Kroniki Peg, część III, czyli poznajemy Mackenzie i wszystko się zaczyna

Tak, Lizzie's home ;___;  Bak in tałn i te sprawy. Trudno mi się było zebrać, a im dłużej czekałam, tym gorzej było siąść i pisać. Ale coś jednak jest i teraz już częściej będę. Postaram się też stopniowo nadrabiać komentarze, bo wiem, że strasznie zawaliłam sprawę. Wybaczcie, a ja pozbieram trochę życia i się za to wezmę :D Mam nadzieję, że rozdział Was nie rozczaruje. Miłej zabawy, czy coś xD

***
W poprzednim odcinkach:
W rozdziale pierwszym przedstawiałam młodą i szaloną jeszcze Lucy - zakochaną w Queen główną bohaterkę oraz jej koleżanki - Polly i Presley. Dziewczyny wybierały się na koncert Queen, gdzie poznały równie dziwną jak one same Peggy, która następnie następnego dnia ucieka z domu i (dziwnym zbiegiem okoliczności) trafia akurat na Lue. Następnie poznaje jej przyjaciółkę Sam i dziewczyny już wiedzą, że to nie będzie zwykła znajomość. W drugim rozdziale opowiedziałam trochę o domu rodziców Presley, który stanowi Centrum Dowodzenia Nad Światem z kafelkami w rybki w łazience i dachem, z którego można obserwować wschód słońca. A dzisiaj... Czytajcie (i nie zapomnijcie skomentować :3) xD
***

- NIE ZGADNIECIE CO SIĘ STAŁO! – Dobiegł nas z przedpokoju ociekający ekscytacją głos Mackenzie. Wszystkie rzuciłyśmy, co akurat miałyśmy w rękach i pognałyśmy jak burza (zostawiając za sobą podobne straty) przez salon, by zderzyć się z nią w drzwiach i usłyszeć jak ledwo sapie z okolic podłogi. – Izzy się oświadczył!

Ha, mam Was! Myślicie, że tak po prostu powiem o co chodzi? A kto by chciał potem czytać całą resztę tych bazgrół o naszej pokręconej rodzince? Gdybym tak po prostu zdradziła, zaraz na początku, najważniejszą rzecz? Nikt!  Ale nie, serio. Nawet mnie nie chciałoby się wtedy tego czytać. Także poluzujcie gumki w gaciach (matko, skąd ja biorę takie gadki? Jak Page’a kocham, nie mówiłam tak zanim poznałam Kenzie) i słuchajcie…

Chciałam zacząć ten rozdział od wzmianki, że oto ustawiam akcję w roku 1985, ale przecież wiem, że zaraz byście pomyśleli „O! Gunsi już będą, ale super, wreszcie jakaś akcja z chłopakami, a nie sranie w banie o jakichś szajbuskach ze wsi, bla, bla, bla,” a chciałabym najpierw wspomnieć, że 1985 rok, to NIE TYLKO Gunsi. Może to kogoś zaskoczy, ale ten rok miał aż 365 dni i naprawdę działo się całkiem sporo. Jacie, gdzieś tam spiknęło się pięciu gości, uznając że stworzą najlepszą na świecie kapelę w jakimś starym garażu i wydawało im się, że podbiją świat. Myślicie, że nas to obchodziło?

...I to, kurwa, jak!

To był w sumie dzień jak co dzień, żadne tam wyjątkowe daty (może trudno w to uwierzyć, ale naprawdę nie zapieprzam po mieście z kalendarzem i nie zapisuję dokładnych godzin, miejsc i nazwisk. Serio.), nic z tych rzeczy, ale na pewno zaczynała się wiosna, bo Macy chodziła cała zasmarkana i kichała z taką częstotliwością i mocą, że dziwiłam się jakim cudem w ogóle porusza się do przodu. Pyłki szalały po mieście (ja naprawdę nie wiem skąd one się biorą, bo drzewa to można tu szukać ze świecą), wysysając radość życia z alergików. Głównie dlatego spędzałyśmy jeszcze więcej czasu niż zwykle w domu Presley, której rodzice chyba zaczynali żałować, że w ogóle się tu przeprowadzili.

