Rozdział Drugi

Hej :D Tym razem mam dla Was troszkę dłuższą przemowę na początek, także jeśli ktoś jest niezainteresowany, to może tę część pominąć xD Okej, może w punktach, to będzie łatwiej i jakoś tak bardziej do ogarnięcia...

1. Znowu przepraszam. Wiem, że każdemu się może zdarzyć brak weny, ale ja ostatnio z pewnością przebijam wszelkie normy... Kilka razy usuwałam to, co już zdążyłam napisać i zaczynałam od nowa, a to co gdzieś tam niżej znajdziecie powstało na przełomie wczoraj i dziś. nie uważam tego za jakiś szczególny sukces, ale ponieważ Szatanu zabroniła takich tekstów, skomentuję to wymownym milczeniem. 

2. Chciałam podziękować paru osobom... Nie wszystkim (no weźcie, będzie jeszcze tyle rozdziałów, że dla każdego znajdzie się miejsce, a wolę raczej rozłożyć to na parę rat, niż wypisać wszystkich jak leci. Może się poczujecie bardziej wyjątkowo (a może nie xD), czy coś ;D
A więc po pierwsze, chciałabym podziękować Michelle :D Za to, że dziękuje za każdy komentarz, nawet taki najprostszy, pisany w pośpiechu, nieskładny i bez sensu, bo dzięki temu wiem, że docenia przynajmniej te moje starania, żeby być na bieżąco z Jej blogiem :D Za to, że dodaje rozdziały z prędkością światła i ledwo nadążam z komentowaniem co drugiego ;D Za to, że się jara głupotami, które piszę, za Rogera, Jimiego, Briana, Janis i szczególnie za Lisę ;D Za Slasha w samych spodniach malarskich, za książkę o psychopatach, za Duffa niezdarę, za Rain, za to, że w końcu zabiła Megan, bo się suce należało xD I w ogóle za to, że pisze, że jest, że potrafi tak świetnie grać na emocjach, że czytając Jej opowiadania na przemian płaczę, turlam się ze śmiechu i ze stresu ogryzam biurko. Za bycie Michelle, bo bez Michelle nasz blogświatek nigdy nie byłby taki sam! <3 

Po drugie, z całego serca (z innych organów wewnętrznych też mogę, a co! Z całej wątroby, przede wszystkim ;P ;D) dziękuje też oczywiście Veronique, bo to w sumie dzięki Niej codziennie włączam to głupie gadu z nadzieją, że może będzie; bo nie nudzi jej się, jak nawijam o swoich bardzo ambitnych problemach; bo coś jednak musi być w tej gadce o bratnich duszach; bo zawsze wie co powiedzieć, żeby mnie pocieszyć, albo rozśmieszyć, albo uświadomić, że jestem beznadziejna, bo od tygodnia nie wstawiłam rozdziału; bo jak nie piszę to "tęskni za moją twórczością," a jak piszę to mnie chwali; bo się jaram jak głupia każdą naszą rozmową; bo nasze Puchate Tęcze podbijają świat xD; bo naprawdę jest świetna, chociaż czasem mam ochotę Jej walnąć, jak się dziwi, że uważam ją za taką fajną, a przecież taka jest i w ogóle za wszystko, bo pewnie zapomniałam o najważniejszych rzeczach (no cóż, tak to już jest, jak jest się tylko nieogarniętą Lise xD), a zresztą Ty już tam wiesz, jak Cię uwielbiam... :P
Po trzecie, chciałam jeszcze podziękować Molly za to, że za każdym razem czymś mnie zaskakuje, za "Wish You Were Here" i smutno-wesołego Stevena, za uświadomienie mnie, że trzylitrowa butla Danielsa to nic takiego, za każde słówko, które napisze, bo jest moim pisarskim Guru i jeszcze za zryte miszczowskie grafiki (wiem, że z jedną zalegam xD Jak znajdę chwilę, to coś tam pomyślę (haha xD) xD) i za bycie kwintesencją zajebistości ;D
Parlay, za bycie moją nową mamą (jest rozdział, czekam na kieszonkowe xD), za to, że przez nią śniło mi się dzisiaj, że Duff był moim ojcem (ale może nie będę całego snu opisywać xD), za Axlorpetę i Adlerorpetę i inne takie, od których rzygam tęczą (PAINT MY HOUSE! xD) *.*

