Rozdział Pierwszy

 Okej, to ja tylko dwa słówka (no dobra, może trzy xD). Przepraszam za długą przerwę. Kolejna osoba (tak, Ty Sonn xD Dzięki Wam za motywację xD) dzisiaj dała mi znać, że okropnie Was zaniedbuję, więc się postarałam, spięłam tyłek i oto macie efekt (jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało xD). Nic już o tym nie powiem, ale chyba się domyślacie, co o tym myślę...  

CZĘŚĆ PIERWSZA
„KORZENIE”

                Jak wspominałam we wstępie, jest to część poświęcona wydarzeniom, które miały miejsce w życiu każdego z chłopców zanim rozwinęła się ich "oszałamiająca kariera." Składa się z osiemnastu rozdziałów rozdzielanych wkładką z fotografiami lub innego rodzaju grafikami dotyczącymi opisanych zdarzeń, czy osób. Nie zachowałam chronologii, bo wolałam, żeby nie było wyraźnego podziału Queen – Guns N’ Roses. Nie zdziwcie się więc, jeśli przykładowo po roku 1966 nastąpi 1979, a później akcja cofnie się do 1969.
                A teraz, aby już nie przeciągać tej króciutkiej przedmowy, zapraszam do przeczytania pierwszej z serii tych niezwykłych opowieści. Ja usłyszałam ją po raz pierwszy, siedząc przed marmurowym kominkiem w Garden Lodge, patrząc w ogień i popijając wódkę z lodem – ulubiony napój gospodarza. Jestem ciekawa, czy historia ta wywoła u was to samo uczucie melancholii, które i mnie wtedy ogarnęło. Wprawdzie nie było mnie przy tych wydarzeniach, ale starałam się jak najwierniej odtworzyć opowieść Freddiego…

