Rozdział I

Yay! Pierwszy rozdział. Super, nie? xD Jeśli nie tego się spodziewaliście, to przepraszam, bo w sumie to jest tylko takie wprowadzenie (bardzo krótkie xD) do akcji, która się dopiero pojawi troszkę później. A teraz zastanawiajcie się w spokoju o co chodzi, a jak Wam się nie chce, to po prostu poczekacie na następne... I to tyle ode mnie. Enjoy! xD

ROZDZIAŁ
I

- Slash! – Wrzasnął z korytarza Axl, przerywając pełną poczucia winy ciszę, która zaległa w domu po serii głośnych trzasków towarzyszących jego, nieco zbyt entuzjastycznego, wejścia do domu. Gitarzysta poruszył się niespokojnie i rzucił szybkie spojrzenie w stronę schodów, jak gdyby zastanawiał się, czy zdąży ukryć się na górze, nim dosięgnie go gniew kolegi. Ostatecznie uznał jednak, że prędzej czy później Rose znalazłby go, więc nie warto marnować czasu. Został więc na miejscu, nie przejmując się ostrzegawczymi spojrzeniami siedzącego naprzeciw Duffa. Spoglądali tak przez chwilę na siebie, walcząc na spojrzenia, aż w końcu do salonu wkroczył, trzymając się za stłuczone biodro i miotając z oczu błyskawice, wokalista.
- Ile razy mam ci powtarzać idioto, że masz sobie znaleźć lepsze miejsce na te gitary? – Zapytał, próbując opanować gniew. Nozdrza drgały mu niebezpiecznie mocno. Przymknął na moment oczy i zrobił głęboki wdech, pokazując tym samym, że dziś zależy mu na tym, by się zbytnio nie kłócić.
- A tobie ile razy mam powtarzać, że jak wchodzisz do domu, to możesz, kurwa, patrzeć pod nogi? – McKagan wlepił niedowierzający wzrok w ciemnowłosego kolegę. Nieczęsto zdarzało się któremukolwiek z nich świadomie prowokować Axla. Basista mruknął coś niewyraźnie pod nosem i nagle bardzo zainteresował się własnymi paznokciami. Rudzielec z kolei zadrżał nerwowo, hamując się przed zrobieniem czegoś, czego właśnie tego dnia tak bardzo nie chciał zrobić, po czym przemówił raz jeszcze, głosem słodkim jak miód.
- Tak, masz rację. Powinienem rozglądać się uważniej. A teraz posłuchajcie obaj, bo muszę przekazać wam coś bardzo ważnego.
- Znowu znalazłeś ‘tę jedyną’? – Zapytał znudzonym tonem Duff, kiedy już otrząsnął się z małego szoku, jaki wywołało w nim to, że Rose przyznał się do winy. Ten zaczerwienił się i machnął lekceważąco ręką.
- Niee... Znaczy, w sumie... Ale w ogóle nie o tym chciałem, tylko... – Nagle przerwał, kiedy na schodach pojawił się zaciekawiony Steven.
- Czy ja dobrze słyszałem? Nowa pani Rose? – Poruszył zabawie brwiami i przechylił się przez balustradę.
- NIE! Chciałem tylko powiedzieć wam coś ważnego, ale tu się po prostu nie da!
- Nie drzyj mordy, Rose! – Dobiegł ich gdzieś z głębi domu stanowczy krzyk Izzy’ego. Upomniany wywrócił oczami, po czym odwrócił się i zniknął w korytarzu. Po kolejnej serii głośnych trzasków i paru wysyczanych przez zaciśnięte szczęki przekleństwach wreszcie po raz drugi w ciągu ostatniego kwadransa usłyszeli trzaśnięcie drzwi wejściowych.  Steven zszedł powoli do salonu, po czym zniknął w kuchni, zapewne z zamiarem dogłębnego przeszukania lodówki. Slash zastanawiał się co takiego arcyważnego mógł chcieć przekazać im wokalista, ale nic sensownego nie przychodziło mu do głowy.
W tym samym czasie Axl, z rękami wsadzonymi głęboko w kieszenie podartych jeansów, przemierzał wolnym krokiem zatłoczone ulice Los Angeles. Czuł się tak, jakby mieszkał tu od zawsze. Znał świetnie tę część miasta. Każdy bar, każdą ciemną bramę, każdą podejrzanie pustą uliczkę, każdy zdewastowany przystanek, wszystko. Gdyby nie ryzyko napadu, mógłby tędy chodzić z zamkniętymi oczami. Teraz wprawdzie patrzył przed siebie, ale myślami był w zupełnie innym miejscu. Najpierw narzekał na kolegów z zespołu, bo przecież tak się starał być uprzejmym, nie stracić panowania nad sobą, chciał im przekazać dobre wieści w miłej atmosferze i zobaczyć w ich oczach radość i entuzjazm, a nie kpinę. Bo oni właśnie z niego kpili. Nie mógł tego zrozumieć. Dla niego byli czwórką dzieciaków, które nie potrafią zrozumieć, że ich kolega chce sobie wreszcie ułożyć życie. Ale on miał już dwadzieścia sześć lat i dość zachowywania się jak nastolatek. Czasem miał nawet wrażenie, że gra w zespole już przestała go bawić, ale zwykle szybko mu przechodziło. Od czasu do czasu, kiedy był w gorszym nastroju odpuszczał sobie próbę, czy dwie. Ostatnio w ogóle nie pojawił się na występie w Whisky. Ale teraz znowu coś zaczęło się dziać. A on potrzebował akcji. I potrzebował też tych czterech idiotów, bo mimo wszystko zdawał sobie sprawę, że sam świata nie podbije. Skręcił więc w najbliższą przecznicę, bo tam według wszelkich posiadanych przez niego informacji, powinna znajdować się czynna budka telefoniczna. I rzeczywiście, była. Wprawdzie jedna szyba była wybita i szkło chrzęściło nieprzyjemnie, kiedy Axl podchodził do aparatu, ale co najważniejsze, dało się zadzwonić.
- Czego? – Burknął nieprzyjemnie do słuchawki Slash, kiedy głośny dźwięk telefonu oderwał go od gry na gitarze.
- To ja. Chciałem wam w końcu powiedzieć o co chodziło.
- No to mów i spierdalaj, bo czasu nie mam. – Rose ścisnął mocniej słuchawkę. Wszystko było nie tak. Miał im to obwieścić, kiedy będą wszyscy razem, w odpowiednim nastroju, żeby mogli przyznać, że jest najlepszym liderem zespołu, jakiego mogli mieć. A warczący do telefonu Hudson nie był częścią jego planu podbudowania swojej pozycji. W ogóle nie był częścią jakiegokolwiek planu. Ale Axl przez te wszystkie lata zdążył się nauczyć, że nic nigdy nie idzie zgodnie z planem, więc odburknął tylko, zanim odwiesił słuchawkę na widełki,
- Jedziemy w trasę. Będziemy supportować Aerosmith. Powiedz chłopakom. ...Pierdolę taki zespół. – Mruknął już do siebie i szurając nogami po szklanych okruchach ruszył w stronę najbliższego baru.