ROZDZIAŁ 16.

„PALEC”

Z dedykacją dla Puszaczka! :P  I dla Diabeła też. Palec jest wasz xD...

Noc.
Los Angeles.
Hartford Avenue.
Światło nielicznych w tym miejscu latarni.
Czarny zdezelowany samochód z przyciemnianymi szybami (prócz jednej, którą najwyraźniej wybito), zatrzymał się z piskiem opon. Drzwi od strony pasażera otworzyły się i dość umięśniona ręka w czarnym płaszczu szybko wystrzeliła z wnętrza pojazdu w stronę siedzącego na chodniku mężczyzny. W ręku trzymał nowiutki egzemplarz „Potęgi podświadomości.” Zaczytany, zupełnie nie zwracał uwagi na otaczający go świat. A powinien, bo może wtedy udałoby mu się uniknąć wydarzeń, które właśnie miały miejsce. Po krótkiej chwili samochód pochłonął go (przy pomocy ręki mężczyzny zasiadającego za kierownicą) aż do ostatniego loczka i odjechał, najeżdżając po drodze na parę rozrzuconych wokół pozycji literackich z dziedziny psychologii.

***

-No wreszcie się uspokoiło, kurwa mać. Tu jest gorzej niż na lotnisku. Ja pierdolę. Jakbym mieszkał w burdelu, kurwa. Ciągle ktoś wchodzi, ktoś wychodzi, ktoś jęczy, ktoś się pierdoli po kątach... Zostałbym dziwką, kurwa, jakbym chciał tyle czasu w burdelu spędzać. Wiecie, rzuciłbym to wszystko w cholerę, ale nie mogę was zostawić samych. Dziubaski wy moje! No chodźcie do mamusi! – Slash przemawiał czule do wyglądających ciekawsko z kartonu mordek. – No chodźcie buziuchny wy moje! Tego ludego chuja juś nie ma, nie bójcie się! Tempy kutaś Axl posiedł sobie do pieldla!– Po kolei wyjął z pudełka cztery różnokolorowe kupki futra. Ustawił je przed sobą na łóżku i wyszczerzył do nich swe piękne uzębienie. – Kujwa, ale ź waś ulocy goście! I paćcie cio dla waś mam , kujwa! – mówił do nich jak do malutkich dzieci pokazując im sporą butlę pełną mleka. Nawet brzydkie słowa brzmiały teraz uroczo w jego ustach. Gdyby usłyszał go ktoś z zespołu, miałby niezły ubaw przez kilka najbliższych miesięcy. Na szczęście nikogo poza Hudsonem nie było. Rose’a zgarnęła policja, za próbę zabójstwa, nielegalne posiadanie broni i... morderstwo. Duff, któremu wreszcie wytłumaczyli, że jego dziewczyna nie żyje, rzucił się z łapami na Izzy’ego twierdząc, że zabił ją z zazdrości, po czym rozpłakał się i byłby zemdlał, ale dowodzący akcją funkcjonariusz stwierdził, że skoro już zrobili taką akcję, to zgarną też obwinianego przez basistę, Stradlina – za współudział, więc oszalały z żalu McKagan (a raczej pijany jak bela McKagan, któremu wydawało się, że jest oszalały z żalu) rzucił się w pogoń za radiowozem krzycząc, żeby nie odbierali mu kolejnej miłości. Prawdopodobnie potknął się i leżał teraz gdzieś w rynsztoku nucąc sobie i wybijając rytm (bardzo poprawnie...) stopą. A może i nie... Chuj go tam wie... Z kolei Steven wyszedł jakieś kilka minut później i tym sposobem, pierwszy raz od dłuższego czasu, Slash został w domu sam. No, niezupełnie sam, bo były z nim jego cztery pupilki. Bobby, Axl Junior (tak, zgadliście kto to wymyślił), Grizzly (którego Rudy chciał koniecznie nazwać Axl Junior II, ale dostał po ryju i mu się odechciało) i... Palec. (Hueueueue. Miało być inaczej, ale z wami i tak nie wygram xD)

***

- TO TY?!?!? – po komisariacie rozszedł się głośny wrzask towarzyszący wtargnięciu blondyna do budynku. – PRZECIEŻ MIAŁEŚ NIE ŻYĆ!! TY CHUJU JEBANY!! TY... TY... SUKINSYNU TY!!! – dziewczyna rzuciła się do niego z łapami. Nie potrzebnie się trudziła. Sam zemdlał...

