XIII

No hej :3 Zgodnie z zapowiedzią, wracam z serią rozdziałów My World, którymi będę Was faszerować aż do porzygu (czyli niezbyt długo ;D)... O ile dobrze pamiętam, zostało jeszcze osiem rozdziałów do końca. Mniej więcej tak samo krótkich jak ten (aż wstyd, że to-to takie króciutkie, ale co zrobić?). Jak zwykle proszę ślicznie o komentarze i dziękuję za te wcześniejsze :D (Przypominam, że jeśli ktoś jeszcze chce być informowany, jest zakładka "informowani" i tam się można wpisywać.)
A rozdział chciałam zadedykować Kat, bo aż dziw bierze, że ktoś to lubi, a do tego naprawdę lubię jej bloga :D Bo Sid to kurde geniusz xD 


*Tak ze dwa miesiące później*

- Shannon? - Usłyszałam nagle. Przeniosłam wzrok z czubków własnych martensów na niskiego chłopaka w białym podkoszulku, który przed chwilą zatrzymał się zdumiony, a obecnie wytrzeszczał na mnie oczy. Skinęłam głową, chociaż pytanie, które zadał nie wymagało odpowiedzi. Przysiadł obok mnie na niskim murku.
- A ty co? - Tym razem to ja się zdziwiłam. - Trzeźwy? - Chłopak pokiwał energicznie głową, zupełnie jakby go ten fakt cieszył. Zaczynałem mieć wątpliwości, czy na pewno nie był to jakiś obcy facet, tylko podobny do Adlera.
- Chcę namówić chłopaków, żebyśmy trochę ograniczyli picie, więc zacząłem od siebie. Nawet da się przeżyć. Szczególnie jeśli sobie pomyślisz do czego prowadzi alkoholizm...
- Kurwa, trzeźwe myślenie ci nie służy... - Przerwałam mu, na co on oburzył się i zaczął z jeszcze większą gorliwością opowiadać mi o skutkach picia alkoholu w zbyt dużej ilości. - Bla, bla, bla... - Mruknęłam do siebie cicho i pogrążyłam się we własnych problemach, pozwalając paplaninie Stevena przewijać się luźno przez mój wysłużony mózg.
- Shan? - Blondyn szturchnął mnie w ramię, sprowadzając tym samym na ziemię. - Coś nie tak?
- Czemu? - Zapytałam mrugając szybko.
- Hmm... Pomyślmy - zaczął ironicznie. Parsknęłam cicho. - Nie słuchasz co mówię, gapisz się na własne buty...
- I to ma znaczyć, że coś jest nie tak? Błagam cię! - Zakpiłam.
- A to? - Zapytał, po czym delikatnie i powoli dotknął opuszkami palców mojego policzka. Poczułam dziwne ciepło w tym miejscu. Jak gdyby przeszył mnie prąd, z tym, że to było raczej przyjemne. Uświadomiłam sobie jednak, że twarz mam mokrą od łez. Próbowałam sobie przypomnieć kiedy ostatnio płakałam, ale bezskutecznie. Nie należałam do osób, które łatwo się rozklejają.
- To co się stało? - Powtórzył po chwili Steven, a kiedy nie odpowiedziałam, złapał mnie za podbródek, zmuszając, bym spojrzała mu w oczy. Spojrzałam.  Czas mijał, a my nie odrywaliśmy od siebie wzroku. Po chwili blondyn zbliżył się do mnie jeszcze bardziej. I jeszcze trochę. I kiedy jego usta już miały dotknąć moich, kiedy już zdążyliśmy zamknąć oczy, a przez moje ciało przebiegł ten miły dreszczyk zadowolenia, ja oczywiście musiałam wszystko zepsuć.
- Steven, ja... Ja jestem w ciąży. - Wyrzuciłam z siebie, przygryzając wargę. Bałam się otworzyć oczy, spojrzeć mu w twarz. Bałam się, że wyczytam z niej ból, odrzucenie, może nawet złość... Sama nie wiedziałam. Zresztą już nigdy raczej nie dowiem się, jaka była jego pierwsza reakcja. Wiem tylko, że po chwili, która trwała całą wieczność, poczułam jak ostrożnie mnie obejmuje. I chociaż jego złote kudły łaskotały mnie w twarz, i chociaż nie miałam pojęcia gdzie podziać ręce, to było coś wspaniałego. Poczułam to, co zawsze opisują w głupich książkach dla zakompleksionych nastolatek, to w co w życiu bym nie uwierzyła, gdyby mnie nie spotkało. Tę cudowną świadomość, że komuś na mnie zależy. Nawet jeśli miało to trwać tylko krótką chwilę. Gdyby nie ten cholerny bękart rozwijający się w moim ciele, mogłabym być naprawdę szczęśliwa. Wreszcie.
- Z Izzym? - Zapytał w końcu Steven, odsuwając się ode mnie, chociaż miałam jakąś absurdalną potrzebę, by tego nie robił. Już nigdy.
- Mhm. - Mruknęłam smutno.
- A on już wie?
- Nie! - Ryknęłam dziko, zaciskając pięści. - Nie wie i nie ma się dowiedzieć! Obiecaj, że nic mu nie powiesz!
- Uspokój się dziewczyno! Mogę nic nie mówić, ale przecież sam zauważy. No i będzie ojcem, chyba powinien wiedzieć. Może... - zawahał się przez chwilę - może byście wrócili... No wiesz... Do siebie. - Tym razem to on unikał mojego spojrzenia, patrząc na swoje zniszczone tenisówki, jak gdyby było w nich coś ciekawego.
- Po pierwsze, nic nie zauważy, bo mam zamiar zniknąć z jego życia raz na zawsze, a po drugie... - Zastanowiłam się chwilę, raz jeszcze rozważając szybko wszystkie "za" i "przeciw" - Nie, nie musi wiedzieć. - Blondyn spoglądał na mnie zdziwiony i jakby smutny.
- Jak to "zniknąć"? - wykrztusił w końcu.
- Po prostu. Nie pokazywać się w studio, ani u was w LA, może przeniosę się do ciotki... - urwałam nagle, zdając sobie sprawę z tego, co tak właściwie to znaczy. - ... I już nigdy się nie spotkamy, kurwa mać. - Zakończyłam zgrabnie.
- Skoro tak wolisz. - Wcale nie wolałam, ale to wcale nie było tak proste. W zasadzie było cholernie skomplikowane, a łatwiej było mi stłamsić w sobie żal i to zupełnie nowe uczucie, które pojawiło się pomiędzy mną i Stevenem, niż próbować przekonać go do swoich racji. To by się nigdy nie udało. Nie powiedziałam nic. Wzruszył więc ramionami w geście obojętności, mimo że widać było, że wcale nie jest mu to obojętne. - To cześć. - Mruknął. - Daj chociaż znać, zanim tak PO PROSTU znikniesz. - Zrezygnowany ruszył przed siebie. Przy końcu ulicy odwrócił się jeszcze, zapewne z nadzieją, że pobiegłam za nim. Ale ja nie ruszyłam się z miejsca. Nie wykorzystałam okazji, by nadrobić tamten zmarnowany pocałunek, a na kolejną miałam jeszcze poczekać...


+11.04, czyli w pierwszą rocznicę powstania bloga ukaże się mała niespodzianka, która (mam nadzieję) wyjdzie tak, jak sobie tego życzę i być może nawet się Wam spodoba ;D Pomysł zawdzięczam Sonn, a szczegóły... Za trzy miesiące ;P