I w taki oto piękny, wiosenny dzień, postanowiłyśmy nie zawracać głowy państwu Robinson (tak naprawdę to nie był do końca nasz wybór, bo surowo zakazali Elvisce wracać do domu przed jedenastą, a zwłaszcza w naszym towarzystwie) i siedziałyśmy u Macy, której młodszemu bratu niedawno obcięli włosy i wyglądał prześmiesznie, więc miałyśmy całkiem niezła zabawę, kiedy nagle do pokoju wpadła mama naszej gospodyni w eleganckiej sukience i wkładając sobie kolczyk w ucho, rzuciła coś o zebraniu koła młodych matek (sceptyczny wzrok dorosłej córki jest zawsze na miejscu w takiej sytuacji, ale przecież wszyscy kochamy mamę Macy, bo robi najlepsze babeczki bananowe w galaktyce. No i jest kochana, ale wiecie. Te babeczki…), po czym wypadła z domu ledwo nie gubiąc obcasów na nierównym chodniku i krzycząc przez ramię, że opiekunka jest już w drodze.

Pół godziny później pomyślałyśmy, że opiekunka mieszka chyba na Alasce, skoro jeszcze jej nie ma, ale jakiś czas później wszystko się wyjaśniło, bo pod dom podjechała wielka burza ciemnych włosów, złotych pierścionków i bransoletek. Zarzuciło ją, kiedy zatrzymała w jakiś wyjątkowo skomplikowany sposób deskorolkę, na której przyjechała. Następnie wysoka dziewczyna zarzuciła swą imponującą grzywą, ukazując twarz pokrytą czymś, co wyglądało jak pół drogerii (zdecydowanie to mroczniejsze pół) i uśmiechnęła się w taki sposób, że Presley zaczęła mamrotać pod nosem modlitwy (przekręcając je wprawdzie, ale może nie będę tu cytować), a Macy kichnęła donośnie, po czym oznajmiła tonem ,który wydawał się uprzejmie zdziwiony: „ojej, jesteś szatanem.”

- Szatan, opiekunka do dziecka, w sumie co za różnica, nie? – Mruknęła Lue, wzruszając ramionami, po czym parsknęła śmiechem. – Czaicie, nie? W sensie, że opiekunka, nie? To szatan! No weźcie, czemu nikt się nie śmieje? Szatan do dzieci, halo! To przecież śmieszne!

- Hshadgsakdjskdjaksd. – Wymamrotała Macy, chociaż Lucy zarzekała się potem, że wyraźnie było to coś o wpierdolu i spalaniu jej zwłok.

-Mackenzie Lennon. – Opiekunka wyciągnęła obwieszoną biżuterią dłoń w kierunku wszystkich. Drugą stronę reprezentowała Sam, która jako pierwsza otrząsnęła się z szoku nad dziwnym wyglądem niańki i żałosnym poziomem żarcików Lue. Polly prychnęła pod nosem i poprawiła grzywkę swoich (o ile dobrze pamiętam) jasnofioletowych akurat włosów.

-A ja George Michael. – Odpowiedziała Sam, doskonale naśladując rzeczowy ton Mackenzie.

- Kuźwa, znowu to samo. No ale nic, gdzie ten mały potwór?

- Kto? Mój brat? To nie potwór, to idiota. – Zaćwierkała Macy, wpatrując się wzrokiem bazyliszka w twarz opiekunki, próbując zgadnąć, czy używa „kuźwy” także przy podopiecznych, czy też ma wystarczającą samokontrolę, zupełnie zapominając, że sama niedawno uczyła go jak się rysuje kutasa (chociaż twierdziła, że to motylek. I myślała, że w to uwierzymy). Przykładna siostra. Aż się boję co będzie z jej dziećmi, naprawdę. Z taką matką…