***

Do pokoju przesłuchań wtoczył się tęgi wąsacz, jak zwykle z pączkiem w ręce i lukrem na twarzy.
- Ntoyyyaktbyo?? – wymlaskał plując przy tym, jak zwykle,  rozciapcianym ciastem i posypką, na Rudzielca. Ten nie przestawał się śmiać. Nie przestawał, odkąd usłyszał jakie zarzuty na nim ciążą. Śmiał się i śmiał, a policjant patrzył na niego z niesmakiem. W końcu przełknął resztkę swojego pączusia i powtórzył:
- Pytałem jak to było. Co łączyło cię z Angie... Znaczy... Angelicą Smith? Co robiła u ciebie w domu? Dlaczego ją zabiłeś? – mężczyzna rzucał pytanie za pytaniem.
-Nikogo nie zabiłem! – wykrztusił dusząc się ze śmiechu Axl. – I ona nie była u mnie w domu, tylko u Duffa!
- Taaa – odpowiedział grubas znudzonym tonem. – Zawsze się tak mówi. Jak będziesz współpracował i się przyznasz, to dostaniesz mniejszy wyrok. – Nakłaniał go swoim dobrze już wyćwiczonym „przyjaznym tonem.” Ah, te procedury...
- Dobra, niech ci będzie – westchnął w końcu wokalista. – Wszystko ci opowiem... – Grubas nachylił się ciekawy co też takiego tam się wydarzyło.
- A CHUJA CI POWIEM! – ryknął mu do ucha Rudy. – NIC NIE WIEM O TEJ DZIWCE!! Duffa spytajcie – dodał po chwili wzruszając ramionami. Chyba za dużo przebywał ostatnio z Hudsonem...
- Rozmawialiśmy z nim już. To on nas powiadomił, że w waszym domu popełniono morderstwo. Z początku nie chcieliśmy mu wierzyć, bo wydał nam się niezbyt... przekonujący (czyt. niezbyt trzeźwy), ale w końcu postanowiliśmy to sprawdzić. Jak widać, jednak mówił prawdę. – powiedział mężczyzna, przy ostatnim słowie patrząc na Rose’a znacząco. Ten przyswajał informacje.
- TEN ZJEB WAS NASŁAŁ NA MNIE?! POWIEDZIAŁ, ŻE ZABIŁEM JEGO LASKĘ?! Eeej... chwila, chwila! Nie wrobicie mnie! On nie wiedział przecież, że ta lala nie żyje!! Taki chuj! – zakończył dosadnie swoją wypowiedź i z wyrazem zadowolenia z siebie wyciągnął się wygodnie na krześle opierając nogi na stole.
- W takim razie o co mu chodziło z tym morderstwem? – zapytał przebiegle policjant.
- Nie mam pojęcia. Duff to chuj, kto go tam wie. – Mężczyzna uniósł brwi. Rose się zmieszał. – Chciałem powiedzieć, że Duff to Duff, chuj go tam wie, o! – zakończył triumfalnie.
- Nie o to mi chodziło – westchnął poirytowany funkcjonariusz. – Nieważne. Idź do celi. Zostało ci jeszcze 22 i pół godziny odsiadki. Poproś teraz tego drugiego. Axl wyszedł i skierował się do klitki odgrodzonej od korytarza kratami, którą dzielił z Izzym.
- Twoja kolej – powiedział mu i wypchnął go na korytarz, po czym rozwalił się na swojej pryczy i zaczął gwizdać motywy z „Patience” rozmyślając o swym nędznym żywocie.