Rozdział Czwarty

No i oto nadciągł był czwarty rozdział FWBF, chociaż nie zaliczam go do jakichś najlepszych. Wciąż pracuję nad tym, żeby jednak narracje różniły się skoro "opowiadają" różne osoby, ale mam z tym problem (no cóż, dlatego wybrałam ten sposób... Trening czyni mistrza podobno, coś tak słyszałam). Mam nadzieję, że się Wam spodoba tak jak i poprzednie (przypominam, że ostatnio był Brian i mały Slash :3 A dzisiaj czytamy o kolejnym z Gunsów) i uprzedzam, że inteligencja i wszelkie inne cechy narratora w rozdziale są celowo wykreowane w taki sposób ;_;

***

 Cóż, kolejny rozdział, z którym miałam problem. Ciężko było mi się wcielić w kogoś innego, biorąc pod uwagę, że sama także brałam udział w opisanych tu wydarzeniach. Początkowo planowałam nawet zostawić tę opowieść na koniec, ale i tak prędzej czy później musiałabym się z nią zmierzyć. Przyznam, że nie było łatwo wracać do tamtych wspomnień, a zwłaszcza do tego, co działo się później, ale nie powinnam narzekać, skoro sama wybrałam dla siebie taką drogę. I wtedy, i teraz.

ROZDZIAŁ CZWARTY
SHE'S FOR ME

17 czerwca 1980, Seattle, USA

​Spokojnie przemierzałem ulice University District. Nigdzie mi się nie spieszyło. Od czasu do czasu mijałem grupkę znajomych, kilka razy zatrzymałem się na krótką rozmowę, ale tego dnia jakoś wolałem być sam. Idąc z rękami w kieszeniach, od czasu do czasu kopnąć leżący na drodze kamień, czy inną puszkę. Znów padało.  Nie dziwiłem się, że większość znajomych pochowała się po klubach. Może nawet sam bym poszedł, gdybym tylko miał z kim. Nie byłem duszą towarzystwa, a co za tym idzie grono moich znajomych ograniczało się do paru gości z klasy, z którymi lubiłem się napić raz na jakiś czas. Przyjaciółmi bym ich w każdym razie nie nazwał. Z dziewczynami też miałem same problemy. Albo raczej to one były problemem. Wszystkie wyglądały i zachowywały się tak samo. Po prostu jak któraś się spodobała, to można się było umówić i tyle. Pewnie sobie pomyślicie, że jestem dupkiem, który dziewczyny ocenia tylko po wyglądzie, ale co innego można ocenić w osobie, której samo to zniechęca do podjęcia choćby i najprostszej rozmowy?
​Tak rozmyślając, skręciłem nieświadomie w jedną z mniejszych ulic. Kręciło się tu tylko kilka osób, głównie małe dzieci i starsze kobiety z torbami pełnymi zakupów. Jak to możliwe, że w sobotnie popołudnie w całym mieście nie działo się absolutnie nic ciekawego? Mijałem właśnie kolejny podejrzany bar z neonowym szyldem, który w kilku miejscach nie świecił , kiedy spostrzegłem w środku znajomą sylwetkę. Wszedłem, niepewnie rozglądając się na boki. Parę razy zdarzyło się, że wyrzucano mnie z pubów. Widać było gołym okiem, że dwudziestu lat nie mam. Podszedłem do stolika ustawionego najbliżej drzwi i usiadłem na wolnym krześle mamrocząc pod nosem niezrozumiałe powitanie. Jasnowłosy chłopak pokiwał wolno głową, sącząc coś z wysokiej szklanki. Uścisnęliśmy sobie ręce i chwilę przegadaliśmy o jakichś nic nie znaczących głupotach. Ładny dzień, słońce świeci, ktoś się z kimś związał, czyjś ojciec miał wypadek w pracy. Zwykłe codzienne sprawy, które mnie nie obchodziły. On takich informacji zawsze miał mnóstwo. Znało go chyba całe miasto. Połowa uważała go za przyjaciela. A on i tak zawsze przesiadywał sam. Może dlatego znalazłem z nim wspólny język i jako jedyny rzeczywiście mogłem nazwać go swoim najbliższym kumplem.