Ale wróćmy do historii. W końcu wyszło tak, że zostałyśmy w domu Macy wszystkie razem, chociaż tylko Mackenzie (jak się okazało, naprawdę Lennon, chociaż pokrewieństwa nie udowodniono) za to płacili i bawiłyśmy się całkiem nieźle. Okazało się, że genialnie się dogadujemy i kiedy mama Macy wróciła pod wieczór do domu, byłyśmy w trakcie dojadania resztki lodów śmietankowych z jej zamrażarki przy akompaniamencie wykładu Kenzie na temat, który można by zapisać jako „dlaczego każdy mężczyzna to cham i idiota.” Presley bawiła się znalezionymi gdzieś nożyczkami, próbując obciąć Polly jak najwięcej włosów, więc obie tarzały się po podłodze, krzywiąc się co chwilę, gdy którejś wbił się w plecy drewniany klocek. Wyły przy tym dziko, a zafascynowana przemową nowej koleżanki Macy uciszała je co jakiś czas, nie odrywając jednak wzroku od Mackenzie. Ja siedziałam z Lue i Sammy. Na stole, żeby nie stratowały nas te wirujące po pokoju  wariatki. Zajadałyśmy ciasteczka zbożowe, czym mama Macy nie była zachwycona, bo pół kuchni pokryłyśmy okruszkami. W ogóle raczej nie była zachwycona, bo bardziej zajęłyśmy się sobą, niż młodym, ale przecież chyba już nas znała, więc wiedziała na co się pisze, nie?

- Wiecie co? Jeśli poznamy jeszcze kogoś z nazwiskiem Morrison, to stworzymy całkiem zajebistą paczkę zmarłych muzyków, nie? – Zapytała chwilę później beztroskim tonem Presley, rzucając znaczące spojrzenie na idącą obok Mackenzie. Lucy prychnęła.

- W takim razie przyłączę się do waszej super paczki jak już umrę.

- No ae abiew mu’ysz yć ‘uawna!. – Odpowiedziała zupełnie poważnie (ha, jasne) Macy, przeżuwając połowę z dużego kawałka sernika, który niosła w ręku. Przełknęła i kontynuowała, nie robiąc sobie nic z tego, że jej poprzednia wypowiedź nie była szczególnie zrozumiała. – Jeśli chcesz to osiągnąć, musisz brać przykład ze mnie. – Powiedziała z godnością, po czym potknęła się o własnego buta i wywaliła prosto na idącą przodem Polly, która zamachała rękami, by złapać równowagę i uderzyła mnie prosto w twarz. Ledwo zdążyłam zakląć pod nosem, a już poczułam kolejne uderzenie.

- Tak dobrze? – Zapytała Lue ze słodkim uśmiechem. Macy nie odpowiedziała, pochłonięta sznurowaniem buta, więc na jakiś czas zapadła cisza (zakłócana przez „Zabiłam rozmowę, zabiłam rozmowę…” mruczanym pod nosem przez Lucy i wygwizdywane przez Presley „All you need is love”). Wreszcie przerwała ją Mackenzie.

- Rodzice chcieli dać dzieciakowi na imię John, no wiecie, tak dla żartu, a jak wylazłam ja, to tak się rozczarowali, że wybrali najgłupsze imię jakie im przyszło do głowy. Taka sytuacja.

- Kurcze, ale cię muszą kochać. – Wydusiła Presley, jak już wszystkie przestałyśmy się śmiać z rodziców Kenzie. – Ja tam uwielbiam twoje imię. Lepszego nie ma. No, może poza moim, wiesz jak jest.

Chwilę później oczyłyśmy się wolniutko w dół najbliższym domu Macy deptakiem, przyglądając się witrynom sklepowym i zajadając trochę pozbawione smaku, ale wciąż pysznie chłodne lody zakupione w podejrzanej budce, którą inni omijali szerokim łukiem, kiedy nagle przeszedł obok nas wysoki, ciemnowłosy i - jak na tutejsze warunki - blady młodzieniec pozbawiony górnej części garderoby (za to, jak się za chwilę miało okazać, obdarzony iście herkulesowską klatą).
Jak napisałam – przeszedł obok, ale zaraz zatrzymał się w pół kroku, by po chwili powoli cofnąć się. Tym samym zrównał się z nami, więc i my się zatrzymałyśmy (chociaż Lue początkowo w ogóle nic z tego nie zauważyła i dopiero Macy złapała ją za koszulkę i wciągnęła z powrotem do szeregu).
Zaskoczony tym sprytnym manewrem Przystojniaczek zgubił  gdzieś na chwilę z twarzy wyraz zaślepionego miłością sługusa (naprawdę tak to wyglądało, żałujcie, że nie widzieliście!), ale prawie od razu go odzyskał. Zlustrował nas wszystkie wzrokiem, jakby oceniał która to z nas mogła „śmieć tak bezczelnie go oślepić blaskiem swej urody,” czy coś. Mackenzie warknęła. Herkules czym prędzej odwrócił od niej wzrok i zwrócił się do Sam:

- Przepraszam za tę bezczelność, ale twoja uroda jest tak wielka jak...

