Prolog (znowu xD)

 No więc w sumie to zadedykuję to Marysi, bo co ona taka zachwycona ;__; W ogóle to chciałam Ci podziękować, Tępa Pało (łysa) ;__; Za to, że jesteś  i że dla mnie zawsze masz chwilkę, mimo, że to szalone i krejzi. Że jesteś sobą i jesteś potworna, że demolujesz sklepy (mną, pozdro...) i rzucasz kotletami. Za dupę w pomarańczowych leginsach i manekina z wielkimi cyckami (nie żeby były Twoją zasługą, ale miło powspominać xD) i chłopca czarującego Aguamenti za pomocą świetlnego kutasa ;__; Za najlepsze dwa dni w moim życiu. Ssij Bena, koleżaneczko ;D 

I jeszcze Sumi, chociaż to przeczyta (jeśli w ogóle) pewnie za rok, czy dwa, ale ma wiedzieć, że ja się nie mogę bez niej obejść i tyle. Za to, że jest SUMEM. Przez wielkie litery. Wszystkie >:C 

Rzewnie się zrobiło, a teraz zapraszam do czytania. Proszę nie rzygać na klawiatury ;__;

Zaczynamy nowe My World...

***

Pamiętasz jeszcze swoje dzieciństwo? Kiedy miałeś zaledwie parę lat i nie wiedziałeś jeszcze nic o dorosłym świecie? Kiedy chciałeś już być duży, jak mama  i tata? Kiedy wycinałeś banknoty z kartek papieru i udawałeś grubą rybę? Kiedy nalewaliście sobie z kolegami soku do nakrętki i wypijaliście szybko, krzywiąc się przy tym jak prawdziwi koneserzy najlepszych alkoholi? Kiedy z kartonu można było zrobić statek kosmiczny, autobus i dom, a grając w chowanego mieściłeś się w najmniejszą szparę i chichotałeś, kiedy dorośli nie mogli się Ciebie doszukać? Pamiętasz prezenty na Boże Narodzenie, czekające pod przystrojoną choinką? Śniadanie do łóżka w Twoje urodziny? Rodziców odbierających cię ze szkoły i dumę, kiedy pierwszy raz mogłeś wrócić do domu sam? Pamiętasz te wszystkie beztroskie chwile, kiedy jeszcze nie wiedziałeś nic o prawdziwym życiu? 

Zapomnij.

Czy to nie teraz nadszedł czas odnalezienia się w nowym otoczeniu, które –chociaż wcale się nie zmieniło – szokuje Cię na każdym kroku? Koledzy już nie popijają z Tobą soczku, tylko wycierają z wymiocin i ledwo żywego odstawiają pod drzwi? Nikt nie robi śniadań do łóżka, ani nie kupuje prezentów na Święta? W kartonie można tylko przechowywać stare zabawki, na które już nawet nie spoglądasz? I to wciąż ten sam świat? To on się zmienił, czy Ty? 

Ty. 

Nie jesteś już dzieciakiem, masz pomysł na siebie, jesteś uzależniony od pieniędzy i nie dasz rady się bez nich obejść. Spotykasz się w barach ze znajomymi, kiedy tylko nie siedzisz w pracy. Chciałbyś wrócić do tamtych chwil, kiedy nic jeszcze nie miało znaczenia, sprzątanie pokoju można było przełożyć na później, a słowo "rachunek" nie figurowało w Twoim słowniku.

Potrafisz sobie wyobrazić, że całe Twoje życie tak wygląda? Że jako mały brzdąc rozumiesz już znacznie więcej i –tak jak teraz – nie podoba Ci się dorosłość? Że czujesz się rozczarowany dużymi? Że sam nigdy nie chcesz taki się stawać? Że zaczynasz nie lubić siebie za to, co dla Twoich kolegów jest źródłem radości? Nie znajdujesz pociechy w wyrastaniu ze starych ubrań, ani z większych butów? W ogóle nie chcesz być taki, jak mama i tata? W ogóle nie chcesz być? 

To moje życie.

Życie, które zmieniło dzieciaka w potwora. Nazywam się Shannon Ford i jestem dziewczyną. Tak się przedstawiam, bo mój wygląd wcale nie pomaga rozszyfrować imienia. Nawet na tym polu rodzice się nie popisali. Jedyne co potrafili zrobić skutecznie, to dzieci. Pewnie nawet nie specjalnie, mogłabym się założyć. Stąd mam aż piątkę rodzeństwa. A przynajmniej tylu poznałam do tej pory. Czasem mam ich tak bardzo dość, że nie cierpię nawet bardziej niż siebie samej. A musicie wiedzieć, że nie jest trudno mnie nie cierpieć. Zrobili ze mnie wrak człowieka, do tego pozbawiony zupełnie wszelkich uczuć innych niż złość i irytacja. Pewnie, że czasem się śmieję, ale to bardziej praca mięśni, niż emocji. Taki odruch, jak machanie na do widzenia, czy poprawianie włosów. Są sprawy, które pozwalają mi się zapomnieć i oderwać na chwilę od całego tego szesnastoletniego zgorzknienia, ale tutaj są surowo zakazane.

Wszystkie. 

Tutaj się tylko żyje.