Niespodzianka :3

Tak, tak. Rok (i miesiąc) za nami :3
Więc oto obiecana niespodzianka, w postaci części rozdziału (kolejna przy innej okazji), pod którym (mam nadzieję) pojawią się komentarze od każdego, kto go przeczyta. Dziś, jutro, za rok, za dziesięć, nieważne. Chciałabym wiedzieć ile Was tu jeszcze jest... :)
Mam nadzieję, że się Wam spodoba... xD
DAM DAM DAM DAAAAAM....

ROZDZIAŁ 28...

DUŻO, DUŻO PÓŹNIEJ

***

Czajnik pozostawiony na  płycie kuchenki zaczął wydawać nieprzyjemny, wysoki dźwięk, który zwabił do kuchni ledwo słaniającego się na nogach kudłacza.
- Weź się kurwa zamknij, jebany przedmiocie… - Mruknął, przecierając oczy (a raczej przecierając włosy, w miejscu, gdzie powinny się znajdować oczy) i nie wiedząc jak do końca należy się z tak zaawansowanym technologicznie sprzętem obchodzić, szturchnął go leżącym obok widelcem, w wyniku czego imbryk spadł z głośnym trzaskiem na podłogę i rozlał wokół siebie wrzącą wodę, która pomknęła jak szalona w kierunku bosych stóp gitarzysty Guns n’ Roses, by je ukarać za nieostrożne obchodzenie się z tym jakże delikatnym obiektem grzejącym wodę.
Slash obudził się z głośnym krzykiem. Takie koszmary dręczyły go już od bardzo dawna. Odkąd Izzy opuścił ich rodzinny (przecież byli prawie jak rodzina!) dom, by zatrzymać się na dłużej u Briana, który jako jedyny z całego towarzystwa akceptował (i popierał) jego kampanię przeciw używaniu wulgaryzmów. Hudson miał wrażenie, że musi to być działanie czegoś na kształt wyrzutów sumienia, dlatego od miesięcy próbował namówić byłego przyjaciela, by dał się przeprosić. A to można uznać za fenomen na skalę światową.
Chłopak wstał z łóżka, nadeptując przy tym na odłamek cegły, jakich walało się po jego pokoju całe mnóstwo, od kiedy Axl rozwalił ścianę rozdzielającą ich pokoje. Wydawało mu się, że było to całe lata temu (co w istocie nie mijało się bardzo z prawdą), ale komu by się chciało sprzątać. Swoją drogą ciekawe, że w pokoju Rudzielca można było znaleźć wszystko, ale jak za złość odkurzacza nie było na stanie… Przynajmniej on uparcie tak twierdził.
- Rose, chuju, jesteś tam? – Zanucił Hudson na melodię Czerwonych Maków na Monte Casino (oczywiście, że to zna, znacie kogoś, kto by nie znał?) i dwukrotnie uderzył leżącym przy komodzie łomem w ścianę. To był ich tajny szyfr. Dwa uderzenia oznaczały „chodź tu natychmiast, ciulu,” a trzy „alarm! Idzie Steven!” Co oznaczały cztery, pięć, siedem, czy milion pięćset nikt z nich już nie pamiętał, natomiast jedno uderzenie było pozostawione na specjalne okazje, na przykład kiedy Duff stwierdził, że do twarzy byłoby mu z trwałą i chciał koniecznie zasięgnąć w tej sprawie opinii Axla. Wtedy właśnie Rudy uderzył łomem tylko jeden raz, ale niestety przypadkiem (a jakże by inaczej) nie trafił w ścianę, tylko w śliczną główkę basisty skrytą pod warstwą jakiejś śmierdzącej mazi oraz worka foliowego i oto po raz pierwszy w historii Duff McKagan zemdlał z nieswojej winy.

***

-Panie Izzy, zastanawiałem się dziś rano, czy byłby pan skłonny udać się wraz ze mną na spotkanie Koła Wielbicieli i Obrońców Meles Meles?
- Co? – Wybełkotał Stradlin, z trudem zbierając myśli (szło mu raczej opornie, zbierał je w sumie już ponad trzydzieści lat).
- Nie mówi się „co,” tylko „proszę,” drogi kolego. Kawki? – Brian był człowiekiem o anielskiej cierpliwości. Od dawna takie wypowiedzi zajmowały znaczną część jego wolnego czasu, a on wciąż uśmiechał się przy tym dobrodusznie i kiwał głową w zamyśleniu nad przeznaczeniem świata i roli, jaką odegrają w nim borsuki oraz ryby słodkowodne.
- Jasne. To co to tam było to o tym kole wielbicieli? – Dopytał po chwili czarnowłosy gitarzysta, sącząc z porcelanowej filiżanki kawę z mleczkiem (i odginając oczywiście elegancko mały palec).
- Ah tak, Koło Wielbicieli i Obrońców Meles Meles.