I jeszcze Sonn, za bardzo inteligentne konwersacje, za Super striptizera Władcę Mórz, bo do tej pory, jak sobie przypomnę, to się śmieję jak głupia (ojtam xD), za mianowanie mnie prywatnym Doktorem Housem (co z tego, że to z braku innych opcji? I tak się jaram xD) i za to, że mi powiedziała o kodach do simsów na dziecko, które się pojawia z nagrobka... Nie wiem, jak ja bez tego żyłam xD

A teraz jeszcze raz przepraszam i postaram się, żeby kolejny rozdział był lepszy. I szybciej xD Aczkolwiek nie obiecuję, bo szkoła to zUo. :D

***

Poniższy rozdział jest jednym z tych, których pisanie sprawiło mi pewien kłopot. Zeznania obu głównych bohaterów w niektórych momentach historii były tak rozbieżne, że spokojnie mogłabym zrobić z tego dwa osobne opowiadania i pewnie nikt nie zauważyłby, że mają ze sobą cokolwiek wspólnego. W celu ustalenia faktycznego przebiegu wydarzeń udałam się więc aż do miasteczka Capreol, położonego na zachodzie najludniejszej kanadyjskiej prowincji – Ontario, by przeprowadzić tam z pewną panią, miłą pogawędkę  nad szklaneczką tradycyjnej, kukurydzianej whisky.
Tym sposobem, wreszcie udało mi się odtworzyć historię Izzy’ego, Rosiego oraz Alanny…

Niewykończony szkic Freddiego. Miał przedstawiać Nishę.

ROZDZIAŁ DRUGI
FAME

Czerwiec 1980, okolice Lafayette (Indiana), USA

- Ty idź. – Powiedział po raz kolejny, krzyżując ręce na piersi. Już chyba drugą godzinę siedzieliśmy w jakimś przydrożnym rowie i wciąż, zamiast wreszcie się ruszyć, kłóciliśmy się o to, który z nas powinien wyjść na szosę. Chcieliśmy złapać stopa i zabrać się z tej zapyziałej dziury, ale póki co oddaliliśmy się od Lafayette zaledwie parę kilometrów, i to pieszo. Słońce grzało, jakby to miał być ostatni dzień tej głupiej planety, na której nawet nie da się dostać do sąsiedniego miasta inaczej jak  pieszo, albo autobusem, a już o drugim końcu kraju nie wspominając. 

- Ile razy mam ci powtarzać, że nie mam zamiaru stać na tym cholernym słońcu jak kretyn i machać ręką, aż ktoś łaskawie raczy się zatrzymać? – Warknąłem, rzucając mu wściekłe spojrzenie.

- Lepiej już w ogóle tego nie powtarzaj, tylko zbieraj dupę i zapieprzaj na górę. – Rzucił, kładąc się na plecach i zakładając ręce za głowę. Był to idealny przykład pozycji „rób co chcesz, ja mam to głęboko w poważaniu.” Ale znałem go wystarczająco dobrze, żeby stwierdzić, że za bardzo mu zależy, by teraz miał się poddać tylko z powodu upału i niewielkiego ruchu na drodze. Usiadłem obok niego, nie odzywając się ani słowem. 

                Zacząłem skubać suchą jak wióry trawę z najbardziej obojętną miną, na jaką było mnie stać. Po chwili poczułem na sobie jego wyczekujący wzrok. Zacząłem gwizdać pod nosem jakąś denerwującą melodię i ciągle wyrywałem z ziemi suche źdźbła. Axl burknął tylko cicho coś, o co zapewne mógłbym się obrazić, gdybym wychwycił pojedyncze słowa, ale realizując swój sprytny plan, nawet nie drgnąłem. Rudzielec podniósł się po paru chwilach i trącając mnie po drodze nogą w ramię, wylazł na szosę. Nie zdążyłem się jednak nacieszyć samotnością, bo już po chwili wrócił biegiem, machając rękami i bełkocząc coś bez ładu i składu, po czym złapał mnie za koszulę  i zaczął ciągnąć w kierunku drogi. Wstałem i poszedłem za nim, bo inaczej, to chyba by mi oderwał rękaw. Zresztą pod maską obojętności, którą przybrałem, cieszyłem się jak głupi, że jakiś samochód wreszcie się zatrzymał. 

