ROZDZIAŁ 27.

EPILOG
CZYLI NIESTETY OSTATNIA CZĘŚĆ OPOWIADANIA „PERFECT CRIME” (TO DLA TYCH NIEKUMATYCH CO NIE WIEDZĄ CO TO EPILOG xD xD NIENO… JA WIEM, ŻE TU SAMI INTELIGENCI OPRÓCZ MNIE xD, CZYLI WSZYSTKO SIĘ WYJAŚNIA, A WY MIMO WSZYSTKO MNIE OSZCZĘDZACIE, BO ŁADNIE WAS PROSZĘ :3 LITOŚCI? xD

- Masz widzenie. – Burknął nosowym barytonem wysoki strażnik o obwodzie mięśni ramienia większym, niż obwód talii (o ile mężczyźni mają coś takiego jak talia…) młodego chłopaka, który właśnie podniósł się z pryczy więziennej, na której wcześniej leżał, i powłócząc nogami podszedł do krat, rozsuwających się ze złowrogim szczęknięciem.
- Świetnie. – Prychnął pod nosem, zarzucając włosami. – Kto tym razem?
- Jakiś mężczyzna. Wzrost około dwóch metrów, włosy długie, farbowane na jasny blond, czarna koszulka z krótkim rękawem, długie spodnie z dziurami na kolanach, brązowe kowbojki, otarte na bokach. – Wyrecytował strażnik, a w głowie chłopaka pojawiła się znajoma sylwetka kolegi. Po chwili weszli do malutkiego pokoiku, przytulnego prawie jak prosektorium, w którym atmosfera była tak gęsta, że można by ją wyżynać jak myjkę do naczyń. Można było sobie bardzo realistycznie wyobrazić wszystkie sceny pożegnań, rozstań, kłótni, wszystkie wypłakane tutaj łzy, wszystkie powitalne uściski i pocałunki… Później do tego samego pomieszczenia wszedł Duff McKagan i cała rozpacz i melancholia wyparowała jak za dotknięciem magicznej różdżki. Usiedli naprzeciw siebie i w ciszy zmierzyli się wzrokiem. Wreszcie basista wyciągnął rękę do kolegi, a ten uścisnął ją z pewnym wahaniem.
- A teraz mi powiedz… Dlaczego to zrobiłeś?! Dlaczego?! Ja… Ja tego nie rozumiem. Jesteś potworem w ludzkiej powłoce! – Wykrzyknął i od razu został uciszony przez umięśnionego strażnika.
- Przyszedłeś mnie dręczyć, co? – Wysyczał przez zaciśnięte zęby i zacisnął palce na drewnianym blacie. – Ale tobie mogę powiedzieć. Tylko tobie… - Zniżył głos do szeptu. Duff pochylił głowę, by lepiej słyszeć.
- To wszystko z zemsty. Nikt z was tego nie wie, ale ja wiem. Steven… próbował zabić mnie! – Chłopak zaśmiał się ponuro i spojrzał na leżącego na stole blondyna. Zemdlał, biedaczek. Strażnik wezwał lekarza więziennego i zabrali nadwrażliwego McKagana (na izbę wytrzeźwień oczywiście). Oskarżony o podwójne morderstwo wrócił do swojej celi. Nagle usłyszał ciche stukanie. Początkowo pomyślał, że to może sąsiad z pomieszczenia obok, nadaje mu sygnały alfabetem Morse’a, ale tak czy siak go nie znał, więc mało go to obeszło. Zaczął się poważnie zastanawiać, czy to rzeczywiście nic takiego, kiedy wyraźnie usłyszał wściekły syk „Kurwa, mój paznokieć!” i cichą odpowiedź „Uspokój się idioto. Sam mówiłeś, że to świetny pomysł.” Wtedy dotarło do niego, że stukot nie dochodził zza ściany, a spod podłogi. Ktoś siedział pod betonową płytą, próbując ją rozłupać. A konkretniej było to co najmniej dwóch ktosiów, z których jeden miał głos tak charakterystyczny, że trudno go było nie rozpoznać. W pewnym momencie w sławetnej celi numer sześć, dało się słyszeć cichy trzask i dźwięk pękającego betonu, a towarzyszyło temu rozejście się na wszystkie strony świata (i jeszcze parę innych stron) długich, cienkich linii, dzielących podłogę na kilkanaście części różnej wielkości i kształtu. Następnie źródło tych podłużnych szczelin powiększyło się, tworząc niewielki otwór w podłożu, z którego wyłoniła się ruda czupryna, obficie ubabrana ziemią. Następnie z dziury wylazła reszta Axla Rose i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju, szukając