ROZDZIAŁ PIERWSZY
AND SHE REALLY WAS A FOOL

15 marca 1962, Panchgani (Maharashtra), Indie

                Powoli wyszedłem z zacienionej uliczki, po raz kolejny spoglądając na wygniecioną karteczkę z adresem. Stanąłem przed niskim budynkiem o fasadzie ozdobionej długim szeregiem wąskich okien. Prawie wszystkie były otwarte. Ludzie liczyli na to, że w ten sposób wpuszczą do mieszkań odrobinę chłodniejszego powietrza. Nic bardziej mylnego. W dzień taki jak dziś, lepiej byłoby chyba zasunąć zasłony i w ten sposób odciąć się od prażącego słońca. Na zewnątrz było po prostu cholernie gorąco. A ja, pomimo tego upału, już od dobrych paru godzin błąkałem się po uliczkach Panchgani. Co chwila sięgałem do kieszeni, by upewnić się, że cenny skrawek papieru nie zniknął w tajemniczych okolicznościach z tylnej kieszeni moich spodni. Chociaż zapisany na nim pochyłym pismem adres znałem już na pamięć, bałem się, że jeśli karteczka zniknie, w jakiś niewyjaśniony sposób nigdy nie znajdę nowego mieszkania mojej przyjaciółki. Starałem się nie narzekać na pogodę. I tak byłem wdzięczny losowi, że Nisha została w mieście. Gdyby wyjechała gdzieś dalej, ciotka nie puściłaby mnie tam samego. Często miałem jej dość. Jej i babci. Obie były mocno przewrażliwione i wciąż widziały we mnie dzieciaka, którego do siebie przyjęły. Miałem już jednak nie dziesięć, a szesnaście lat i wydawało mi się, że jestem wystarczająco odpowiedzialny, by na przykład wsiąść w pociąg i pojechać do Bombaju, na co żadna z moich opiekunek nie wyraziłaby zgody. Nic sobie jednak z tego nie robiłem. Byłem pewien, że skoro jestem prawie dorosły, mogę wyjechać bez oczekiwania na pozwolenie. Co więcej, w następnym tygodniu miałem zamiar wybrać się na taką właśnie wycieczkę z Nishą. I to był jeden z powodów, dla których zaglądałem teraz przez okna do kolejnych pokoi z nadzieją, że w którymś zobaczę znajomą sylwetkę przyjaciółki. Wyblakła tabliczka przybita do ściany, z której miejscami odchodziła zszarzała farba, podpowiadała mi, że wreszcie znalazłem odpowiedni budynek i wypadało już tylko ustalić, w którą szybę należy zastukać, żeby stanąć twarzą w twarz z uśmiechniętą szeroko, młodą Hinduską. Za trzecim od końca oknem natrafiłem w końcu na kogoś, kogo – niestety - dobrze znałem. Przyznaję, że w tamtym momencie najchętniej odsunąłbym się od stamtąd jak najdalej i nigdy nie wrócił.         
- To znowu ty, Bulsara? – Syknął ciemnowłosy chłopak, marszcząc brwi. Po plecach przeszedł mi dreszcz. Ajit, brat Nishy był dużo starszy ode mnie i w dodatku wyjątkowo nieprzyjemny. Przez niego moja mała przyjaciółka często płakała, bo chociaż zawsze starał się być dla niej jak najlepszym bratem, jej przyjaciół nie traktował już tak dobrze. A ja miałem nieszczęście być tym, którego zawsze traktował najgorzej. 
- Ja. – Oparłem hardo i uniosłem dumnie głowę. Ajit spojrzał na mnie z kpiną widoczną w ciemnych oczach. – Przyszedłem do Nishy, dała mi adres. – Dodałem, nie doczekawszy się jego reakcji. Uniósł brwi i odwrócił się niezadowolony. Wyszedł wolnym krokiem, nie oglądając się za siebie. Po chwili usłyszałem znajomy głośny śmiech i czarnowłosa dziewczyna wpadła do pokoju, już od progu machając do mnie ręką. Podbiegła do okna i zarzuciła mi ręce na szyję, przyciągając gwałtownie do siebie, aż uderzyłem żebrami w wąski, blaszany parapet. Poklepałem ją niezgrabnie po czarnej główce i wymamrotałem parę słów powitania. Rozejrzała się, czy w pobliżu nie ma przypadkiem jej brata, po czym szybko i sprawnie przelazła przez okno i po chwili szliśmy ulicą, trzymając się za ręce i śmiejąc głośno.
                Wbrew pozorom nie byliśmy parą, chociaż czasem wydawało mi się, że ona czeka, aż zrobię jakiś pierwszy krok w tę stronę. Ale ja go wcale nie chciałem robić. Jeśli chodzi o mnie, było dobrze tak, jak było. Wystarczało mi, że mogłem jej opowiedzieć o wszystkim, a ona słuchała i zawsze wiedziała co powiedzieć. Że kiedy zrobiłem coś złego, suszyła mi głowę, aż przynajmniej spróbowałem to naprawić. Że gdy coś mi się nie udawało, od razu biegłem się jej wyżalić. Nigdy nie wstydziłem się płakać, a w każdym razie nie przy niej. Jednak tamtego upalnego dnia daleki byłem od łez. Podążaliśmy w stronę kościoła świętego Piotra, za którym, w cieniu rozłożystego figowca, siadaliśmy często, zanim jeszcze Nisha się przeprowadziła.             
                Figowce bengalskie, taki jak ten nasz, w Indiach są dość powszechne. Sadzi się je głównie koło kościołów, bo Hindusi uważają je za święte. Podobno pień takiego drzewa może mieć nawet pięćset metrów średnicy, ale ten, przy którym usiedliśmy nie miał więcej niż cztery. Czasem wyobrażałem sobie, że stoję obok tego pnia, który wtedy jest o wiele grubszy niż teraz, mam na sobie wełniany bezrękawnik, na nosie druciane okulary, na głowie ostatnie kępki siwych włosów. A obok mnie stoi wysoka, smukła kobieta, o długim warkoczu, który dawno już nie jest czarny i lśniący, a biały jak mąka. Wokół nas biegają małe, ciemnowłose dzieciaki, a ich rodzice upominają je, żeby uważały, bo babcia z dziadkiem mają już swoje lata. I chociaż ten obraz, który pojawiał się w mojej głowie dość często, był bardzo piękny, coś mi mówiło, że nigdy nie staniemy tu z Nishą jako para staruszków. I nawet nie zdawałem sobie sprawy, jak mądrze owo „coś” prawiło. Mówiąc szczerze, ta wizja była tak daleka od prawdy, jak to tylko możliwe.      
                Siedzieliśmy obok siebie, stykając się ramionami i opierając plecy na jasnym pniu drzewa. Nisha nuciła cichutko piosenkę Arethy Franklin.          