                Problem był tylko taki, że wcale tak nie było. Ten idiota omal nie urwał mi ręki nie dlatego, że wreszcie coś poszło po naszej myśli i wielkie marzenie o karierze i sławie zaczęło się spełniać, o nie. 

- Patrz! – Gwizdnął przeciągle i wskazał ruchem głowy, na leżącą po drugiej stronie jezdni dziewczynę. 

- Patrzę. I co? – Zapytałem, rozczarowawszy się brakiem czekającego na mnie nowiutkiego, lśniącego Dodge’a Magnuma , czy czterodrzwiowego Cadillaca DeVille. Zresztą, nie było nawet zdezelowanego Forda z wgniecionymi drzwiami. – Powiedz mi, gdzie do cholery jest ten samochód, który zatrzymałeś?

- Jaki samochód? – Wytrzeszczył na mnie oczy, po czym znów zaczął tarmosić rękaw mojej koszuli. Westchnąłem, wznosząc oczy do nieba, ale szybko spuściłem wzrok, bo słońce nieźle mnie poraziło. 

- Jeff, no chodź! -  Jęknął Axl błagalnie. Wzruszyłem ramionami i po chwili obaj usiedliśmy po drugiej stronie szosy. Wtedy dopiero mogłem lepiej przyjrzeć się tej dziewczynie. Była bardzo blada, a jej szczupłą twarz, o charakterystycznie wystających kościach policzkowych okalała burza ciemnych loków. Miała na sobie postrzępione szorty i kraciastą koszulę. Obok niej, leżał w trawie kowbojski kapelusz i czarny pokrowiec na gitarę. Miała zamknięte oczy i zdawała się zupełnie nas ignorować. Rose odkaszlnął głośno, a kiedy wciąż nie reagowała, pochylił się  nad nią i…

- Nie śpij, bo cię okradną! – Wrzasnął jej do ucha i zarechotał, kiedy podniosła się gwałtownie. 

- C-co? – Spojrzała po nas z dezorientacją. – Co wy tutaj robicie? – Była trochę podejrzliwa, ale w sumie to się jej nie dziwiłem. Sama, od najbliższego miasta oddalona o spory kawał drogi, zaczepiana przez dwóch obcych gości, do tego takich jak my… 

- Łapiemy stopa. Chcemy się dostać do Los Angeles i zostać sławnymi muzykami. – Powiedział Axl rozmarzonym tonem. Dziewczyna prychnęła, po czym wstała, otrzepała się z trawy, wcisnęła sobie na głowę kapelusz, podniosła pokrowiec z gitarą i ruszyła przed siebie, w kierunku Lafayette. 

- No to powodzenia. – Rzuciła jeszcze, odwracając się na chwilę - Chociaż ja na waszym miejscu wróciłabym do domu. Macie jeszcze szansę zostać normalni. No… - Zlustrowała nas spojrzeniem ciemnych oczu. – Może niezupełnie. 

- Ej! Gdzie idziesz?! – Ku swojemu zdumieniu, zorientowałem się po chwili, że nie krzyknął tego Axl. Ani tym bardziej Ciemnowłosa, jak przezwałem ją w myślach. Rudy wlepił we mnie zdziwione spojrzenie, a po chwili zabawnie poruszył brwiami, jednocześnie uśmiechając się cwaniacko. 

- Tak w zasadzie to idę chciałam tylko sprawdzić jak zareagujecie. A ogólnie, to wracam do domu. – Westchnęła z rezygnacją, po czym znów usiadła na ziemi. Wyjęła z pokrowca gitarę. Elektroakustyczną. Defil Calypso, o ile się nie pomyliłem.* Objęła gitarę profesjonalnym ruchem i zaczęła szybko muskać palcami struny. Po chwili doszedł do tego jej cichy, zachrypnięty wokal. Muszę przyznać, że spokojnie mogłaby zastąpić Axla w naszym przyszłym zespole. Naprawdę była niezła, a  przecież spokojna ballada nie odkryła pewnie jej wszystkich możliwości.