- Aha. Jasne. Kocham Meles Meles.
- Naprawdę? – Rozpromienił się lokaty gitarzysta, wyrzucając w górę ręce z takim entuzjazmem, że nawet nie pomyślał (no co jak co, ale to nie zdarza się często), że wciąż trzyma w ręku kartonik z resztką mleczka do kawy, która teraz z kolei nie była już wcale w kartoniku, a zdobiła bujną fryzurę szczęśliwego Maya (całe szczęście, że była to fryzura niemal tak gęsta jak Slasha, inaczej nie dałaby rady powstrzymać wrednej, białej cieczy od zalania połowy kuchni). Sam zdobiony podniósł swoje kościste cztery litery z rzeźbionego krzesła w stylu neogotyckim i zaczął tańczyć walca angielskiego, wciągając po drodze w swe ramiona Izzy’ego, który nie miał pojęcia (a) co się dzieje, (b) jak się tańczy walca, ani tym bardziej (c) co to w zasadzie jest Meles Meles. Trudno, kto by się tam przejmował.

***

Freddie wpadł zaaferowany (jak zwykle) do studia, odbierając po drodze z rąk czekającego (jak zwykle) przy drzwiach Johna swoją poranną porcję Martini z (jak zwykle) limetką.  
- Roggie, złotko, rzuć tylko okiem! – Krzyknął pomiędzy jednym łykiem, a drugim, podtykając blondynowi pod nos katalog AVON.
- Ładna ta sukienka. – Mruknął z uznaniem perkusista, pocierając w zadumie podbródek przyprószony kilkudniowym zarostem. – Co to za odcień? Cynobrowy? Czy bardziej przechodzi w koral?
- Nie o to chodziło, kochany. – Jęknął przyszły wąsacz i wskazał drżącym palcem wychudzoną modelkę odzianą w pomarańczową (dla zwykłego śmiertelnika) sukienkę. – Chociaż, rzeczywiście, niezły krój. – Przyznał po namyśle, jednak Taylor go nie usłyszał, zapatrzony w znajomą twarz dziewczyny z katalogu AVON. Bardzo znajomą.

***

- Jest tam kto?! – Ryknął po raz pięćset piąty i pół (raz urwał w połowie, żeby spróbować nasłuchiwać, czy przypadkiem ktoś nie odpowie, ale potem uznał, że to bez sensu) Axl Rose zza zamkniętych (od bardzo dawna) drzwi swojego pokoju. Następnie wreszcie się poddał, wycieńczony tyloma próbami, zwieńczonymi niepowodzeniem. Przekręcił klucz w drzwiach, odsunął dziesięć ciężkich łańcuchów i delikatnie nacisnął klamkę, napierając na drzwi z siłą letniej, wieczornej bryzy. Te ustąpiły i po chwili Rudzielec wystrzeliwał naboje z magazynku swojego nowo odnalezionego rewolweru (jak z prawdziwych westernów!) we wszystkie strony (oprócz swojej, chociaż to pewnie zasługa szczęśliwego przypadku, a nie jego świetnych umiejętności w tym zakresie), tak dla pewności. Robił to (łącznie z krzyczeniem) za każdym razem, kiedy wychodził do toalety (tego akurat nie znalazł w pokoju, chociaż była tam jedna samotna deska sedesowa). Nie przewidział, że, sprytniejszy, niż wskazywał na to jego wygląd (dość… niemrawy), tajemniczy osobnik w białej szacie obserwował jego zachowanie od wielu tygodni, by móc przewidzieć, kiedy Obiekt X będzie osiągalny. Tak więc kiedy Rudy, po rozstrzelaniu wszystkich hipotetycznych skrytobójców czających się po kątach, przemykał się chyłkiem (czytaj: chrząkając i warcząc jak dzika kuna i miotając jak całe ich stado biegał tam i z powrotem po domu w poszukiwaniu drzwi łazienkowych) do toalety, Steven wskoczył mu znienacka na plecy i oplótł go nogami w pasie, niczym jakaś wyrośnięta roślina-dusiciel o nadmiernie owłosionej łodydze.
- Aaaa! Co to?! Kto to?! – Wrzeszczał Axl, zapominając nawet o wulgaryzmach i machając dziko rękami i resztą ciała, desperacko próbując zrzucić z siebie przezroczyste cielsko.
- Przyszedłem nawiedzać ten dom, uuuhuuuu! – Odpowiedział nawiedzonym głosem Adler i wolną ręką zapstrykał wokaliście przed oczami (sam chyba nie wiedział po co, ale to w końcu Steven, więc żadna to niespodzianka).
- To ty?! Wróciłeś się mścić! Wiedziałem! Wiedziałem, że wrócisz! A Hudson nie wierzył, co za ciota! Phiii! Wiedziałem, że przyjdziesz! Dlatego nie wychodzę z pokoju i… - W tym momencie Rose (po szybkim obliczeniu współrzędnych geograficznych swego obecnego położenia, oczywiście) zdał sobie sprawę, że coś tu nie gra. Powoli dotknął swojego kształtnego uda, w miejscu, gdzie w kieszeni starych jeansów powinien znajdować się podręczny scyzoryk (firmy „najlepsze scyzoryki na świecie”) o dwudziestu różnych ostrzach, w tym specjalnym na żądne zemsty duchy zmarłych perkusistów, ale nieszczęśliwym zrządzeniem losu w pożądanym miejscu go nie było.
- Bu! – Powiedział z przerażającym uśmiechem Duch Stevena. Było to tak straszne, że Rudzielec ruszył z kopyta (a raczej ze stopy w dziurawej skarpecie, ale jak okropnie to brzmi…) przed siebie, obierając kierunek na schody, następnie na salon i do ogrodu, po czym pognał w siną dal z sinym duchem na plecach, a Duff McKagan, który właśnie wchodził do domu z siatką pełną zakupów (tego zdania nie trzeba nawet kończyć…), na ten widok padł jak długi (czyli zajął pół salonu).

