Rozdział III

 A, sorry. Rozdział "You're Crazy" bo zapomniałam zaznaczyć przy informowaniu ;___;
Ojej, no. Przepraszam za błędy, bo nie chce mi się sprawdzać, przepraszam za przerwy w pisaniu i brak komentarzy ;___;
Dla Parlay, bo tak.

Duff nie widział sensu w wychodzeniu na imprezę do baru, kiedy libację urządzili sobie zaraz po zejściu ze sceny, za kulisami. Potem przenieśli ją do hotelowego holu i to chyba nie spodobało się obsłudze, bo wywalono ich do pokojów. Tak więc od kilku dobrych godzin bawili się nieźle i opróżnili już barek Slasha i Stevena. Właśnie zabierali się za pierwszą butelkę z mini-lodówki basisty, kiedy wszedł Axl i zepsuł wszystko, mówiąc, że Smithsi zaprosili ich do jakiegoś klubu, żeby świętować pierwszy koncert na wspólnej trasie. Rose prawie za fraki wytargał ich na korytarz i dalej, do windy. Cały czas mruczał pod nosem coś, czego niestety koledzy z zespołu nie potrafili rozszyfrować, bo procenty zbyt głośno huczały im w uszach.
- Idiota. – Prychnął Rudy, kiedy Duff zaczął naciskać wszystkie guziki i winda po raz kolejny zatrzymała się na piętrze, na którym ani nikt nie wsiadał, ani nie wysiadał.
- Sam jesteś ciota. – Odburknął Slash, nim siła grawitacji przyciągnęła go do pokrytej grubym dywanem posadzki. Axl warknął na niego, ukazując rząd trochę już zżółkłych od palenia zębów. Przekroczył poległego w boju przyjaciela, odepchnął od siebie drugiego i ruszył w dół schodami. Wszystko lepsze, niż pozostanie jedynym trzeźwym w windzie pełnej najebanych muzyków. A parę pięter w dół po schodach to przecież nic dla niego. Wokalista gwizdał sobie dla uspokojenia regularnie nadszarpywanych ostatnio nerwów i udało mu się zachować spokój, dopóki na parterze nie okazało się, że winda dotarła na miejsce pozbawiona swojej rozchwianej zawartości. Postanowił nie szukać kolegów, którzy zapewne uznali za bardzo zabawne zażartować sobie z niego i pochowali się na wyższych piętrach. Ewentualnie zasnęli gdzieś w kałuży własnych rzygów. W każdym razie Axl czuł się ponad to wszystko, więc sam, przepełniony dumą i pogardą od stóp po czubek głowy, udał się na drugą stronę ulicy, gdzie w jakimś podrzędnym barze zastał już dziwnie wesołych kolegów z Aerosmith w towarzystwie czterech ładnych dziewczyn, z których dwie wyglądały tylko na dziewczyny na jedną noc, a pozostałe dwie...
-Rose! – Wykrzyknęły entuzjastycznie, zrywając się na równe nogi. Wyższa z nich, o długich, ciemnych włosach i niemal idealnej urodzie, pomimo nie tak młodego wieku, wyciągnęła dłoń w kierunku wokalisty Gunsów, posyłając mu uśmiech, który zapewne miał wyglądać na miły, ale Axl znał go dobrze i wiedział, że jest pełen jadu i złośliwości. Tak jakby Grace przybyła tu specjalnie, by zagrać mu na nerwach. Ale on nie uścisnąłby jej dłoni nawet jeśli akurat nie byłby zajęty wyplątywaniem się z uścisku tej niższej brunetki. April pogłaskała go po rudej czuprynie, przy okazji zdejmując mu zawiązaną na czole bandankę. Założyła ją na własną głowę i uśmiechnęła się zawadiacko, po czym wzniosła toast za zdrowie wszystkich czerwonowłosych i upiła parę łyków ze swojej szklanki wypełnionej czymś gęstym i zielonym. Wszyscy oprócz Axla i Gracie spoglądali z zażenowaniem w stół. Ta ostatnia zaklaskała w dłonie i uśmiechnęła się do koleżanki w taki sposób, w jaki matka uśmiecha się do dziecka pokazującego jej swoje niezgrabne rysunki. Jak gdyby była z niej dumna i nie jednocześnie nie chciała okazać, że widziała już coś ładniejszego. Jak gdyby liczyła się dla niej tylko ta April. To było dziwne. I fascynujące. Dawało do myślenia, bo niby jaka dorosła dziewczyna potrzebuje takiej matki?
- Siadaj, a nie tak stoisz, kurwa! – Ryknął wesoło Joe Perry, co trochę zdziwiło Axla, bo zwykle przypominał trochę Izzy’ego i sam z siebie nie odzywał się zbyt dużo. Tyler zachichotał pod nosem na słowa kolegi, ale Grace trzepnęła go w ramię.
