ROZDZIAŁ 1.

 „ŻYRANDOL”

Ciemność.

Otworzył jedno oko.

Dalej ciemność.

Otworzył drugie i potrząsnął głową, próbując pozbyć się mentalnych skutków zbyt dużej ilości Jacka Danielsa. Ciemność, kurwa. Ciemność. CIEMNOŚĆ!

- Ja pierdolę... Gdzie się podziało światło? – mruknął Axl Rose, powoli staczając się z kanapy. – Cholera, nic nie widzę! Jest tu kto?! Chłopaki! Wstawać!! – wydzierał się rudowłosy wokalista. Miał nadzieję, że jego oczy w końcu przyzwyczają się do ciemności i uda mu się coś zobaczyć, ale wciąż równie dobrze mógłby trzymać je zamknięte.

Nagle z rozmachem uderzył się w czoło, aż echo poszło. Zdziwił się. Echo?

- No zajebiście po prostu! Echo! Gdzie ja jestem, do chuja pana?! – rzucił w powietrze. Zrobił głęboki wdech, tak dla uspokojenia. Gdziekolwiek się znajdował, pachniało tu stęchlizną i alkoholem. To drugie akurat go nie dziwiło. Wyczuł coś jeszcze, jednak nie przychodziło mu do głowy nic, co mogłoby wydzielać taki zapach. Nie przejął się tym zbytnio.

- Co to ja...? A, tak! Zapalniczka! – wykrzyknął triumfalnie wyciągając wspomniany przedmiot z kieszeni skórzanych spodni. Parę charakterystycznych, cichych pstryknięć później, wreszcie udało mu się cokolwiek zobaczyć. Początkowo był to tylko mały, niebieskawy płomyk, po chwili jednak Axl mógł już spokojnie rozejrzeć się po pomieszczeniu. Nie bardzo zachwyciło go to, co ujrzał.

- Pierdooolę... – westchnął rudzielec – co to ma być, ja się pytam? Piwnica? – Nie zachwyciła go ta możliwość. Po krótkiej chwili otrząsnął i się i postanowił po prostu opuścić ten cuchnący loch, jak nazwał go w myślach. Pchnął mocno ciężkie, żeliwne drzwi, te jednak nie ustąpiły. Nie drgnęły nawet o milimetr, choć napierał na nie całą siłą swojego wątłego ciałka.

- Co jest?! Zamknęliście mnie w piwnicy?! OTWIERAĆ, TĘPE CHUJE!!! – wydarł się przysuwając usta jak najbliżej drzwi. – ADLER, ZEJDŹ TU NATYCMIAST I OTWÓRZ TE PIEKIELNE DRZWI!! – Pomyślał akurat o perkusiście, bo ten zwykle po imprezach dochodził do siebie najszybciej z całej piątki. I tym razem tak było. Jedyną przeszkodę stojącą na drodze desperackiemu pragnieniu Rose’a do wydostania się z zatęchłej piwnicy pod siedzibą zespołu stanowiła kiepska akustyka korytarza prowadzącego z niej na parter budynku. Innymi słowy, Steven najzwyczajniej w świecie nie usłyszał wołania Axla.

Blondyn podszedł do lodówki z celem napicia się świeżego mleka, choć w zasadzie wątpił, by mógł je tam znaleźć. Nie dane mu było jednak przekonać się o tym na własne oczy, gdyż zanim pociągnął za uchwyt u gładkich, białych drzwiczek, jego wzrok przyciągnęła przyczepiona do nich magnesem kartka. Nie pamiętał, by wczoraj tam była. Zaczynała się imieniem basisty. Adler rozejrzał się szybko, by sprawdzić czy nikt nie patrzy i (z pewnym trudem) przeczytał:

                    

  

                    

            Steven przeczesał włosy ręką. Były w większym nieładzie niż zazwyczaj. Jeszcze raz obejrzał się za siebie, ale ponieważ w kuchni poza nim nie było nikogo, odczepił kartkę od lodówki i złożoną na pół wsadził sobie do kieszeni. Uśmiechnął się pod nosem i zapominając o palącym pragnieniu wrócił do salonu.

- Kuuurwa… – zaklął stając w progu. Z tej perspektywy pokój prezentował się dużo gorzej. Porozrzucane wszędzie puszki i butelki nie robiły na nim większego wrażenia, stanowiły bardzo częsty wystrój pomieszczenia. O wiele bardziej zaniepokoił go leżący na podłodze, rozbity w drobny mak żyrandol. – Ja pierdolę, co tu się wczoraj działo? – zapytał sam siebie. Zupełnie niespodziewanie, na to pytanie odpowiedział mu Izzy Stradlin.

- Działo się, stary, mówię ci! Jeden koleś wylazł po regale na tę lampę właśnie i jak się to, kurwa, webło wszystko na ziemię, to myślałem, że już po nim! – Gitarzysta miał podejrzanie rozszerzone źrenice i Steven prawdę mówiąc powątpiewał w jego wersję wydarzeń.

- Weź przestań, Izzy! Jak mógł koleś wejść na żyrandol? I jeśli tak niby było, to gdzie on teraz jest? No gdzie ten koleś, do cholery?! Co tu się działo, kutasie jebany?! – Nagle perkusista dostał ataku szału. Obrzucał kolegę coraz gorszymi wyzwiskami, aż ten w końcu też się wkurzył.

- Zamknij mordę, Steven! Już ci powiedziałem co się stało z lampą. Nie wiem gdzie się podział ten facet, który to rozwalił! Nie mam nawet pojęcia kto to był! Ty tu, kurwa, też byłeś chyba, nie?! A jak ci coś nie pasuje, to zapytaj kogoś innego! – Adler tylko machnął ręką i odwrócił się tyłem do chłopaka. Po drugiej stronie salonu, na dużej sofie leżeli pozwijani w przedziwnych pozycjach Duff i Saul. Ciemne loki Hudsona przemieszane z jasnym „sianem” basisty tworzyły istne włosowe Mount Everest. Steven mimowolnie dotknął swojej burzy blond kłaków. Nie mieściło mu się w głowie, jak koledzy mogą aż do tego stopnia nie dbać o fryzury! Z zamyślenia wyrwał go nerwowy głos Izzy’ego rozbrzmiewający zaraz przy jego uchu:

- A gdzie ten cholerny złodziej, pan Axl jebany Rose z moimi fajkami, co? – warknął chłopak macając się po kieszeniach. „Rzeczywiście,” pomyślał perkusista. Rose’a nie było ani w salonie, ani w kuchni. Jak się później okazało, nie było go także w łazience, ani w żadnym z pozostałych pokoi...