Rozdział Trzeci

Dobra, wreszcie mam dla Was rozdział Friends Will Be Friends :D Chciałam podziękować wszystkim za komentarze, szczególnie, że ostatnio coraz rzadziej na nie odpowiadam :C Ale wszystkie czytam i zawsze, z każdego, się cieszę. Zarówno z tych od osób które komentują zawsze, jak i od tych, którzy to robią po raz pierwszy, albo pierwszy od jakiegoś czasu. Kocham Was wszystkich za to, że wam się chce te - często cholernie długie -  parę zdań pisać, żeby... No w sumie nie wiem po co xD Ale mi tam zawsze poprawiają humor, więc choćby za to dziękuję. Jesteście super. Serio. 

A rozdział dedykuję Veronique, bo na niego czekała (masz Briana, jaraj się ;D I nie tylko jego... Niespodzianka xD) i znowu mnie tak wychwalała, że nie wyrabiam xD

I Sonn, za rap rowerowy, za wszystko, za to że jest i że mnie lubi. I że ma zrytą banię, bo tacy ludzie to skarb xD

I Parlay, bo jej się należy, za najbardziej wypasione komentarze na świecie i za Duffa, który mi daje kieszonkowe i za każde słóweczko, które spływa z jej rąk.

I jeszcze Biene, o ile to przeczyta, bo nie wiedziałam, że można tak bardzo kochać moje opowiadanie. Dziękuję... 

-Lise-Lotte

ROZDZIAŁ TRZECI

"COULD IT BE THE LONELINESS?"

Cóż, bez wątpienia pisanie tego rozdziału sprawiło mi sporą przyjemność. Wprawdzie kiedy Brian po raz pierwszy poddawał moje rękopisy korekcie, pozmieniał „to i owo” w rezultacie tworząc własną historię i zniekształcając fakty, ale w końcu już wcześniej nie raz słyszałam tę opowieść. I za każdym razem, kiedy ktoś ją przytacza, na myśl nasuwa mi się sformułowanie „świat jest taki mały.” Gdyby tylko potoczyło się to troszkę inaczej, kto wie jak mogłoby się skończyć...