- Kochanie, nie sądzisz, że powinniśmy już pójść? – Zapytała. W głowie Rudego przeskoczył jakiś mały trybik i chłopak wreszcie zrozumiał co jego była dziewczyna robi na jego trasie koncertowej. Po prostu teraz była dziewczyną Tylera. Zawsze wiedział, że jest tanią dziwką. A raczej tak sobie tylko pomyślał, bo już dawno wyrzucił z głowy wspomnienia związane z tą swoją wielką pierwszą miłością. Czasem tylko mu się przypominała, kiedy stojąc na scenie wpadał w ten swoisty muzyczny trans i wracały do niego obrazy związane z piosenkami. A o Gracie napisał ich całkiem sporo. Dla niej, o niej. Nie da się ukryć, że był wtedy bardzo zakochany i jeśli chciał, mógł sobie oczywiście wmawiać, że zapomniał. Mógłby nawet zapomnieć, jeśli by tylko potrafił, ale w tym wszystkim była jeszcze druga strona. A ona wcale nie chciała zapominać, bo mimo, że zawsze chciała za wszelką starała się być jak najbliższa ideału, wspomnień nie wyrzucała na siłę. Axl naprawdę nie myślał o niej wiele, a za to w jej domu można by znaleźć całe mnóstwo pamiątek po ich znajomości i to wcale nie pochowanych gdzieś w szafie. Steven westchnął i wywrócił, niby dla żartów, oczami, po czym skierował się do wyjścia z baru, ciągnięty za rękę przez narzeczoną. April wstała i powoli wyszła za nimi, oglądając się za siebie troszkę więcej razy, niż można by to uznać za naturalne, a w jej dużych, ciemnych oczach, kryła się niepewność.
- No, to pierwszy za nami, teraz będzie z górki, nie? – Zapytał przyjacielskim tonem Joey i klepnął Axla w plecy, kiedy ten przysiadł obok niego. Ale Rudemu odechciało się jakoś świętować. Wypił tylko parę piw, odzywając się mało kiedy, a w końcu wyszedł, chociaż może jeszcze nie wypadało. Czemu miałoby go to obchodzić? Przechodził właśnie długim, wyłożonym boazerią korytarzem, kierując się do swojego pokoju (w którym pewnie koledzy właśnie kończyli opróżnianie zawartości barku), kiedy nagle usłyszał donośny szept.
- Pssst! Kolego! – Odwrócił się i zobaczył wychylającą się zza jednych z wielu drzwi rozczochraną głowę April. Serce zabiło mu szybciej, ale to przecież tylko z zaskoczenia. Uniósł brwi w niemym pytaniu i już po chwili został złapany za nadgarstek i wciągnięty do pokoju ze srebrnym numerkiem 720 nad klamką i – choć jeszcze o tym nie wiedział, (co najwyżej miał nadzieję) - miał z niego nie wyjść przez parę dobrych godzin.  Tymczasem Steven Tyler właśnie przeżywał swoją pierwszą kłótnię z dziewczyną, która miała być tą jedyną i wyśnioną i na początku rzeczywiście była, a potem okazało się, że to widocznie nie wystarcza. Że bycie chodzącym ideałem to za mało. Bo postrzeganie na ideał zmienia się zależnie od nastroju, wieku, pogody, stanu zdrowia, fryzury, głodu… Po prostu ideałów nie ma. I to jakoś dziwnie wytrącało go z równowagi. Poznał Grace nie długo po tym, jak rozstała się z Axlem, chociaż na początku nie miał o tym pojęcia. Ta znajomość potoczyła się szybko i naturalnie, pasowali do siebie, tworzyli zgraną i przyjemną parę, Grace próbowała trochę naprawić Stevena, a Steven trochę zepsuć Grace. Byli elastyczni, naginali się do potrzeb drugiej strony. Steven zawsze mógł wyskoczyć na choćby i tygodniową imprezę, a Grace sprowadzić do domu całe stado bezdomnych szczeniaków. Potem Tyler kupił pod wpływem impulsu pierścionek, który po dwóch butelkach szampana przestał być zwykłym pierścionkiem, a zobowiązał jego damę serca do ślubu w przyszłości bliższej, czy dalszej. A to wszystko zdarzyło się ledwie miesiąc temu. I nie było absolutnie przemyślane. Kto widział oświadczać się przed pierwszą kłótnią? Kto w ogóle widział oświadczać się, kiedy się jest duszą i sercem zapitym rockmanem? I kto widział przyjmować zaręczyny, kiedy się chce być wiecznym ideałem? Coś im się popsuło, w tej pięknej znajomości. Pojawiła się mała ryska, która zaraz potem zaczęła się powiększać i powiększać, za sprawą niskiej dziewczyny o dużych oczach, która była dużo gorsza od stada szczeniaków. April Drowse zjawiła się więc, by wszystko zniszczyć, chociaż nie miała o tym pojęcia. I kiedy jej jedyna przyjaciółka kłóciła się z narzeczonym, ona siedziała w swoim pokoju, na siódmym piętrze hotelu Majestat, okładając lodem spuchnięty po mocnym prawym sierpowym policzek Axla Rose.