​Po pewnym czasie zorientował się, że przestałem go słuchać. Nic nie powiedział, przyzwyczaił się. Uzupełnialiśmy się całkiem nieźle. On zawsze mówił tyle, że trudno było nadążyć ze słuchaniem. Ja z kolei od czasu do czasu wtrącałem zdanie czy dwa i obu nas to satysfakcjonowało. Przez chwilę milczał, więc podniosłem wzrok z drewnianego blatu na jego pociągłą, trochę dziecinną twarz. Wyraźnie miał mi do przekazania coś ważnego. Nie myliłem się. Poprawił okulary na nosie i rzekł do mnie beznamiętnym tonem:
- Zerwałem wczoraj z Janis. – Znów przyssał się do szklanki i czekał na moją reakcję. Zastanowiłem się chwilę. Nie lubiłem rzucać słów na wiatr. Lepiej pomyśleć i dopiero potem mówić.
- Wiesz, że jej nie lubię, nie? – Zapytałem w końcu, a on tylko westchnął i znów zalał mnie potokiem słów. Słuchałem tego wywodu mniej więcej raz na dwa tygodnie, więc teraz mogłem sobie odpuścić. Pogrążyłem się we własnych rozmyślaniach na temat tej dziewczyny. Nie lubiłem jej, to mogłem stwierdzić z całą pewnością. Nie miałem pojęcia co on w niej widział, ale widocznie coś ich do siebie ciągnęło, bo po każdym rozstaniu zawsze w końcu do siebie wracali. Być może jest coś w tej gadce o przeciwieństwach? Może w takim razie powinienem związać się z jedną z tych dziewczyn w spódniczkach mini i botkach z obcasem? Janis Coleman była ostatnią osobą, która pasowałaby do siedzącego przede mną chłopaka. Przede wszystkim, była naprawdę perfidna. Mówiłem mu to kilka razy, ale do niego po prostu nie docierało, że dziewczyna go wykorzystuje. Oprócz tego, chociaż może trochę różniła się od rówieśniczek, nie była do końca ...naturalna Raczej stale udawała, ale on tego nie dostrzegał. A skoro nie chciał mi wierzyć, uznałem, że sam musi się o tym przekonać i z pewnym niesmakiem wysłuchiwałem o ich kolejnych kłótniach, rozstaniach i powrotach. Jego teoria na temat mojego braku sympatii do Jan była taka, że najzwyczajniej w świecie mu zazdrościłem. Sam próbowałem parę razy związać się z kimś na dłużej, ale zawsze, za każdym cholernym razem, trafiałem na jedną z tych pustych lalek. One naprawdę nadawały się tylko do jednego. I nawet nie były urażone, kiedy nad ranem wychodziłem bez słowa. Nie powiem, że takie znajomości na jedną noc mnie nie pociągały, ale czasem rzeczywiście miałem wrażenie, że brakuje mi w życiu takiej osoby, która byłaby ważniejsza niż tylko przygodny seks.
- Znowu mnie nie słuchasz… - Westchnął Frank. – I ty się dziwisz, że żadna dziewczyna nie może z tobą wytrzymać? Przecież one nie cierpią być ignorowane… - Przemówił Blondas tonem mówiącym ewidentnie, że jest najbardziej doświadczoną w relacjach damsko-męskich osobą w stanie Waszyngton.
- Daj spokój, naprawdę. Nasłuchałem się już wystarczająco dużo o Jan w swoim krótkim życiu.
- Gdybyś sam miał dziewczynę, też mówiłbyś o niej na okrągło. – Uśmiechnął się chytrze, pokazując krzywe zęby. ‘Zaczyna się’ pomyślałem, wznosząc oczy do metaforycznego nieba. Metaforycznego, bo siedząc w barze mogłem co najwyżej wznieść oczy do unoszącego się pod sufitem dymu nikotynowego.
- Spójrz na tą! – Usłyszałem nagle podekscytowany szept Franka i spojrzałem w kierunku, wskazywanym przez jego kościstą rękę. Rzeczywiście, dziewczyna, która właśnie weszła do baru była całkiem ładna. Miała krótkie, ciemne włosy i niezłą figurę, przy czym nie odczuwała chyba wyraźnej potrzeby eksponowania jej na widok publiczny. Podeszła do baru, a my obserwowaliśmy ją dyskretnie (to znaczy mniej więcej tyle, że ja obserwowałem dyskretnie, a Frank nerwowo poprawiał okulary, wpatrując się centralnie w jej tyłek). Zamieniła kilka słów z barmanem i po chwili ruszyła z powrotem do wyjścia, z butelką piwa w ręce. Blondas szturchnął mnie łokciem jak tylko wyszła i po chwili obaj szliśmy za nią ulicą. W pewnym momencie zniknęła w jakiejś bramie, ale kiedy i my tam dotarliśmy, nie było jej na obskurnym placu. Musiała wejść do któregoś z budynków. Frank zaoferował się, że pójdzie zobaczyć do środka, a ja wróciłem na ulicę i przysiadłem na krawężniku.
