I

Przepraszam, że znowu tak krótko (starałam się, a tu co ;__;) i przepraszam, że tak Was tym rozczarowałam. Nie taki miałam zamiar :c Może jeszcze to My World polubicie? Zobaczymy... :c

Zapraszam do czytania, życzę wytrwałości (nie zaśnijcie w trakcie czytania...) xD

I błagam, komentujcie, bo jakoś tak ciężko pisać bez tego :c

- Odłóż to. – Warknęła Jamie, a jej ciemna głowa pojawiła się między drzwiami, a framugą. Obracałam wtedy w palcach srebrną żyletkę. Była bardzo ładna. Błyszcząca, cieniutka i strasznie ostra. Kiedy przechylałam ją w lewo, promienie słońca migotały na niej, jakby zrobiono ją z oszlifowanego diamentu. Kupiłam dziś paczkę takich w drodze ze szkoły. Przyznaję, że na początku miałam straszną ochotę je wypróbować. W sumie myślałam o tym już od dłuższego czasu. Ale nie użyłam żadnej z nich, jeszcze nie teraz. Schowałam je dobrze, w małej drewnianej kasetce, która kiedyś była pozytywką nim rozbiłam ją w przypływie złości. Zostawiłam sobie tylko tę jedną i cieszyłam nią wzrok. Lubiłam podsycać w sobie negatywne emocje, lubiłam, kiedy wściekłość paliła mi wnętrze, lubiłam litość, smutek i przerażenie na twarzach innych ludzi, kiedy na mnie patrzyli. Ból nieodmiennie mnie pociągał. Masochistka otwierała dość pokaźną listę moich wad.

- Shannie, proszę, odłóż to. – Brunetka podchodziła do mnie powoli i zmieniła ton na wręcz błagalny. Zwróciłam uwagę na łzy, które zaczynały się zbierać w jej ciemnych oczach. Własna siostra miała mnie za desperatkę, chcącą odebrać sobie życie, choć tyle razy mówiłam jej, że dawno uznałam, że śmierć jest zdecydowanie zbyt łatwym, zbyt szybkim i zbyt mało bolesnym wyjściem dla kogoś takiego jak ja. Z jakiegoś powodu utwierdzało ją to tylko w przekonaniu, że chcę sobie zrobić krzywdę.

– Jeśli chcesz o czymś porozmawiać, ja tutaj jestem. Tylko proszę, odłóż to. – Nie, nie chciałam o niczym rozmawiać, a zwłaszcza z Jamie. Wciąż obracałam w palcach srebrną blaszkę, uważając jednak, by się nie skaleczyć. Dziewczyna powoli uklękła przede mną i wyciągnęła rękę w kierunku moich dłoni, jak gdybym ja była tykającą bombą, a jedynym sposobem, by mnie rozbroić - odebranie mi cienkiej żyletki. Nie protestowałam, wiedząc, że wynikłaby z tego tylko niepotrzebna kłótnia, a przecież miałam jeszcze parę identycznych cacuszek, tylko czekających, by ktoś je przytulił do ciepłej, gładkiej skóry.

- Dlaczego chciałaś to zrobić? – Usłyszałam ciche pytanie z ust siostry i wywróciłam oczami. Czy coś musiało się stać? Czy nie było już wystarczająco źle? – Shannon, odpowiedz mi. Martwię się o ciebie, słyszysz? – Nie martwiła się, wiem o tym. Przejrzałam Jamie wieki temu. Dbała o innych, bo zależało jej na tym, by mieć do kogo się zwrócić, gdy będzie źle. Chciała mieć w każdym przyjaciela, bez względu na wszystko. Ale ja nie potrzebowałam spowiednika, nie potrzebowałam rozładowania emocji, w ogóle nie potrzebowałam niczego. Chciałam tylko, gdzieś tam w środku, wreszcie znaleźć jakąś drogę do szczęścia. Tak, frajerka, dopiszcie to do listy.

- Nie mam ochoty gadać, Jam. – Powiedziałam. Niepotrzebnie w ogóle ze mną siedziała. To mi nie pomagało. Nie byłam jak inni ludzie. Nie łaknęłam towarzystwa. Wystarczał mi mój nadmiar myśli, to i tak było czasem zbyt wiele. – Chyba pójdę. – Tak, to był dobry pomysł. Wyjść. Po prostu nie myśleć ani o niej, ani o sobie, ani o niczym. Czasem miałam ochotę wyłączyć swój mózg, żeby wreszcie przestał nasyłać na mnie pomysły, wizje i pragnienia. Z sumieniem poradziłam sobie już wcześniej, nie potrzebowałam go, skoro inni także go nie mieli. Czułam się już wystarczająco słabsza.