Times have changed, and times are strange
Here I come , But I ain't the same

Mama, I'm Coming Home…

Times gone by, seems to be
You could have been a better friend to me

Mama, I'm Coming Home…

You took me in, and you drove me out
Yeah, you had me hypnotized
Lost and found and turned around

Siedziałem zasłuchany w słowa piosenki, w które wkładała tyle uczucia, że dopiero, kiedy nagle przestała, zauważyłem dziwne zachowanie Rose’a. Trzymał się za głowę, raz po raz wskazując na szosę, którą z całkiem sporą prędkością jechało dość rozklekotane Volvo Amazon. W jednej chwili znalazłem się na drodze, gwałtownie wymachując ręką. Samochód wyminął mnie, wjeżdżając przy tym na lewy pas, ale przy praktycznie zerowym ruchu nie było to problemem. Zatrzymał się. I to był początek naszej przygody. Białe Volvo Amazon zjawiło się, by zawieźć nas do lepszego jutra, do pieniędzy, kariery i sławy. Do seksu, narkotyków i rock n’ rolla. Do Los Angeles! 

- Chicago? – Zapytał z południowym akcentem mulat o dużych ustach i odstających uszach, kiedy otworzyłem drzwi od strony pasażera. Przyznam, że trochę się wtedy podłamałem. Nie dopuszczałem do siebie możliwości, że auta jeżdżą w różne miejsca, nie tylko tam, gdzie amurat chciałbym się znaleźć. Już miałem zamknąć drzwiczki z rezygnacją, kiedy rozentuzjazmowana Ciemnowłosa pokiwała energicznie głową i wepchnęła mnie do środka, wciskając do rąk gitarę i jednocześnie krzycząc na Axla, który pobiegł po nasze rzeczy. Chwilę później siedzieliśmy w samochodzie Miguela, jak przedstawił nam się kierowca, zmierzając do miasta, do którego wcale nie było nam po drodze, jednak dziewczyna zdawała się w ogóle tym nie przejmować. Dla niej było ważne, że chyba wreszcie zbliżała się do celu swojej podróży, gdziekolwiek się on znajdował. Nieświadomie zacząłem grać znaną tylko sobie melodię. Przy jednym z gwałtowniejszych pociągnięć, jedna ze strun pękła z głośnym brzdękiem, uderzając mnie w dłoń. 

- Ups… - Jęknąłem przepraszająco, podając gitarę właścicielce. Ta pokręciła głową i chowając uszkodzony sprzęt do pokrowca powiedziała żartobliwie:

- Mam nadzieję, że rzeczywiście będziecie kiedyś sławni, a tę gitarę sprzedam wtedy za grube pieniądze. Defil ze struną urwaną przez… Gitarzystę… - Spojrzała na mnie pytająco i kontynuowała, kiedy skinąłem głową. - …Sławnego zespołu… Rockowego?- Znów ta sama sytuacja. Tym razem jednak nie przestała patrzeć na mnie wyczekująco dopóki nie dodałem:

- Jeff Isbell. 

- Powinieneś wymyślić sobie jakiś pseudonim, Izzy. Zdecydowanie. – Zaśmiała się krótko, zdrabniając uprzednio moje nazwisko. – No więc gitara ze struną urwaną przez najsławniejszego rokowego gitarzystę, Jeffa Izzy’ego, jedyne tysiąc dolców! – Uśmiechnęła się zadziornie. – Jeszcze tylko machnij mi tu swój podpis i już. – Ironizowała, a ja wyciągnąłem ze swojej torby gruby czarny marker i zamaszyście nabazgrałem na pudle swoją nową „ksywkę.”

- Widziałeś, Axl? Mój pierwszy autograf! – Zaśmiałem się, a on zanucił, wystukując niedbale rytm o szybę:

I'm gonna live forever
I'm gonna learn how to fly
I feel it coming together
People will see me and cry
I'm gonna make it to heaven
Light up the sky like a flame
I'm gonna live forever
Fame…

_________________________________________________________________________________

*- Od Alanny dowiedziałam się, że Izzy jednak się pomylił. Była to gitara Defil Carioca. Co ciekawe, do tej pory znajduje się ona w posiadłości Alanny w Capreol. Jest, jak sama pani Myles twierdzi – „Jednym z najcenniejszych okazów w jej kolekcji.” A warto wiedzieć, że nie mówimy tu o zwykłej kolekcji starych instrumentów. Alannah posiada w swoich zbiorach między innymi kremowego Fendera Telecastera, używanego przez Bruce’a Springsteena w trasie koncertowej Magic Tour (2007-2008), czy Greco AK-1400 używaną przez ‘Ace’a’ Frehley’a (gitarzystę zespołu KISS) podczas drugiego tournée zespołu po Japonii (1978).