ROZDZIAŁ 10.

„CZEGO NIE WIDZIAŁ BRI?”

Duff ocknął się (Alleluja!) i scena, którą zobaczył, trochę go zdziwiła. Może trochę bardziej niż trochę. Przede wszystkim leżał przy samych drzwiach do korytarza (no co? Wy pewnie też poczulibyście się dotknięci, gdybyście zemdleli, a nikt nawet by się nie postarał o jakieś godne miejsce spoczynku, jak np. kanapa), a zaraz obok niego leżał nieprzytomny Steven („A ten skąd się tu wziął do cholery?!”). Wokół nich pełno było czegoś, jak siano („?”), a na kanapie leżał Izzy w otoczeniu bardziej lub mniej opróżnionych butelek Jacka Danielsa. Za szklanymi drzwiami do ogrodu leżał porzucony baseball Axla, a na stole zakrwawiony nóż i jakieś pokreślone kartki. Basista trochę niepewnie podniósł się na nogi (w końcu swoje przeleżał, a jego metr dziewięćdziesiąt też robiło swoje, więc jakiejś świetnej koordynacji to raczej nie miał) i przetarł oczy. Trudno mu się jednak było skupić na czymkolwiek, więc najpierw upił sporego łyka (to jest ponad pół butelki) whisky, tak dla rozjaśnienia umysłu, a potem zaczął się zastanawiać „co tu się, do kurwy nędzy, stało?!” Doszedł do (słusznego lub mniej) wniosku, że Steven po zabiciu Rose’a w jego pokoju przyszedł do ogrodu i rzucił się na Izzy’ego, który obronił się kijem baseballowym, w wyniku czego Adler zemdlał, po czym gitarzysta przeniósł go do salonu, zalał się w trupa i zasnął słodko na kanapie. Może była to teoria niezbyt realna i nie zgadzała się w paru punktach, ale Duff’a usatysfakcjonowała. Dumny z siebie, rozsiadł się w fotelu i zaczął rozszyfrowywać bazgroły Stradlina, mając nadzieję, że pomogą mu w ostatecznym rozszyfrowaniu tej zagadki...

***

Zegar na wieży kościelnej właśnie wybijał szóstą rano (czyli do rana daleeeko), kiedy ciemna postać w długim płaszczu przemknęła jedną z tych długich, wąskich uliczek. Kiedy skręciła, padło na nią niewyraźne światło latarni i oczom Briana May’a (który siedział na kuchennym parapecie w swoim nowym mieszkaniu i czytał „Zawirowania doczesności,” od czasu do czasu spoglądając na skąpane w bladym świetle wschodzącego słońca L.A.) ukazał się nikt inny, jak znajomy mu skąd inąd Saul Hudson, vel Slash, z „zespołu” Guns n’ Roses (tak myślał Brian) rozglądający się nerwowo na boki i trzymający za swoje okrycie w okolicach klatki piersiowej, jak gdyby coś próbował tam ukryć. W pewnym momencie zatrzymał się nawet, bo owa tajemnicza rzecz wypadła mu na ulicę (oczywiście akurat wtedy Brian zatopił się w lekturze, więc nie dowiemy się od niego, co to był za tajemniczy pakunek), ale chłopak szybko ją podniósł i pobiegł dalej – do domu, gdzie czekał już na niego niecierpliwie Axl Rose.

***

Pokreślone kartki okazały się już skompletowaną listą osób obecnych na ich czwartkowej imprezie. Większość nazwisk była poskreślana. Zaskoczyło go to, bo zanim zemdlał, nie sprawdzili nawet ćwierci z tych kontaktów. Biedy Izzy pewnie zrobił to sam (a w każdym razie Duff uważał, że raczej nie zrobił tego Steven). Tak czy siak, większości z tych ludzi basista w ogóle nie znał, albo przynajmniej nie kojarzył z nazwiska. Odłożył kartki na stół, przykrył Izzy’ego kocykiem, żeby nie zmarzł, po czym przyniósł do salonu swój ukochany instrument i zaczął brzdąkać cichutko jakieś usypiani-kołysanki. Nagle kątem oka spostrzegł, że Steven się poruszył. Przypomniało mu się, co (w jego mniemaniu) chłopak zrobił i co tchu pobiegł do ogródka po linę (był odpowiedzialny za pranie, jak już ktoś je miał zrobić) i przywiązał Stevena do jednego z kuchennych krzeseł. Zajęło mu to sporo czasu, a że do lekkich Adler też nie należał, Duff bardzo się zmęczył i poszedł spać, dopijając wcześniej ze trzy otwarte wcześniej butelki Johny Walkera. Przyśnił mu się szydełkujący Slash i chłopak zaśmiał się głośno przez sen.

***

Queeni wyszli z posterunku, gdzie złożyli zeznania w sprawie śmierci Stelli, aczkolwiek bez Rogera, którego, jako głównego podejrzanego zatrzymali tymczasowo w areszcie. Markotni chłopcy wcisnęli się do swojego Rolls-Royce’a i pojechali do Briana, bo miał najczyściej, a komu chciałoby się siedzieć w brudzie, kiedy nie trzeba. Zresztą u Johna zawsze było głośno, a u Freddiego to lepiej nie mówić. Kiedy weszli do mieszkania, od razu zorientowali się (a przynajmniej Brian), że ktoś tu był i najwyraźniej czegoś szukał. Tylko kto, i czego??

Troszkę krótko i nie do końca mi się podoba, ale to wina egzaminów. Następny już będzie lepszy!

Nie martwcie się ;D I poczytajcie sobie o bohaterach, bo się wysiliłam i opisałam wszystkich. ;D

Dzięki za komentarze, kocham wa wszystkich!!!!
-Lise Lotte