Dziewiąty

Wiem, że krótko, ale w takim razie postaram się jeszcze wstawić niedługo "My World" (ale będą zwroty akcji, łohohoho xD)... Także już ten. Tylko chciałam podziękować wszystkim za te komentarze pod ostatnią notką. Dzięki zwłaszcza tym, którzy komentowali po raz pierwszy, albo pierwszy od dłuższego czasu :D Serio, jesteście super! :D

W ostatnich odcinkach (Z myślą o Sweet Child O’ Mine, żeby się nie musiała wracać do poprzednich. Chyba, że chcesz to proszę bardzo. No, ale jak już zaczęłam to skończę xD) "Nightraina":

Do przewspaniałego apartamentu (w którym właśnie wybuchł pożar) zamieszkiwanego tymczasowo przez Duffa i Stevena zawitał nietypowy gość, którego Adler zdecydował się przygarnąć, nie bacząc na całe mnóstwo obowiązków, które spadną na niego, jako posiadacza pupilka. Basista ostatecznie wyraża zgodę i „dziwne to-to” dołącza do rodziny.
Tymczasem Izzy, podając się za bogatego ziemianina spod Wiednia, bierze ślub w Las Vegas z jakąś pijaną laską, której ojciec kradnie biednemu Stradlinowi traktor i zostawia go z żoną przy autostradzie. Gitarzysta jednak rezygnuje z niesienia nieprzytomnej małżonki na rękach aż do Los Angeles, więc zostawia ją przy drodze, a sam dokonuje pobicia jakiejś starszej pani oraz kradzieży jej torebki, zostawiając w zamian kanister paliwa
Axla nabył pewien człowiek nazwiskiem Sadzonka, po czym zrobił z niego zapaśnika o pseudonimie Bigos. Rose stoczył piękną, zwycięską walkę z mistrzem wagi megalekkiej – Johnem Deaconem pod (baaardzo czujnym) okiem Sędziego.
Slash natomiast zginął tragicznie pod Kurtem Kombajnem, prowadzonym przez Freddiego w słomkowym kapeluszu.

DZIEWIĄTY
CZYLI O WYPRAWACH POSZUKIWAWCZYCH I O KOTLETACH 

[STEVEN]

No to już przechodzi ludzkie pojęcie! Żeby się spóźniać na wyznaczone spotkanie… To jest poza granicami dobrego smaku. To skandal i zwykłe prostactwo! Oczywiście nie przeszkadzało mi to w tym, żeby pójść okrężną drogą, przez park, dwa moje ulubione kluby, budkę z kebabem, Krainę Tęczy, Chicago, kiosk, Grenlandię i przystanek autobusowy na Waszyngtona. Gdybym był Mojżeszem, to mógłbym przejść też przez Morze Czerwone, ale akurat jestem Stevenem, więc nic z tego. Chociaż… Spróbować zawsze można, czyż nie? Właśnie próbowałem wbić patyczek po lizaku w chodnik, żeby zrobić zegar słoneczny i za jego pomocą określić w jakim kierunku powinienem się udać, by trafić na najbliższą plażę (a stamtąd linią brzegową jakoś dotarłbym chyba do Egiptu, nie?), kiedy ktoś zasłonił mi oczy dłońmi i zaświergolił donośnie:
- Stevie, kochanie moje!
- Duff? – Zapytałem niepewnie.
- Nie, kurwa! Konstantynopolitańczykiewiczówna! Zbieraj dupę cioto, bo od godziny na ciebie czekam, a ty sobie tu dłubiesz w betonie, jak jakiś kurde Michał Anioł w wersji ktoś-mi-przywalił-w-łeb-i-to-porządnie-jak-byłem-mały-najpewniej-paralizatorem.
- To w końcu kim jesteś? – Zapytałem podejrzliwie i próbowałem poznać napastnika po zapachu, ale szło mi ciężko, bo sam wydzielałem dość mocny zapach Nightraina i poza nim, nie czułem nic innego. W końcu dłonie oddaliły się od moich oczu i znów ujrzałem światło dzienne. A potem ujrzałem wściekłego Duffa i już nie było tak fajnie.
- I gdzieś ty się włóczył przez cały ten czas? Dom nam się spalił, nie mamy gdzie spać, a ty co?
- Jak to dom się spalił? – Warga mi zadrgała. Serce na chwilę przestało pompować promile, a potem po prostu… Wybuchnąłem głośnym śmiechem. Dom się spalił, a to dobre!
- Nie wiem co cię tak śmieszy, ale więcej razy nie powtórzę. Zbieraj dupę i idziemy szukać nowego mieszkania, tak? Inaczej zaraz posmakujesz mojej pięści! – Warknął tym dziwnym tonem, którym warczał zawsze, kiedy próbował naśladować postacie z filmów. Uroczy facet. No więc zebrałem dupę, mój patyczek po lizaku, kapsle od butelek po piwie, które mi się wysypały z kieszeni i guzik (który chyba nie był mój, ale leżał na chodniku, to co się ma marnować?), po czym wspólnie z kolegą, niczym dwaj mega seksowni przystojniacy, którymi zresztą byliśmy (i dalej jesteśmy, nie czarujmy się), ruszyliśmy przed siebie, kręcąc głowami w poszukiwaniu ofert wynajmu mieszkania, i biodrami w poszukiwaniu jakichś miłych koleżanek.

