Rozdział II

 Wiem, wiem, wiem. Naprawdę przepraszam. Ale nie będę zbędnie teraz truć, bo wszyscy mamy to samo. Przed świętami dużo pracy, semestr w szkole się kończy, bla bla bla. Żadna wymówka. Więc przepraszam, z całego serduszka wszystkich, a szczególnie Rose, u której mam okropne zaległości, już parę razy obiecywałam, że nadrobię, a dalej jestem w ciemnej dupie, Parlay, która pisze cudownemegamegakomentarze, kiedy tylko ma czas i za to jej dziękuję, a ja nawet nie potrafię się zebrać i napisać paru zdań u niej, Michelle, bo to samo co u Rose, tylko na jeszcze większą skalę ;__; i Bad Ass (jeśli to przeczytasz xD), bo już nadrobiłam, ale muszę jebnąć komentarz, bo to jeden z cudowniejszych blogów jakie czytałam. I jeszcze Dalidę Stradlin, bo dziś skończyłam nadrabiać i też coś muszę napisać. No i Sonn, bo komentarz sam się nie napisze, co nie? ;__; No i każdego, komu coś jeszcze zalegam. Przepraszam.

No i przepraszam za ten rozdział, ale trochę źle mi się go pisało. Nie wiem czemu, tak jakoś. Więc nie wiem jak wyszedł, ale już chciałam coś wstawić. :3
(+ Proszę, jeśli ktoś jeszcze nie wpisał się do zakładki "informuję,"  niech to zrobi (jak chce być informowany oczywiście xD) :3 Dzięki.)

- Co on tu robi? – Warknął Brad, wpadając do garderoby Stevena Tylera.
- Chyba co TY tu robisz? To zdaje się moja garderoba. – Odpowiedział wyniośle wokalista, nawet nie odwracając się przodem do kolegi. – A o co chodzi?
- To ten śmieć Tabano! Widziałem, jak przed chwilą rozmawiał z ochroniarzem. Co on tu robi? Chyba nie chcesz mnie na niego wymienić, Tyler?
- Pewnie, że nie! A teraz jazda mi stąd, bo muszę się doprowadzić do porządku. – Odwarknął Steven, a rozjuszony blondyn wyszedł z pomieszczenia, zatrzaskując za sobą drzwi. Mruczał pod nosem obelgi i nawet nie zauważył, kiedy w wąskim korytarzu trącił ramieniem idącego w przeciwnym kierunku rudzielca.
- Steven, jakiś koleś chce z tobą gadać. – Rzucił Axl, wchodząc do pomieszczenia, które dopiero co opuścił gitarzysta i opierając się nonszalancko o framugę. – Fajnie by było, gdybyś mu powiedział, że nie jestem jakimś waszym cholernym sługusem. – Przymilny uśmieszek ustąpił miejsca grymasowi zniesmaczenia.
- Dalibyście wszyscy, kurwa, spokój... – Westchnął Tyler z rezygnacją i odwrócił się w stronę drzwi, przez które właśnie wpadł wzburzony brunet z zapalonym papierosem w ręku i przeciwsłonecznymi okularami zsuniętymi na czubek nosa.
- Tyler! – Krzyknął piskliwie, celując palcem prosto w nos wokalisty Aerosmith.
- Ray, co za spotkanie! Dawno się nie widzieliśmy! A teraz wybacz, ale mam pracę złociutki, więc zbieraj swoją pretensjonalną dupę i spierdalaj. – Tabano aż zatrząsł się z oburzenia, po czym machając gwałtownie rękami, zaczął krzyczeć coś bez ładu i składu do coraz bardziej zdenerwowanego Stevena.