27 września 1971, Londyn, Wielka Brytania 

Siedziałem na wąskiej barierce oddzielającej od siebie terminale lotniska Heathrow. Miałem tu umówione spotkanie z kolejnym najlepszym na świecie basistą. Kolejnym jedynym odpowiednim kandydatem. Nie miałem ochoty znowu wysłuchiwać nędznych solówek, ani patrzeć jak zupełnie niedoświadczony (mimo, że zapewniał, że scena to przecież jego żywioł!) chłoptaś peszy się coraz bardziej po każdej drobnej pomyłce, żeby w końcu przerwać w połowie utworu i z zaczerwienioną twarzą tłumaczyć się niezgrabnie, że z niewyjaśnionych przyczyn akurat tym razem dopadła go trema. Znałem ten scenariusz na pamięć. Naprawdę, w Londynie nie brak chętnych do grania w zespole, ale żeby trafić na takiego, który oprócz chęci miałby jeszcze talent, trzeba mieć prawdziwe szczęście. Udało nam się to przy wyborze perkusisty; Roger jest naprawdę dobry, chociaż czasem denerwuje mnie jego podejście do życia. Nie bez powodu tak szybko zaprzyjaźnili się z Freddiem. Różnią się od siebie wieloma rzeczami, ale wspólnych cech mają jeszcze więcej. Koniec końców każdy z nas był inny i potrzebowaliśmy bez wątpienia takiego basisty, który mógłby spoić nasze rozmaite dziwactwa i odchylenia, które teraz często powodowały sprzeczki i wzajemne niezrozumienie, w to coś, co odróżniłoby nas jeszcze bardziej od reszty amatorskich zespołów, jakich w stolicy można znaleźć tysiące. Potrzebowaliśmy basisty dokładnie takiego, jakim później okazał się być John.
- Brian May? – Wyrwał mnie z zamyślenia cichy, ale zdecydowany głos. Stał przede mną trochę niższy ode mnie chłopak o długich, ciemnych włosach. Rękę oparł na pokrowcu, w którym bez wątpienia znajdowała się gitara basowa. Skinąłem głową i od razu włosy opadły mi na twarz. Czasem denerwowały mnie te loczki. Chociaż wyglądały w sumie fajnie. No i podobały się dziewczynom.
- Jestem John. – Powiedział i powoli wyjął instrument z futerału. – Mam zagrać coś konkretnego?
- Może najpierw opowiesz coś o sobie, John? – Zapytałem z odrobiną ironii. Zwykle, kiedy już ktoś przychodził na takie przesłuchanie, buzia mu się nie zamykała. Opowiadali o sobie, o rodzinie, o szkole, znajomych, zwierzątkach domowych, swoim światopoglądzie, swoich talentach i umiejętnościach... On nawet się porządnie nie przedstawił. Skrzywił się tylko, co sprawiło, że zachciało mi się śmiać. Miał naprawdę duży nos i bardzo wąskie usta, co w połączeniu z wyrazem niechęci nadało mu zabawny wygląd.
- Nazywam się John Deacon i studiuję elektronikę na Chelsea College. Mam dziewiętnaście lat, a na basie gram od siedmiu lat. To wszystko, czy mam ci opowiedzieć życiorys? – Zapytał. Pokiwałem głową z uznaniem. Podobało mi się, że studiował akurat elektronikę. Mógłby stanowić cenny nabytek dla zespołu, bo ani ja, ani Roger, ani tym bardziej Freddie ze swoim wykształceniem graficznym nie byliśmy specjalistami jeśli chodzi o sprzęt, czy pracę w studio. Poza tym, wydawał się bardzo konkretny. Miałem nadzieję, że zagra na dobrym poziomie, ale kiedy tylko zaczął, zrozumiałem, że do tej pory musiał specjalizować się w zupełnie innym nurcie muzycznym.
- Soul? Jęknąłem unosząc brwi. – Naprawdę? I chcesz żebym cię przyjął do rockowej kapeli?
- Wydaje mi się, że rockowe kawałki grałbym równie dobrze.
- Aha. Wydaje ci się. Słuchaj, John. Jesteś jeszcze młody i na pewno znajdziesz sobie jakiś dobry zespół popowy, w którym sprawdzisz się o wiele lepiej. – Poklepałem go po ramieniu i odwróciłem się na pięcie z zamiarem pójścia w swoja stronę. Po paru metrach musiałem zatrzymać się gwałtownie, kiedy o mało nie wpadł na mnie jakiś mały chłopiec, idący szybko przed siebie.
- P-przepraszam pana. – Wyjąkał z lekkim zachodnim akcentem. – Nie widział pan mojej mamy?
- A jak wygląda twoja mama? – Zapytałem go, przyglądając się jego ciemnej czuprynie. Miał chyba tak samo poskręcane włosy jak ja. Wydał mi się uroczy, z tą swoją ciemną karnacją i dużymi czekoladowymi oczami.
- Jest bardzo ładna i ma takie włosy jak pan. – Uśmiechnął się delikatnie, ale zaraz spochmurniał. – Muszę ją znaleźć, bo bardzo się speszymy na samolot. Do Ameryki! To bardzo daleko, wie pan o tym?
- Naprawdę? – Gwizdnąłem z uznaniem i rozejrzałem się po lotnisku. Mimo dość wczesnej pory, kręciło się tu już sporo ludzi i mimo mojego wysokiego wzrostu nigdzie nie dostrzegłem kobiety o kręconych włosach. – Przykro mi, ale nie widziałem twojej mamy. Może zaprowadzę cię do kogoś kto tu pracuje i będzie mógł ci pomóc, co?