​Jak to jest, że kiedy już zobaczę dziewczynę w moim typie, to nawet nie zamienię z nią słowa? Nawet nie wiedziałem jak się nazywa. Nic. I takie właśnie miałem szczęście, jeśli idzie o dziewczyny. Siedziałem na tym krawężniku strasznie długo. Zdążyłem wypalić kilka papierosów. Zaczęło mi się nudzić. Może i rzeczywiście, duszą towarzystwa nie byłem, ale ileż można przesiedzieć w samotności? Miałem ochotę z kimś porozmawiać. Z kimś, kto nie ma trudności ze skleceniem dwóch w miarę inteligentnych zdań. Czyli mogłem wykluczyć większość swoich znajomych. Na Franka nie chciało mi się czekać, może znalazł tą dziewczynę, a może wciąż błąkał się po budynku, dzwoniąc do każdych drzwi i pytając o wysoką brunetkę? Nie byłbym bardzo zdziwiony, gdyby okazało się, że to prawda. Zdecydowałem już, że nie będę dłużej na niego czekał, kiedy właśnie wybiegł z bramy z ekscytacją wymalowaną na twarzy i machając rękami. Gdyby miał ogon, zapewne merdałby nim na wszystkie strony.
- Zna… Znalazłem ją… - Wysapał i otarł ręką czoło, pokazując mi, jak bardzo męczące było to zadanie i na jak wielkie poświęcenie się dla mnie zdobył. Moje serce na chwilę zwariowało i sam się zdziwiłem ile radości i nadziei może w człowieku wzbudzić jedno krótkie, nieskładne zdanie. Uniosłem brwi, patrząc na chłopaka z oczekiwaniem, ten jednak wyraźnie chciał przytrzymać mnie w napięciu, bo kilka razy odetchnął głęboko, rozejrzał się jeszcze wokół siebie, jak gdyby sprawdzał, czy nikt nas nie obserwuje i w końcu powiedział:
- Powiedziała, że dziś nie ma już czasu, ale jutro chętnie pójdzie z nami do jakiegoś baru, czy coś… - Oparł się z nonszalancją o szarą ścianę jednego z budynków i z udawanym znudzeniem przyglądał się swoim paznokciom. Po chwili uśmiechnął się szeroko i szturchnął mnie łokciem, jak to miał w zwyczaju.
- Nie musisz dziękować. Wiesz, że dla ciebie wszystko. No, może nie zupełnie, ale to akurat nic wielkiego dla mnie. – Zaczął swoją zwykłą mowę, którą jak zwykle mu przerwałem, mrucząc niewyraźne „dzięki.” Po chwili uścisnął moją dłoń i poklepał po ramieniu, po czym oddalił się w kierunku baru, z którego wcześniej przyszliśmy. Ja zostałem sam przed domem mojej hipotetycznej przyszłej dziewczyny i pomyślałem, że trzeba by się wreszcie stamtąd ruszyć. Wstałem, otrzepałem spodnie i już miałem się oddalić, kiedy zobaczyłem TAMTĄ dziewczynę. Powoli przeszedłem przez jezdnię, nawet się nie rozglądając, tędy i tak nigdy nic nie jeździło. Zresztą usłyszałbym warkot silnika, a tu królowały krzyki grających w piłkę, skakankę, czy klasy dzieci. Kiedy znalazłem się po drugiej stronie ulicy, mogłem zdecydowanie lepiej się jej przyjrzeć. Oparłem się o rdzewiejące ogrodzenie i rozejrzałem się. Niskie domy z czerwonej cegły ciągnęły się szeregiem do końca ulicy. Przypominały baraki. Znajdujące się w kilkumetrowych odstępach od siebie drzwi, straszyły powybijanymi szybami, okna wychodziły pewnie na drugą stronę. Ona siedziała na betonowych schodkach, schowana przed deszczem pod blaszanym daszkiem. Czytała książkę, co jakiś czas przygryzając nerwowo wargę. Wyglądała dokładnie tak, jak w moich wyobrażeniach wyglądała inteligentna dziewczyna. Właśnie taka, z którą można porozmawiać o czymś ciekawym, kiedy nie ma się nic lepszego do roboty.