- ...Moje ego... - podpowiedziała mu z właściwą sobie złośliwą uczynnością Kenzie.

- ...Jak cały wszechświat! Ba! Jest od niego wiele większa! - Ciągnął niewzruszenie.

- Czy wszechświat przypadkiem nie jest nieskończony? - Zapytała zaskoczona Lucy - Bo jeśli tak, to chyba nic nie może być większe od niego? Czy są nieskończoności mniejsze i większe?

- To była metafora ty tępa pało! - Odpowiedziała Macy, próbując zrobić mądrą minę, co (ciekawe czemu) strasznie rozśmieszyło Polly. Aż zakrztusiła się kawałkiem malinowego loda. Mackenzie usłużnie (jak zwykle w takich sytuacjach) rąbnęła ją w plecy. Zrobiła to tak mocno, że wafelek wypadł biednej, obitej Polly z ręki i upadł na ziemię (oczywiście lodem w stronę chodnika, bo czemu by inaczej).

- Eeej! - Jęknęła poszkodowana (Polly, nie wafelka) i w akcie rozpaczy jednym zwinnym ruchem odebrała nieskończony jeszcze deser Presley, po czym połowę wsadziła sobie od razu do ust i zaczęła w komiczny sposób skakać wokół nas na jednej nodze, wymachując rękoma, bo od tego zimna rozbolały ją zęby, ale przecież nie mogła zdobycznego loda wypluć. Sam starała się z całej siły zachować powagę, co dodatkowo utrudniał fakt, że umięśniony (i chyba bardzo zdesperowany) kolega wciąż komentował z pasją jej urodę, obecnie trzymając nawet jej dłoń, choć umknął mi moment, kiedy pozwolił sobie na ten gest. Szkoda. Kąciki ust Sammy drgały jak szalone, ale chłopak zdawał się tego nie widzieć. A może po prostu pomyślał, że to ze wzruszenia.
Wreszcie Presley - bardzo urażona odebraniem sobie resztki loda - przerwała ten jego głupawy wywód:

- Przepraszam, koleżko, ale ta pani nie lubi tanich podrywaczy, także zabieraj z niej swoje części ciała i bą włajaż!

- Ja nie jestem tanim podrywaczem, ja naprawdę... Ja...

- Na zwykłych kretynów też nie leci. - Przerwała mu Mackenzie, nadając swej mhrocznej twarzy wyraz głębokiego smutku. Sam w końcu wybuchła śmiechem. Herkules spąsowiał na twarzy i zmył się z prędkością światła. Polly wreszcie przełknęła ostatni kawałek loda Presley i oświadczyła, że trzeba mu było dać szansę jeszcze coś powiedzieć, bo ona przegapiła najlepsze momenty.
- No, jak ktoś się miota po mieście jak dziki pawian, to już jego problem. - oświadczyła mściwym tonem Elviska.

- Tak! Pawian! Dzięki, stara! - krzyknęła Lucy, która w międzyczasie przycupnęła z boku i rozwiązywała krzyżówkę ze znalezionej gdzieś na chodniku gazety.

- Jakie wyszło hasło? - Zainteresowałam się uprzejmie.

- Jeszcze nie wiem, ale "Niech mi ktoś kupi coś do picia, bo wpierdol" ma tylko piętnaście liter za dużo. - Zamrugała słodko oczętami, ale nie dało to żadnego efektu, bo miała na nosie wielkie przeciwsłoneczne okulary.

- A co miało wyjść? Przykład groźby karalnej? - pokazałam jej język.

- Nie, łacińska sentencja. - Odpowiedziała spokojnie. Parsknęłam śmiechem.

- No jasne, przecież Wergiliusz zawsze to powtarzał, nie? A Cezar? "Veni, Vidi, Vici," "Alea iacta est," „Si vis pacem, para bellum,” "kupcie mi pić, bo wpierdol," toż to klasyki myśli łacińskiej! - Zakpiła sobie (zgadnijcie kto) Kenzie.

