal każdego innego - dnia…

- Bo powinnaś widzieć w tym wszystkim dobre strony, wiesz?! – Poszło jak zwykle o moje nędzne samopoczucie. Jamie krzyczała do mnie z progu pokoju. Znów to samo. Kolejna kłótnia. Bezsensowna wymiana argumentów, które już dawno się skończyły. Bitwa na siłę głosu.

- A nie pomyślałaś, że może w tym w ogóle NIE MA żadnych dobrych stron?! – Odwrzasnęłam z dołu schodów, nie przejmując się zbytnio panującym w Sacramento nakazem zachowania ciszy na korytarzach. Nie powstrzymywałam łez, więc od paru chwil lały się ciurkiem po policzkach, które zamiast poczerwienieć z gniewu, stały się jeszcze bardziej białe. Jamie znów zasypywała mnie pociskami świetnych przykładów łaskawości losu wobec nas i oczywiście, jak zwykle, nie obchodziło jej nic, co ja mam do powiedzenia. Ona tylko udawała, że dba o wszystkich wokół. Tak naprawdę byliśmy jej potrzebni tylko do tego, żeby mogła czuć się komuś potrzebna. – Może Tobie się wydaje, że powinnam dziękować dzień w dzień, że mamy tu bieżącą wodę i elektryczność, zamiast wyrzucać, że nie mamy za to gdzie się podziać, a rodzice nawet nie chcą o nas słyszeć? Może tobie daje jakąś wewnętrzną radość to, że co rano wschodzi słońce, ale ja widzę tylko, że to kolejny dzień, kiedy muszę się obudzić i znów być sobą, żyć, oddychać! Powinnam się cieszyć, bo są ludzie, którzy chcieliby być w mojej sytuacji, bo sami mają gorzej, prawda? Ciągle, ciągle to powtarzasz! Ale dlaczego moja sytuacja musi być zła? Dlaczego nie mogę choć raz w życiu mieć z górki?! Nie mam ochoty siedzieć tutaj ani chwili dłużej! I nie mam na myśli tylko tego miejsca, ale w ogóle ciebie, siebie, świata! Nie możesz tego pojąć, że czasem muszę toczyć ze sobą dyskusję o tym, czy nie łatwiej byłoby wejść przypadkiem pod koła samochodu! Nie wiesz jak to jest, Jamie! Nie masz pojęcia! Ty znalazłaś przyjaciół, chociaż nie wiem jaki frajer chciałby się z tobą zadawać; ty nigdy nie miałaś aż tylu problemów. Wydaje ci się, że skoro jesteśmy siostrami, to możesz myśleć za mnie i mówić w moim imieniu, ale ja nie mogę już na ciebie patrzeć! Nie mogę słuchać ani chwili dłużej, jak mi wytykasz jak wielką jestem porażką, skoro nie doceniam życia! I może jeszcze tego nie odkryłaś, ale to życie nie jest w ogóle powodem do radości, wiesz? Przejrzyj na oczy, frajerko. I tak umrzemy, może dla niektórych lepiej byłoby zrobić to już teraz!

- Przestań tak mówić, Shan, nawet nie wiesz jak się o ciebie boimy, kiedy tak mówisz, rozumiesz?! – Wyjęczała. Prychnęłam. Już ja swoje wiem. Zresztą, ciekawe kogo niby jeszcze miała na myśli mówiąc my. Jasona? A może ukochane pingwiny? Zaśmiałam się pod nosem, kiedy mijałam w drzwiach milczącą Jam. Otarłam wilgotne policzki wierzchem dłoni i padłam na tapczan, wyćwiczonym ruchem wyjmując ze stojącej tuż obok mikroszafeczki swojego czerwonego walkmana. Był prezentem od Jasona. Skąd go on go wytrzasnął – nie wiedziałam. Miałam tylko jedną kasetę, którą kupiłam lat temu całe mnóstwo i taśma była już niemal zupełnie rozmagnesowana. Momentami słychać było tylko szumy i trzaski, ale i tak nie było dla mnie lepszej rozrywki.

Nacisnęłam przycisk odtwarzania. Głos Jima charcząc i trzeszcząc podążał cienkim kablem słuchawek wprost do stęsknionego muzyki móżdżku.  „Why did you throw the Jack of Hearts away?” –  Rozbrzmiała mi w uchu końcówka utworu. – “It was the only card In the deck, that I had left to play!” – Skupiłam się maksymalnie na dźwiękach perkusji. A potem zamruczłam pod nosem razem z Morrisonem – “And I’ll say it again – I need a brand new friend. And I’ll say it again – I need a brand new friend... And I’ll say it again- I need a brand new…” – Tak, tak. The end, wiem. – Burknęłam, bo od tekstu tej piosenki jakoś zawsze podupadałam na duchu. Nie żebym to kiedykolwiek otwarcie przyznała.

Przesłuchałam resztę piosenek w ciszy. Jamie siedziała na swoim łóżku i, zerkając na mnie od czasu do czasu, czytała „Myszy i ludzi”. Któryś z kolei raz, ale nie mam czego się czepiać. To w końcu ja słucham od paru lat w kółko tej samej kasety.

Znudziło mi się wreszcie bezczynne leżenie. W milczeniu zwlekłam się z tapczanu, chwyciłam torbę i, jak zwykle, udałam się do parczku. Zaraz za Wschodnią Bramą rozpuściłam włosy. W trakcie trwania lekcji i posiłków nie wolno było nam tego robić. Musiałyśmy też nosić starannie uprasowane i wykrochmalone mundurki. W zasadzie tylko plecaki czy torby mogły stanowić o indywidualności każdej uczennicy, stąd często widywałam na nich napisy, naszywki i inne ozdóbki, których mi osobiście nigdy nie chciałoby się tworzyć. Moja szkolna torba przypominała kawał niewprawnie pozszywanych ciemnobrązowych szmat na pasku tak długim, że kiedy szłam, dyndała mi w okolicy kolana.

Na dworze panował niemiłosierny upał. Ulicami pędzili mężczyźni bez koszul i kobiety w krótkich sukienkach. Każdy jak najszybciej chciał znaleźć dla siebie odrobinę cienia, najlepiej we własnym mieszkaniu. Patrząc na zatrzaskujące się okna, opuszczane rolety i na popijające w bramach coca-colę dzieciaki, czułam się bezdomna i samotna. Byłam w swoim żywiole. Marynarkę zdjęłam niemal od razu, zaraz potem rozpięłam górne guziki koszuli i ruszyłam przed siebie wolnym kroczkiem, wbrew pośpiechowi wszystkich innych. Ile radości może człowiek czerpać z takich drobnych złośliwości, choćby to nikogo w ogóle nie obchodziło.

Zaczęłam się właśnie zastanawiać co powinnam ze sobą zrobić, skoro siedzenie w parczku w taki upał chyba nie wchodziło w grę, kiedy rozwiązanie spadło na mnie samo, niczym grom z jasnego nieba. A miało postać szklanej butelki i rozbiło się nie więcej niż dwadzieścia centymetrów od czubka mojego lewego buta.