kryjówki dla siebie i swojego towarzysza. Zadanie było trudne, ale w końcu rudzielec i jego czarnowłosy pomagier, skryli się pod pryczą i nakryli ściągniętymi z siebie koszulkami. („Udawaj, że jesteś kamieniem. No nie ruszaj się kurwa, kamienie się nie ruszają!” „A ty to co?! Gadający kamień?!” Potem nastąpił dźwięk łamanego nosa i ciszy szloch. Potem zapadła cisza) Chłopak patrzył na tę scenę z oczami otwartymi tak szeroko, że omal nie wypadły. Sam sobie zadawał pytanie, czy ci dwaj rzeczywiście są takimi idiotami, czy może nawciągali się czegoś w ilości stanowczo-za-dużo. Obstawiał obie odpowiedzi i wyjątkowo mu się to wszystko nie podobało. No bo postawcie się w jego sytuacji. Dwóch niebezpiecznych psychopatów wpieprza się bez zaproszenia do waszej celi, przez podłogę, po czym chowa pod waszą pryczą i udaje kamienie. To może być dziwne uczucie.
- Ekhm. – Zakaszlał znacząco i zajrzał pod łóżko. Dwie postacie otulone koszulkami (gdzieniegdzie wystawała jakaś stopa, czy łokieć) drgnęły, zaalarmowane i zaczęły cichutko szemrać, zapewne komunikując się między sobą. Dłoń plasnęła o czoło, przerywając ich rozmowę, a szkoda, bo już prawie się domyślili, że coś jest nie tak.
- Yyy… Czy tutaj ktoś jest? – Dobiegło go inteligentne pytanie. Zachrypnięty, skrzekliwy głos podpowiadał mu, iż poszukiwaczem rozwiązania tej strasznej zagadki, jaką była jego obecność w pomieszczeniu, był nikt inny jak właśnie Axl.
- Ja jestem, a kto ma kurde być? – Odpowiedział pytaniem na pytanie. – Lepiej się wytłumacz, Różyczko kochana, co TY tutaj robisz. – Jeden z „kamieni” skurczył się ze strachu i przemówił drżącym głosem.
- Czy… Czy to ty, Boże? Ja nie chciałem robić tego podkopu, żeby go uwolnić, nieee! Ja naprawdę nie chiałem! Zresztą to był pomysł Stradlina, prawda Stradlin? – Błagalny ton Rudzielca rozśmieszył chłopaka, ale ten powstrzymał śmiech. Nie często ma się okazję wkręcić Axla w rozmowę z Bogiem. Nieczęsto ma się okazję być Bogiem. Chociaż nie, jednak nie. Ten szczupły młodzieniec siedzący na więziennej pryczy, który jeszcze dziesięć minut temu wyglądał jak z krzyża zdjęty był Bogiem. Ale jednak w oczach Rose’a, Bogiem (oprócz niego, rzecz jasna) był tylko Bóg. Spod spodu chłopak usłyszał odgłosy krótkiej szamotaniny, stłumiony jęk i bardzo podejrzanie odmieniony głos Izzy’ego:
- Tak, tak! Mój genialny przyjaciel ma rację! To ja to wszystko wymyśliłem! To ja chciałem się włamać do tej cholernej celi, żeby dać nauczkę temu idiocie…
- Dość! – Przerwał mu. – Przecież wiem, że to ty, ruda pało! Znaczy… Rudy młodzieńcze! Hmm… Młody Rudzielcze! Eee… No, w każdym razie wiem, że to ty, Rose! – Zakończył nawiedzonym tonem.
- Dobrze, to ja! – Niestety, wokalista wyczołgał się spod pryczy, odrzucił koszulkę na bok, wstał i gestem odważnego przyznania się do winy, uderzył się zaciśniętą pięścią w pierś. Wtedy dopiero chłopak wybuchnął śmiechem. Drugi chłopak też wybuchnął, ale dla odmiany złością (choć to dość delikatne określenie). Zaczął rzucać się po pokoju, obijać od ścian, podłogi i sufitu, a w końcu złapał śmiejącego się muzyka za szyję i potrząsnął nim kilka razy. Bulgotał przy tym jak zupa fasolowa na pełnym ogniu i wylewał z siebie tyle śliny, że gdyby tylko była to ciecz zdatna do picia, spokojnie starczyłoby dla wszystkich dzieci z Afryki i z paru innych kontynentów (Nie żeby ich było jakoś dużo, ale to ładnie wygląda). Po krótkim podduszaniu i paru porządnych wstrząsach, ofiara rudego wokalisty osunęła się na podłogę nieprzytomna. 