- To ja się będę zbierał... – Mruknął Axl i po wyjściu z garderoby skierował się do pomieszczenia, które zajmował z resztą zespołu. Zastał tam tylko Duffa w towarzystwie prawie pustej butelki wódki. Pokręcił głową zniesmaczony. Pierwszy koncert na trasie z Aerosmith zdawał się nie dawać chłopakom żadnej satysfakcji. A przecież pamiętał, jakby to było dziś, jak bardzo liczyli na taki sukces, kiedy zaczynali. Nie marzyli o niczym innym! Chcieli dorównać swoim idolom, może nawet ich przerosnąć, mieli ambicje, mieli cel! A teraz wystarczało im pół litra i paczka fajek na głowę. Nie miał nic do używek, w końcu sam nie był święty, ale po prostu nie mógł patrzeć, jak jego zespół się wypala. Jego statek szedł wprost na dno, a on stał przed wyborem, czy jako kapitan powinien zostać na nim do końca, czy może ratować co jeszcze się da i wypuścić się na morze w szalupie, czekając, na pomoc jakiejś obcej łajby. Nie chciał ani jednego, ani drugiego. Musiał coś zrobić, by raz jeszcze Guns n’ Roses zapłonęło tak, jak na początku. Kiedy ekscytowali się każdą nutą nowej piosenki, kiedy wspólnie pracowali nad każdym szczegółem, kiedy potrafili znaleźć tę cienką granicę między pracą, a zabawą i trzymać się jej, choćby małym paluszkiem.
Kiedy Axl otrząsnął się z tych niedających mu ostatnio spokoju myśli, McKagana nie było już w pokoju. Zrezygnowany rudzielec położył się na przybrudzonej, welurowej sofie, na powrót pogrążając się w tej charakterystycznej melancholii, a w końcu zapadając w niespokojny sen. Jakiś czas później obudziło go łaskotanie w łydkę. Uśmiechnął się nieświadomie, i przetarł oczy wierzchem dłoni. Na jego ustach wciąż jeszcze gościł uśmiech, kiedy zobaczył przed sobą zapłakaną twarz April. Zupełnie obcą dla siebie twarz.
- He..ej? – Uniósł brwi, wciąż nie do końca świadomy co się wokół niego dzieje. Dziewczyna skinęła smutno głową.
- Masz zgrabne łydki, wiedziałeś o tym? – Zapytała po chwili, a kąciki jej ust powędrowały ku górze, nie przejmując się łzami, które wciąż spływały po jej bladych policzkach.
- Eee..? – Chyba po raz pierwszy w życiu, Rose nie wiedział co powinien powiedzieć. Cała ta sytuacja była tak absurdalna, że jedyne co udało mu się z siebie wyksztusić, to kilka chrząknięć, których nie potrafił pozamieniać na pytania formujące się w jego głowie. Brunetka Uśmiechała się coraz szerzej, aż w końcu wybuchła głośnym śmiechem, odchylając się przy tym do tyłu.
- Ałć! – Syknął Axl, łapiąc się za nogę, po której spływała teraz wąska smużka krwi. – Co ty...? Co, kurwa...? – Powtarzał w szoku, oglądając swoją prawą łydkę, która do połowy była gładka jak u małej dziewczynki. Nieznajoma zupełnie nagle przestała się śmiać i wysunęła w jego kierunku dłoń, na której spoczywała mała srebrna żyletka, pokryta plamkami krwi.
- Znalazłam. – Powiedziała, zwieszając smutno głowę.
- Co kurwa?
- Powtarzasz się, powiedz coś, czego jeszcze nie słyszałam.
- Jesteś jebnięta. – Wymamrotał, wciąż nie mogąc wyjść z szoku. Ona ściągnęła gniewnie brwi i na przeczołgała się za kanapę, gdzie skuliła się w kłębek. Zapadła cisza. Nie niezręczna, ale zdziwienie Axla było tak wielkie, że gdyby miało jakąś materialną formę, mogłoby sobą wypełnić cały stadion.
- To... Masz jakieś imię, czy coś? – Zapytał w końcu chłopak, przechylając się przez oparcie, by na nią spojrzeć.
- April.
- Aha. To może jakieś nazwisko? Albo powiedz skąd się tu wzięłaś. Bo chyba nie widziałem cię wcześniej.
- Nazwisko? Drowse. Jeśli pytałeś o mnie. Bo JAKIEŚ nazwisko, to równie dobrze mogłoby być Smith. Albo Jones. Albo McDonald. Albo... – Zerknęła na niego pytająco.