- No. Może... Mama pewnie martwi się o mnie. Miałem nigdzie się nie oddalać, ale zobaczyłem, że tamten pan niósł gitarę, więc chciałem popatrzeć. – Opuścił głowę i zaszlochał cicho, a ja obejrzałem się, żeby zobaczyć, czy John stał jeszcze przy barierkach. Nie było go tam jednak, więc wziąłem chłopca za rękę i poprowadziłem do najbliższego punktu odpraw.
- Przepraszam! Ten chłopiec szuka swojej mamy, może nam pani pomóc? Chyba się zgubił, a mówi, że mieli lecieć do Stanów. – Zagadnąłem młodą dziewczynę w białej koszuli, siedzącą za biurkiem.
- Proszę pana, samolot do USA odlatuje za dwadzieścia minut, jeśli ten chłopiec rzeczywiście ma nim lecieć, to lepiej niech pan szybko znajdzie jego matkę.
- Przecież właśnie próbuję! Może pani po prostu nada jakiś komunikat i ktoś się po niego zgłosi? W dwadzieścia minut nie przeszukam całego lotniska! Albo chociaż może mi pani powiedzieć skąd dokładnie odlatują? – Dziewczyna westchnęła i pokazując ruchem ręki, że czekający na odprawę muszą chwilę poczekać wykręciła jakiś krótki numer na tarczy stojącego przy jej stanowisku pracy telefonu.
- Jak dokładnie nazywa się chłopiec? – Zwróciła się do mnie, jakbym wiedział. Spojrzałem na niego pytająco i znów włosy opadły mi na twarz.
- Jestem Ss... Eee... – Rozejrzał się szybko wokół siebie. – Slash! Hudson. Slash Hudson. – Uśmiechnął się zadowolony z siebie. Uniosłem brwi w rozbawieniu spoglądając na reklamę jakiegoś domu towarowego zachwalającego produkty w nowych, niższych cenach. Po krótkiej rozmowie, kobieta zaczęła dalej wykonywać swoja pracę, milczeniem dając mi do zrozumienia, że nic więcej nie może zrobić.
- OPIEKUNOWIE CHŁOPCA NAZWISKIEM HUDSON PROSZENI SĄ O ZGŁOSZENIE SIĘ DO PUNKTU ODPRAW NUMER DWA W TERMINALU DRUGIM. POWTARZAM, OPIEKUNOWIE CHŁOPCA... – Komunikat niósł się echem po lotnisku, a ja rozglądałem się co chwila wypatrując w tłumie pani Hudson.
- Ona nie przyjdzie, prawda? – Do oczu małego  Slasha napłynęły łzy. Bardzo chciałem jakoś go pocieszyć, ale zacząłem myśleć, że chyba ma rację, kiedy duży zegar nad wejściem wskazał, że do startu jego samolotu zostało zaledwie siedem minut. – Ale ja nie chcę pójść do przytułku! – Załkał. – Może mnie pan zabrać do domu? – Wytrzeszczyłem oczy na tego zapłakanego chłopca o czarnych lokach i otworzyłem szeroko usta ze zdumienia. Nie powiem, zrobiło to na mnie wrażenie. Miałem ochotę zgodzić się na jego prośbę. Nagle poczułem, że w życiu jestem zupełnie sam. Ojciec zmarł na zawał dawno temu, matki nie widziałem od paru dobrych lat. Wolałem gitarę i książki niż znajomych z uczelni, a tych z zespołu traktowałem bardziej jak przeszkodę na drodze do sukcesu, niż jak wspólników. Uświadomiłem sobie, że nie dalej jak pół godziny temu odtrąciłem świetnego basistę w zasadzie bez żadnego powodu. Tak rozmyślając, zupełnie przypadkiem spojrzałem na drzwi hali odlotów. Stała w nich dość wysoka ciemnoskóra kobieta z wielką burzą kręconych włosów i nerwowo rozglądała się po wnętrzu budynku. Kiedy usłyszała powtarzający się co chwila komunikat, skierowała się w naszą stronę. I wtedy stało się coś, czego do dziś się wstydzę. Zamiast czym prędzej oddać młodego pod opiekę matki, pochyliłem się nad nim i powiedziałem:
- Choć, Slashie. Samolot i tak już odleciał... – Po czym pociągnąłem szlochającego chłopca za ramię, w stronę przejścia do terminalu pierwszego.
- SAUL! – Krzyknął ktoś zachrypniętym głosem i po chwili moja pięść zacisnęła się w powietrzu. Odwróciłem się powoli i patrzyłem jak matka tuli do siebie dziecko, po czym razem biegną, by w ostatniej chwili wsiąść na samolot do Nowego Świata. A ja znowu zostałem sam, z jednej strony mając sobie za złe, że chciałem zrobić coś tak strasznego, a z drugiej ciesząc się, że przynajmniej tamta dwójka będzie szczęśliwa. A potem sobie uświadomiłem, że mam teraz jedną ważną rzecz do zrobienia. Problem był tylko taki, że nie znałem adresu Johna Deacona. Pozostało mi poszukać go na uczelni... 

 

Aha, na dole jest znów ankieta, jakby coś. :)

I, jeśli mogę o to prosić po raz ostatni, jeśli ktoś chce być informowany, może się wpisać do zakładki "Informowani" podając adres bloga, albo gg, albo cokolwiek, gdzie mam informować oraz napisać, czy mam dawać znać o każdym opowiadaniu czy tylko o którymś konkretnym? Byłabym bardzo wdzięczna, bo ostatnio wszystko mi się jakoś popierdoliło xD 

Dzięki :3