                Torbę znalazłam pod tapczanem, musiałam kopnąć ją tam po przyjściu. Był wtorek, więc nie musiałam nawet wyjąć zeszytów, nim wyszłam. Miałam ze sobą tylko dwa cienkie bruliony i obgryziony długopis. Ubrałam w pośpiechu czarne buty, które kiedyś przypominały martensy, a obecnie podeszwa ledwo trzymała się wypłowiałej, sztucznej skórki. Jamie jęczała, że znów uciekam od problemów, że ona tylko chciałaby pomóc i że nie wie, co ma ze mną zrobić. I dobrze. Robiła stanowczo zbyt dużo i bez moich podpowiedzi. Zresztą jedyną radą, jaką dla niej obecnie miałam, było soczyste „pierdol się.”

                Wyszłam na dziedziniec i skierowałam się do Wschodniej Bramy. Była najbardziej oddalona od głównego wejścia, ale kiedy się nią wyszło, droga do parku wydawała się o wiele krótsza. Wysupłałam czarną spinkę z włosów, kiedy klasztor schował się za ceglanym murem i potrząsnęłam głową, by białe pasma mogły swobodnie opaść na ramiona okryte granatową marynarką – jedną z części szkolnego mundurka. Na jego resztę składała się plisowana spódnica z drapiącego materiału i koszula, która zawsze pachniała krochmalem. Byłyśmy Sacramento - przykładną szkołą przyklasztorną, a ja, jako jej przykładna uczennica, aż śmierdziałam dobrym przykładem. I po jedenastu latach spędzonych tutaj, dzień w dzień mając na sobie te okropnie stare i niemodne od wieków ciuchy, niestety niezmiennie śmierdziałam  także naftaliną.

                Dwadzieścia minut, mniej więcej tyle zajmowało mi przejście spod Zamczyska, jak nazywał je Jason, do małego skwerku z drzewami i ławkami, który wszyscy mieszkańcy Bullhead City nazywali z kolei parkiem. Cóż, zieleń w większych ilościach nieczęsto daje się znaleźć w Arizonie, podobnie zresztą jak w Newadzie i Kalifornii, a mieszkając niemal na styku tych trzech stanów, nie przywykliśmy widywać ogrodów miejskich.

                Siadłam na jednym ze swoich ulubionych miejsc, opierając się plecami o obdarty w tym miejscu z kory pień jakiegoś drzewa, którego nie potrafiłam rozpoznać, ale dawało przyjemny cień, bo –inaczej niż większość roślin w tej okolicy – miało gęstą koronę liści. Wysypałam zawartość torby na pożółkłą trawę i zupełnie nieświadoma, że stanowię obiekt obserwacji pary wielkich, zielonych oczu, należących do drobnej blondynki, która siedząc na gałęzi nad moją głową, zabrałam się do przelewania swoich rozbrykanych myśli na papier.

- Przepraszam, co robisz? – Zapytała w pewnym momencie, tym okropnie słodkim głosikiem. Spojrzałam w górę i zobaczyłam nad sobą parę zwisających z grubego konara nóg o bosych stopach, a potem liście zaszeleściły głośno i nie zdążyłam nawet mrugnąć, a już siedziała przy mnie i zaglądając przez ramię wczytywała się w moje bardzo osobiste notatki. Nim zareagowałam i zamknęłam zeszyt, zdążyła widocznie wczytać się całkiem nieźle w te zapiski, bo potem przez długą chwilę, kiedy ja wpatrywałam się w nią ze złością, ona na mnie z takim wyrazem twarzy, jaki w moich wyobrażeniach miałaby mama, gdy mówiłabym jej o swoich problemach. Bardzo mi się to nie spodobało. Nie chciałam, by ktokolwiek, kiedykolwiek tak na mnie patrzył. To było spojrzenie zarezerwowane dla niej. Chociaż wiedziałam, że nigdy nie miała go wykorzystać.

- Brakuje ci ich?

- Kogo?

- Rodziców. Czasem ciężko sobie poradzić, kiedy ich nie ma. – Odpowiedziała smutnym tonem, a jej oczy zrobiły się takie smutne. Spoglądała na mnie wyczekująco, trochę przypomniała Jasona. On też tak patrzy, kiedy rozmawiamy na poważne tematy. Jakby czekał, aż nagle się otworzę i wszystkie sekrety wysypią się ze mnie.

- Nie wiem o co ci chodzi. Ja mam rodziców. – Chociaż wolałabym ich nie mieć, dodałam w myślach. I poszłam stamtąd, nawet nie oglądając się za siebie. Nie chciałam ani chwili dłużej rozmawiać z tamtą blondynką o wielkich oczach. Nie chciałam ani chwili dłużej rozmawiać z Mią Bailey, mimo, że jeszcze wtedy nie wiedziałam, że nią jest, ani że jeszcze miałam rozpaczliwie pragnąć jej towarzystwa, kiedy wszystko zaczęło jeszcze bardziej się komplikować.