- Z wami to zawsze się nauczę czegoś ciekawego! - Zakończyła tę idiotyczną konwersację Macy, zaraz potem potykając się o krawężnik. Zeszłyśmy już bowiem z deptaka i dziwnym trafem stanęłyśmy  trzynaście oczu (Lue właśnie jedno oko zasłaniała dłonią, bo dziabnęła się w nie długopisem) w… zero oczu?... z innym czarnowłosym osobnikiem.

- Dżony?! – Wykrzyknął, stając nagle, jakby zobaczył co najmniej potwora z Loch Ness („albo jakby zobaczył nagą Claudię Schiffer, if you know, what I mean”). Zapewne wytrzeszczył oczy, ale szczerze mówiąc, w ogóle nie miałam pojęcia, czy je ma! Od brudnych kowbojek aż do szyi wyglądał jak zupełnie zwyczajny facet. Może trochę zbyt obdarty, ale tu – w LA – nie robiło to na nikim wrażenia. Dopiero powyżej klatki piersiowej zaczynało się dziać coś dziwnego. Otóż ten osobnik nie posiadał głowy. Zastępował ją istny busz czarnych, sprężynkowatych włosów. Zresztą chyba każdy wie, jak wygląda Slash.

- Tooo… Ja się będę zmywać, miło było! – Zaszczebiotała zmienionym (na nosowy baryton – to nie mogło się wydać podejrzane, skąd!) głosem Mackenzie i odwróciła się z zamiarem umknięcia przed naszą ciekawością. A to jest przecież niewykonalne.

- Co? – Zapytały jednocześnie Lue i Sam, unosząc brwi, ale po chwili przypomniało im się, że nigdy nie wiedzą co, więc po prostu patrzyły to na Kenzie, to na Pana Kłaczka, jak go nazwała w myślach Macy (i później przyznała się do tego, nie wiem co ją podkusiło, bo wypominamy jej to do tej pory), jakby obserwowały bardzo ciekawy mecz tenisa (nie żeby coś takiego istniało).

- Dżony, to ty żyjesz?! Jak to się w ogóle mogło stać?!

- Ależ Rodrigo, ja ciebie już nie kocham, czy tego nie widzisz?! – Wydarła się dramatycznym tonem Macy, po czym wsadziła sobie w usta resztę sernika. – No-o? My’ulauam e ba’imy szę w bay-liską te’eno-elę, so?

- Eee, co? – Zapytał zbity z tropu Pan Kłaczek. Miny Sam i Lue zdawały się mówić „nowicjusz!” – Dżony, daj spokój, nie gniewam się na ciebie!

-Nie? – Zapytała podejrzliwym tonem Kenzie. – Znaczy: Nie? – Poprawiła się tym swoim grubym głosem.

- Cośty! Ja miałbym się gniewać na moją małą pszczółkę? – Skrzywiła się na tę pszczółkę, ale nawet go nie uderzyła –nic! Chyba wszystkie już kipiałyśmy z ciekawości o co chodzi. Jakiś koleś bez twarzy nazywa naszą (bo od dziś byłą już definitywnie nasza) Kenzie pszczółką, a ona nic? To musiała być jakaś gruba afera. „Caaaaan’t youuu feeeel theee loooove toniiight?” Zawyła Lucy i razem z Polly zaczęły udawać, że szlochają ze wzruszenia, podczas gdy Macy ciągle żuła sernik, więc tylko wymieniała ze mną coraz bardziej zdziwione spojrzenia, kiedy Presley wrzasnęła histerycznie:

- No przytulcie się wreszcie, debile!  - I oni jej posłuchali. To była jakaś magia, czy też może przestraszyli się tej histerii. W głosie kogoś takiego jak Elviska to może naprawdę przerazić. Nikt oprócz tej dwójki nie miał pojęcia o co chodzi, a jednak wszystkie cieszyłyśmy się, jakbyśmy całe życie czekały, aż jakiś nieznajomy przytuli naszą przyjaciółkę na środku ulicy. Presley naprawdę miała łzy w oczach. Macy też, ale to chyba przez ten sernik. A potem nagle Mackenzie wyciągnęła rękę i uderzyła Pana Kłaczka z całej siły w twarz.