- Rose...?
- Na przykład. W sumie to całkiem ładne nazwisko, wiesz? O, gdybym za ciebie wyszła, oczywiście najpierw musiałbyś się oświadczyć, a ja musiałabym się zgodzić, ale wcześniej musielibyśmy ze sobą chodzić i trzymać się za ręce i pocałować się... – Axl otwierał oczy i usta coraz szerzej, a jego brwi prawie zniknęły pod granatową bandaną, zawiązaną niedbale na czole. Uszczypnął się dyskretnie w ramię, by upewnić się, że to nie jest tylko jakiś bezsensowny sen, ale wciąż klęczał na welurowej kanapie, przewieszając się przez oparcie. -... To nazywałabym się April Rose! Fonetycznie to różnica tylko jednej głoski, czy to nie zabawne? Słuchasz mnie? Mark?
- Jaki, kurwa, Mark?
- Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Wyglądałeś mi na kogoś, kto mógłby się nazywać Mark. Znałam kiedyś jednego Marka, też miał czerwone włosy. A poza tym, nie powiedziałeś jak masz na imię, więc musiałam zgadywać. Gracie twierdzi, że mówienie do kogoś po nazwisku jest niegrzeczne, a ja załam tylko twoje nazwisko, więc sam rozumiesz, że nie miałam wyboru. Rozumiesz, prawda?
- Ja pierdolę... Skąd ty się urwałaś dziewczyno?!
- Teoretycznie, to mieszkam w Bostonie, ale tak naprawdę, to już dawno mnie tam nie było, bo...
- Skończ. Mówić! – Przerwał jej w pół zdania, po czym wyszedł, zapalając po drodze papierosa i zaciągając się dymem. Przez chwilę skupiał się tylko na tym, by tam nie wrócić i nie zrobić czegoś głupiego, ale czwarty i piąty papieros upłynęły mu już w miarę spokojnie. Siedział na brzegu sceny i próbował wydmuchiwać koślawe okręgi szarego dymu. A jednak, mimo, że koncentrował się na tym z całych sił, nie potrafił wyrzucić z głowy obrazu zapłakanej twarzy April, ani jej dźwięcznego śmiechu, ani jej dużych, ciemnych oczu, ani jej zgrabnej sylwetki, ani jej zachrypniętego delikatnie głosu. Nie było dla niego żadną tajemnicą, że strasznie go intrygowała. Ba! Znał siebie na tle dobrze, że już wiedział, że nie spocznie, póki dowie się o niej wszystkiego. A czemu nie miałby dodatkowo wyciągnąć z tego jakichś bardziej przyziemnych korzyści? Zdecydowanie musiał ją zaliczyć.
- Hej, Rose! – Krzyknął ktoś zza jego pleców, więc odwrócił się i wszystkie pozytywne emocje uleciały z niego wraz z ostatnim koślawym okręgiem. Neutralne wykrztusił z siebie, kiedy dym wdarł się nie tam gdzie trzeba. A to nie zdarzało się często tak wprawionemu palaczowi, jak Axl.  Wszystko dlatego, że przy jednym ze wzmacniaczy, którego ekipa techniczna nie zdążyła jeszcze zdjąć ze sceny, stała sobie, jak gdyby nigdy nic, Grace McCornell. Co tam robiła? Nie miał pojęcia. Nie widział jej od bardzo długiego czasu i nieszczególnie tęsknił. Delikatnie powiedziane. Najchętniej wysłałby ją gdzieś daleko, gdzie już nigdy nie musiałby oglądać jej uroczej buźki. Choć kiedy podeszła bliżej, nie bez satysfakcji zauważył, że kilka małych zmarszczek zakłóciło jej nieskazitelną urodę.
- A idź w chuj. – Mruknął, po czym zeskoczył ze sceny. Otrzepał spodnie na kolanach, po niegroźnym upadku i klnąc pod nosem ruszył przed siebie, nie zwracając uwagi na to, że nawet nie raczyła krzyknąć, by wracał.