[HELGA]

Nie wiem, gdzie ten idiota Baron üzzy von Läfayet, się podziewa. Tatuś twierdzi, że zostawił mu cały kanister paliwa, żeby mógł wrócić jednym z naszych Rolls Royce’ów, a sam zaoferował, że wróci do domu tym jego gruchotem. Minęły dwa dni, a jego wciąż nie ma! Mam tylko nadzieję, że nie rozbił się gdzieś po drodze… Albo nie znalazł sobie jakiejś kochanki! Tego bym nie zniosła. Zupełne poniżenie! Co by powiedziały sąsiadki? Mało to już było u nas takich afer, że kobieta puściła męża samego w podróż, a on tylko przysłał pozew rozwodowy? To byłaby plama na honorze mojej rodziny. Ja bym mu tego nie wybaczyła. Czy jednak üzzy jest tym typem mężczyzny, który mógłby postąpić w taki sposób? Wprawdzie nie znamy się jeszcze zbyt dobrze, ale wydawał się tak ujmujący…
- Helga, klepiesz te kotlety, czy znowu myślisz o tym idiocie?! – Usłyszałam z pokoju krzyk ojca. No cóż, w obliczu zdrady zapomniałam o kotletach, ale czy ma sens ich tłuczenie, kiedy mąż nie wraca do domu?
- To mój mąż tatuńciu, a nie żaden idiota! – Powiedziałam dumnie i dla potwierdzenia tych słów zamachnęłam się drewnianym tłuczkiem. – I ja właśnie nie będę klepać kotletów, kiedy być może on właśnie teraz mnie potrzebuje!
- A ja potrzebuję kotleta! O własnym ojcu nie pomyślisz?! – Usłyszałam to już zza drzwi frontowych. Dopiero przy głównej drodze wylotowej z Oldenzaal zorientowałam się, że wciąż mam na sobie fartuch kuchenny. Zdjęłam go więc i radośnie wymachując nim nad głową biegłam szukać mojego zaginionego ukochanego.

[SLASH]

Ci idioci poszli szukać nowego mieszkania. Wrócili po paru godzinach, cali weseli. Byłem pewien, że coś znaleźli. Owszem, COŚ znaleźli. Szkoda tylko, że nie mieszkanie, tylko kurwa guzik od spodni. Dali mu na imię Joseph i próbowali mi wmówić, że jest dyktatorem w świecie guzików i wszystkie inne są mu posłuszne. Naprawdę, nie chciałem wiedzieć skąd wyciągnęli takie wnioski i na szczęście nie uraczyli mnie tą wiadomością. Byłem wdzięczny. A byłbym pewnie jeszcze bardziej, gdyby nie to, że dalej nie mieliśmy gdzie mieszkać. Siedzieliśmy na ławce pod monopolowym. Na tej samej, na której poznałem Duffa. Przeklinałem ją w myślach już tyle razy, że teraz, siedząc na niej, nawet nie miałem jakiejś wyraźnej ochoty, żeby ją zdewastować.
- Mam pomysł! – Krzyknął w pewnym momencie Steven.
- Nieee! – Jęknął McKagan, a ja najpierw musiałem się schyli i pozbierać z ziemi kości policzkowe i żuchwę, zanim zdążyłem dodać swoje chrzęszcząco-burkoczące:
- Kurwa, znowu. – Niektóre części wciąż mi odpadały. Na przykład żebra już dawno przestałem ze sobą nosić, bo tylko wszystko utrudniały. Bycie zombie to nie taka fajna sprawa, jak by się mogło wydawać. Na szczęście tu i ówdzie zostało trochę skóry. Między innymi włosy trzymały się całkiem nieźle. To samo ręce i lewa noga. Prawą trochę powłóczyłem, ale dało się przyzwyczaić. Ogólnie miałem teraz zajebisty image i już nie tylko napalone nastolatki odwracały się za mną, kiedy szedłem ulicą. Raz nawet jakaś starsza pani wykrzyczała, patrząc mi prosto w oczodoły, że jestem jakimś antychrystem. Z kolei inna zauważyła troskliwie, że ta dzisiejsza młodzież chyba niedojada. Naprawdę, wydała mi się całkiem sympatyczna. Jako zobmie-bóg-giatry, wiodłem więc żywot dość spokojny. Mogę nawet śmiało powiedzieć, że odkąd dla zabicia czasu podłubywałem sobie w resztkach mózgu, które odkryłem gdzieś pod włosami, stałem się całkiem inteligentny, nawet jak na mnie.
- Znowu mnie nie słuchacie! – Biadolił Steven, robiąc minę obrażonego pięciolatka, choć kąciki ust wciąż miał uniesione ku górze. Możliwe, że zostanie mu tak na stałe!
- Bo ja wiem, gdzie możemy mieszkać!

[AXL]

No niee! Znowu mi dali jakiegoś cieniasa do walki? Powiem wam, że takie coś nie ma żadnego sensu. Niby fajnie tak, obijam ludziom mordy i to zupełnie legalnie, ale gdybym jeszcze mógł bić takich, których sam wybiorę… A tak? Wybierał ich ten cały Sadzonka. Co to w ogóle był za koleś? Jak on mógł się znać na zapasach? Z takim wyglądem?! Złote loczki do ramion, no jak jakiś kurde Amorek! Aż strach się odwrócić plecami, żeby ci jakiejś strzały w serduszka nie wbił w dupsko. W każdym razie znowu wygrałem.  Jakbym za każdą wygraną dostawał kuźwa po dolarze, to stać by mnie już było spokojnie na parę zgrzewek Nightraina. Swoją drogą, Izzy mógłby już mnie stąd wyciągnąć. Gdziekolwiek byłem. Tak naprawdę nie miałem pojęcia. Postanowiłem więc po cichu wymknąć się ze swojego pokoiku i skradając się niczym zawodowy ninja, przemiarzałem kolejne ciemne korytarze w poszukiwaniu wyjścia z tego całego wariatkowa…