Maybe I'm a fool
For loving you so
And maybe
Maybe I'm a fool
I don't, I don't really know
But I can't
I can't stop loving you Darling,
Though I tried

So it's all for you to decide
If you should decide
To trap me
All you got to do
All you got to do is knock on my door
And I'll say
I'll say that I've taken you

Yeah, taking you would be foolish
Then maybe, oh, maybe I'm a fool…

                Po raz kolejny miałem to nieodparte wrażenie, że Nisha uważa, że powinienem jakoś zareagować, może złapać ją za rękę, albo objąć. Pewnie myślała, że przynajmniej coś powiem. Ale ja milczałem uparcie i kiedy i ona zamilkła, zapadła ciężka cisza. Nie byłem głupi, wiedziałem, że specjalnie wybrała tę piosenkę. Zresztą skróciła ją, a może nawet troszkę zmieniła słowa. Na piosenkach Arethy Franklin nie znałem się tak dobrze jak ona, więc mogłem się tego tylko domyślać. Zastanawiałem się, czy rzeczywiście była aż tak głupia, by zniszczyć naszą przyjaźń, przekształcając ją w coś więcej? A może to ja byłem głupcem, bo próbowałem udawać, że o tym nie wiem.*
- Freddie, przecież wiesz, że ja nie mogę tak dłużej. – Powiedziała cicho. Jej głos był przyjemny dla ucha, ale w tamtej chwili zadał mi głęboką ranę. Próbowała spojrzeć mi w oczy, ale odwróciłem się do niej plecami. Potem wstałem i ruszyłem w stronę mojego domu. Byłem zły, bo wszystko zepsuła. Dokładnie tak, „Wszystko zepsuła” – ta myśl wciąż tłukła mi się po głowie, kiedy przekroczyłem próg swojego pokoju. Spojrzałem na biurko. Leżał na nim nie dokończony szkic. Nie mogłem na to patrzeć. Jednym ruchem ręki posłałem zarysowaną kartkę papieru pod łóżko.
- Wszystko zepsuła! – Powiedziałem dobitnie, uderzając pięścią w drewniany blat. Nie wiedziałem tylko, że było zupełnie odwrotnie. Dopiero w nocy, kiedy wciąż wstrząśnięty wydarzeniami tego dnia, nie mogłem zasnąć, dotarło do mnie, że teraz już nigdy nie będzie tak jak dawniej.

„So it's all for me to decide
If I should decide
To trap you
All I got to do
All I got to do is knock on your door
And you'll say
You'll say that you've taken me

Yeah, taking me would be foolish
Then maybe, oh, maybe you’re a fool…”

Zanuciłem, dopasowując słowa do sytuacji. Wstałem i zrobiłem właśnie to, czego oczekiwała ode mnie Nisha. Poszedłem i równo o czwartej nad ranem zapukałem do drzwi jej mieszkania. A ona ze łzami w oczach rzuciła mi się w ramiona i roztrzęsionym głosem szepnęła:
- "I've taken you! Oh, how I've taken! And maybe that is so foolish, but then I really am a fool!"

_________________________________________________________________________________

*- Wiele lat później, siedząc przy kominku w swojej ogromnej rezydencji, Freddie powiedział pewne słowa, które zapadły mi w pamięć - „Później okazało się, że była jeszcze trzecia opcja. Oboje byliśmy tylko parą głupców. Ona - bo wydawało jej się, że to była prawdziwa miłość, a ja – bo w końcu dałem się jej do tego przekonać.”