​W pewnym momencie podniosła głowę i spojrzała na mnie znad czytanej pozycji. Przez chwilę pomyślałem, że zaraz mnie wygoni, ale ona tylko popatrzyła tak przez chwilę i znów pogrążyła się w lekturze. Zaintrygowany, przeszedłem przez niedomkniętą furtkę i powoli ruszyłem w jej stronę. Wyglądała na taką delikatną. Taką, co to mogłaby się wystraszyć nieznajomego chłopaka, skradającego się w jej stronę, więc w duchu modliłem się, by choć na chwilę jeszcze raz podniosła wzrok. Niestety, uparcie czytała dalej, nie zaszczycając mnie już spojrzeniem.
- Umm… - Mruknąłem niepewnie, kiedy znalazłem się w miarę blisko. Wciąż na mnie nie patrzyła. - Co czytasz? – Zapytałem, żeby jakoś zwrócić na siebie jej uwagę. Wciąż nie podnosząc głowy odpowiedziała na zadane przez mnie pytanie.
- Fleminga. – Miała ładny głos, miły dla ucha. – Casino Royale. A czemu pytasz? – Dodała po chwili i zmierzyła mnie podejrzliwym spojrzeniem okrągłych, szarych oczu. - Jeśli przyszedłeś do mojego ojca, to nie może teraz rozmawiać. – Wróciła do swojego świata, a ja zastanawiałem się przez chwilę kim do cholery jest jej ojciec. Nie szło mi to, bo nie miałem nawet pojęcia jak dziewczyna się nazywa.
- Czemu miałbym przychodzić do niego? Do ciebie nie można? – Zapytałem po chwili żartobliwym tonem, ale nawet się nie uśmiechnęła. - Michael jestem. – Westchnąłem i usiadłem obok niej. Założyła książkę jakimś skrawkiem papieru i jeszcze raz zlustrowała mnie wzrokiem.
- Można, czemu nie… Michael. – Pokiwała głową w zadumie, jak gdyby potrzebowała chwili na przetworzenie tej informacji. - Ja jestem Starla, ale to pewnie wiesz, skoro przyszedłeś DO MNIE - rzuciła z lekkim sarkazmem -  To po co w zasadzie tu jesteś? – Zapytała, kiedy nie zareagowałem na jej poprzednią wypowiedź. Patrzyła na mnie z wyraźnym wyczekiwaniem.
- Tak sobie... Pogadać... Koleżankę znaleźć.... Ogólnie. Mogę iść jak chcesz. – Powoli się podniosłem i miałem nadzieję, że jednak mnie zatrzyma. Intrygowała mnie ta szczupła blondynka o miłym głosie i nietypowej osobowości. Kątem oka uchwyciłem, jak wywróciła oczami.
- W zasadzie mogłabym teraz wrócić do czytania, bo to naprawdę interesująca książka, a jutro będę musiała ją oddać, a nie do końca uśmiecha mi się rozmowa z tajemniczym nieznajomym, o którym wiem tylko tyle, że ma na imię Michael, zakładając, że to w ogóle prawda, – Uderzyła mnie szczerość z jaką mówiła. -  ale niech by było, że jak się już pofatygowałeś tutaj tylko po to, żeby ze mną pogadać, nie każę ci wracać skąd przyszedłeś. To byłoby świństwo. No, chyba, że twój dom jest gdzieś tu obok, to nic by się takiego nie stało. Ale załóżmy, że mieszkasz dość daleko, na drugim końcu miasta powiedzmy i… - Urwała nagle, patrząc na moją lekko zdziwioną minę - ... Znowu gadam głupoty, prawda? Dobra, rozmawiajmy... – Westchnęła głęboko i oparła twarz na złączonych dłoniach. Nie byłem do końca pewny co o niej myślę. Przypominała mi trochę małe dziecko, ale z drugiej strony widać było jak na dłoni, że jest zupełnie inna od tych wszystkich dziewczyn, które znałem.