***

Kiedy tamtego dnia Policjant (Z Lukrem Na Ryju, oczywiście!) wybierał się do pracy, nawet nie przypuszczał w ile wydarzeń będzie on (dzień, nie policjant) obfitował. Po pierwsze, w jego ulubionym sklepiku na rogu zabrakło pączków z czekoladą, co stanowiło wręcz beznadziejny początek dnia. Jednak na tym nie koniec. Kiedy udobruchany odrobinę drożdżówką mundurowy przemierzał korytarze wzdłuż więziennych cel, zauważając po drodze, że jedna z nich (ta, z fioletowymi firankami zwisającymi smętnie z małego okienka) jest pusta, połowa owej drożdżówki upadła mu na podłogę. Lukrem w stronę podłogi. Tego już było naprawdę zbyt wiele.

***

Dorothy skończyła właśnie odprawiać służbę do domu (nie licząc oczywiście kamerdynera, on na stałe zamieszkał w jej willi, by móc pomagać nie tylko marne osiem godzin dziennie)  i usiadła w skórzanym fotelu, zmęczona całym dniem jakże ciężkiej pracy, kiedy dzwonek do drzwi zakłócił jej tę chwilę wytchnienia. Już po chwili kamerdyner otwierał dębowe wrota przed wyglądającą, jakby dopiero co uciekła z więzienia (ciekawe czemu) dziewczyną o ciemnych, potarganych włosach przyozdobionych tu i ówdzie grudkami ziemi i brudnych paznokciach. Miała ona na sobie wściekle pomarańczowy kombinezon, upaprany i przytarty w wielu miejscach.
- Rezydencja Dorothy Hopes, czym mogę służyć? – Zapytał uprzejmie elegancko ubrany mężczyzna.
- Ja do Dorothy. – Ćwierknęła Ellie (bo to przecież ona), po czym w jednej chwili dała susa pomiędzy ręką w białej rękawiczce, a brzegiem drzwi, przebiegła slalomem salon, omijając marmurowe kolumny, by wreszcie stanąć przed swym wrogiem numer jeden, z wyciągniętym przed siebie uszczerbionym szpadlem.
- No, teraz mi się nie wymkniesz, złotko! – Syknęła złowieszczo, na co Dorothy niewidocznym ruchem wcisnęła duży, zielony guzik znajdujący się na bocznym oparciu fotela. Już po chwili nieproszony gość leciał w dół długim tunelem, by na koniec wpaść do kamiennego lochu. Wnętrze prezentowało się niezupełnie przytulnie, a jedyny element wystroju stanowiło leżące na posadzce ciało w stanie bardzo zaawansowanego rozkładu leżące na podpiętym do mnóstwem kabelków do dziwnej maszynerii stole. Brunetka wyjęła z kieszeni pomarańczowego (jakże twarzowego) kombinezonu perfum o zapachu leśnych fiołków i letniej bryzy i spryskała nim obficie całe pomieszczenie, nie szczędząc zwłaszcza kościstemu Stevenowi.