- W sumie gdybym chciał, to też bym potrafił tyle rzeczy powiedzieć. Bo załóżmy, że lubię gadać, to w tedy czysto hipotetycznie mogę też woleć długie, inteligentne wypowiedzi niż krótkie zwięzłe i ciekawe, ale tak nie jest, więc nie zawsze teoria sprawdza się w praktyce... Nie tylko ty gadasz głupoty... Tyle, że ja nad tym panuję. – Uśmiechnąłem się, zadowolony z siebie, bo nieczęsto mówię tak dużo naraz. Starla (swoją drogą nie wiedziałem nawet, że istnieje takie imię. Chociaż do tej dziewczyny niewątpliwie nie pasowałoby jakieś zwykłe „Stacy,” czy „Claudia.”) chyba po raz pierwszy spojrzała na mnie z zainteresowaniem, jak gdyby ta długa jak na moje standardy wypowiedź pokazała jej, że nie jestem idiotą, za jakiego pewnie miała mnie wcześniej.
- Czyli nie lubisz rozmawiać, ale po to przyszedłeś? – Zapytała po chwili zastanowienia. - Czyli ktoś ci kazał ze mną rozmawiać? Nie do końca cię rozumiem... – Zmarszczyła brwi i wzrokiem przeszyła mnie na wskroś. Aż się wzdrygnąłem.
- Z niektórymi ludźmi się fajnie gada, a na niektórych to szkoda nawet machnięcia ręką. I chyba znalazłem w końcu osobę, do której można gębę otworzyć. – Posłałem jej uśmiech, a ona uniosła brwi i teatralnym gestem rozejrzała się dookoła, jak gdyby chciała zapytać „gdzie?”
- Dobra, nieważne. To niby czemu uważasz, że ze mną da się pogadać? Zamieniliśmy raptem kilka nieskładnych zdań, a ty wyciągnąłeś z tego bardzo daleko idące wnioski. Jesteś jakimś psychologiem, czy coś? – Zapytała mrużąc oczy - Albo raczej, czy masz zamiar być, bo jesteśmy chyba w podobnym wieku? Masz szesnaście lat? – Przekrzywiła głowę i znów poczułem się jakby prześwietlała mnie rentgenem.
- Ściślej siedemnaście, ale to szczegół. – Odpowiedziałem. - Daleko idące wnioski można wywnioskować po tym - wskazałem palcem na przechodzącą obok grupę dziewczyn w krótkich spódniczkach i kolorowych pończochach. - Znasz je? – Zapytałem. Chciałem ustalić, czy chodziła ze mną do szkoły, bo nigdy wcześniej nie zwróciłem na nią uwagi, a te dziewczyny kojarzyłem z widzenia. Jeśli je znała, mogłem spokojnie stwierdzić, że jestem ślepy. Jak mógłbym nie zauważyć takiej dziewczyny, kiedy właśnie takiej szukałem? Chwilę się zastanawiała.
- Być może...  – Powiedziała w końcu z wahaniem. - Nie pamiętam, szczerze mówiąc. One wszystkie wyglądają tak samo -  Westchnęła ciężko, udowadniając tym samym, że mamy podobne poglądy na pewne sprawy. - A jakie wnioski z tego wyciągnąłeś, jeśli można zapytać? Bo dla mnie, to po prostu grupka koleżanek o wątpliwym systemie wartości. Zresztą – Spojrzała na mnie z pewną niepewnością -  myślałam, że goście twojego pokroju lubią takie towarzystwo...
- No niby lubią, ale nie do rozmawiania… - Uśmiechnąłem się zadziornie, a ona wywróciła oczami.
- No tak... Rzeczywiście, masz rację. – Przyznała - A swoją drogą, czemu nie siedzisz z jakimiś kumplami, tylko ze mną? Albo mógłbyś pójść gdzieś, na jakąś imprezę, ja wiem? Albo... Bo ja wiem, co jeszcze się robi jak się jest chłopakiem... Poderwać jakąś dziewczynę, czy coś? - Wzruszyła ramionami. Najwidoczniej nie miała pojęcia, że ja właśnie podrywałem dziewczynę. I to nie jakąś, a właśnie tę.
- No w sumie... Kumple poszli na jedną imprezę, ale ja się nie chcę niczym faszerować, więc trochę się włóczyłem po mieście, pogadałem z kolegą. A tak na marginesie, widziałaś tutaj może jakąkolwiek dziewczynę do poderwania? – Zapytałem chytrze.
- No przed chwilą szło kilka, nie? – Rzuciła mi rozbawione spojrzenie -  Sam mówiłeś... – Udała wielkie zdziwienie. Miałem ochotę szturchnąć ją łokciem, jak zawsze Frank robił, ale pomyślałem, że to nie najlepszy pomysł. Zresztą nie miałem ochoty stać się taki jak Frank. Nie, żebym go nie lubił, ale wiecie…
- DZIE-WCZY-NY! – Powiedziałem, kręcąc głową z udawanym niedowierzaniem -  Boże... Czy tylko ja mam wrażenie, że to więcej tworzyw sztucznych niż człowieka? Jak jebniesz taką w łeb od tyłu to z przodu tynk odpadnie... Próbowałem... – Zażartowałem. Chciałem, żeby się roześmiała, ale ona tylko uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:
- Śmieszny jesteś, wiesz? Ale nie martw się, na pewno są tu gdzieś jakieś normalne dziewczyny.  – Poklepała mnie po plecach przyjacielskim gestem -  Jak chcesz to możemy się przejść i poszukać jakichś...
- Szukałem... I wiesz co? Załamałem się psychicznie, więc przyszedłem do jedynej normalnej dziewczyny, którą widziałem, sobie pogadać. – Westchnąłem teatralnie i na chwilę zapadła cisza. Każde z nas myślało o swoich sprawach. Starla przerwała w końcu ciszę.
- Załamałeś się mówisz? To wiele tłumaczy. – Uśmiechnęła się złośliwie... - Uważasz, że ja jestem normalna? Miło. Ale chyba jesteś w tym osamotniony. Ludzie jakoś nie garną się ze mną rozmawiać...
- Czemu?! – Zdziwiłem się. Jeszcze nie spotkałem osoby, z którą rozmawiałoby mi się lepiej niż z tą dziewczyną.
- No... – Uniosła brwi, jak gdyby myślała, że udaję tylko zdziwienie, albo uważała mnie za idiotę - Oni chyba uważają, że jestem dziwna... No bo wiesz... O czym niby można rozmawiać z kimś takim jak ja? Znaczy, o czym ktoś z nich, czy z was, jakkolwiek by tej grupy nie nazwać, mógłby rozmawiać z kimś takim jak ja? Chyba nie znalazłabym z większością wspólnych tematów... – Stwierdziła w końcu, a ja musiałem przyznać jej rację. Z większością nie znalazłaby wspólnych tematów, chyba, że zna się na tanich winach, albo najnowszych trendach. A raczej nie wyglądała na taką, która się zna na choć jednej z tych rzeczy.
- Ale ja rozmawiam. I chyba nie mam zamiaru uciec z krzykiem w najbliższym czasie. – Znowu się uśmiechnęła. ‘Czy ona się nigdy nie śmieje?!’ pomyślałem z irytacją. ‘Albo ja jakiś nieśpieszny jestem, czy co?’
- Dobra, ciekawe jak długo wytrzymasz, zanim stwierdzisz, że jestem dziwna. A może nie? Bo ty też na normalnego nie wyglądasz…
- Dziękuję za komplement... Ja jestem całkiem normalny. No prawie. – Uśmiechnąłem się głupawo, a ona wzniosła oczy do nieba.
- Właśnie widzę. Zupełnie normalny nastolatek, który zamiast siedzieć w barze z kolegami albo podrywać dziewczyny, rozmawia z…
- STARLA!!! – Przerwał jej jakiś starszy mężczyzna, stając w drzwiach i opierając ręce na wylewających się z krótkich spodenek biodrach. Na dawniej muskularnym ramieniu miał wytatuowany ogromny rewolwer. Znałem dobrze opowieści, jakie krążyły o tym gościu. Nie mogąc wydusić słowa, gapiłem się w milczeniu, jak z dziewczyny błyskawicznie uchodzi cała energia, jak znika ten pociągający błysk z jej oczu, a jasne jasne loki jakby opadają. Szybkim ruchem zamknęła książkę i chowając ją za plecami przecisnęła się obok grubasa, znikając we wnętrzu baraku. Nie spojrzała nawet na mnie, nic. Tylko mężczyzna zaszczycił mnie krótkim "spieprzaj gówniarzu" i już drzwi trzasnęły mi głośno przed nosem. Dopiero po chwili wstałem i ruszyłem do domu, wciąż nie mogąc uwierzyć, że ojciec mojej nowej koleżanki to Spluwa. Że w ogóle facet jest czyimkolwiek ojcem. A co dopiero tej małej, delikatnej dziewczynki. Przecież ona musiała tam przeżywać istne piekło...