***

- Idziemy, panie artysto. – Mięśnie strażnika ponownie wtoczyły się do celi. Na chwilę jego wzrok zatrzymał się na dziurze w podłodze i leżącej na środku celi koszulce, ale nie płacili mu przecież za myślenie, a kojarzenie ze sobą prostych faktów także nie znajdowało się w zakresie jego obowiązków.
- A-aale gdzie? – Wyjąkał przestraszony chłopak wycofując się w kąt celi. – Ja… Ja nie…!
- Nie opieraj się, bo będę zmuszony użyć tego – Tu strażnik napiął mięśnie w prawej ręce, a te poruszyły się niczym galareta, przerażając artystę jeszcze bardziej. – Chyba nie zapomniałeś, że dziś masz rozprawę? – Muskulatura odzianego w niebieski uniform obywatela, wypchnęła drżącego chudzielca na korytarz i dalej, do holu i dalej, do radiowozu i dalej, do sądu i dalej, na salę rozpraw. Później odsunęła się na bok i stanęła przy drzwiach, blokując jedyną dostępną drogę ucieczki. Wysoki, okropnie chudy i okropnie stary sędzia wszedł na salę, wywołując serię szurań, kiedy zebrani powstali z miejsc. W jednej z ławek chłopak wyraźnie dostrzegł kilkoro znajomych osób. Przerażenie i poczucie bezsilności wbijało go w podłogę. Nie mógł skupić się na słowach sędziego. Dopiero, kiedy szturchnął go siedzący obok, nieznajomy mężczyzna, zorientował się, że mówi się do niego.
- Czy stawił się oskarżony? – Powtórzył w zniecierpliwieniu staruszek, patrząc prosto na niego.
- Nie. – Wyjąkał cicho. Sędzia podrapał się w głowę.
- Czy oskarżony może mówić głośniej?
- NIEEE! – Ryknął na cały głos. Staruszek skrzywił się i podłubał palcem w uchu.
- Czy oskarżony może mówić ciszej? – Zrugał chłopaka.
- A co to kurwa jest? Sąd, czy jakaś pierdolona Złotowłoska i trzy niedźwiadki?! Za cicho, za głośno, taki chuj! – Wyrzucił z siebie jednym tchem i opadł na krzesło. Wszyscy patrzyli na niego zszokowani, tylko protokolantka zawzięcie pisała, a z tyłu sali ktoś krzyknął znajomym głosem „Dobrze gada! Złotowłoska to pizda!”
- Czy oskarżony stawił się, czy nie? – Zapytał słabym głosem sędzia, chwiejąc się niebezpiecznie na swoim siedzeniu.
- Nie, nie stawił. – Burknął Axl Rose, rozwiewając wszelkie wątpliwości.
- A pan jest kim, w takim razie? – Rudzielec zadrgał, a na czole wyskoczyła mu żyłka.
- Kim JA jestem?! JA!?!?!? JA JESTEM AXL ROSE, NAJLEPSZY, NAJPRZYSTOJNIEJSZY, NAJSEKSOWNIEJSZY, NAJGENIALNIEJSZY WOKALISTA GUNS N’ ROSES!! – Wykrzyczał, machając rękami i próbując wejść na stół, ale szło mu średnio, bo obrońca próbował go powstrzymywać. – No, najlepszy nie tylko w Guns n’ Roses, ale w ogóle najlepszy. – Dodał, kiedy dotarł do niego sens wypowiedzianych chwilkę wcześniej słów.
- A dlaczego znajduje pan się na miejscu oskarżonego?
- No właśnie! Próbowałem wyjaśnić tej kupie mięcha, że ja to JA, ale on nawet nie słuchał! – Prokurator westchnął, opierając głowę na złożonych jak do modlitwy dłoniach.
- Dobrze. Czy w takim razie oskarżony znajduje się na tej sali? – padło pytanie. Axl zagwizdał, patrząc z nagłym zainteresowaniem na swoje połamane i brudne paznokcie. Aż się przeraził.
- Czy na sali jest oskarżony?! – Po chwili znów ktoś zapytał.
- NIE, NIE MA TU TEGO SUKINSYNA! – Wrzasnął ten sam głos. Jego właściciel został wyproszony na korytarz. 

***

-Psssst! Obudź się! – Izzy szturchał go mocno pod żebra. – Zabrali Axla zamiast ciebie, słyszysz?! – Chłopak otworzył oczy, wpatrując się rozanielonym wzrokiem w brudną twarz Stradlina.
- Ty jesteś tym sławnym gitarzystą! Daj mi autograf! – Wyjęczał i wtulił się w nogawkę jego spodni.
- Co ty odpieprzasz? – Rytmiczny trochę się przestraszył reakcji kolegi. – Nie mów, że masz amnezję!
- Ja? No coś ty! Przecież wszystko pamiętam! Nazywam się Slash Hudson i mam ładne włosy. Zabiłem jakąś lasencję, bo przez nią ten idiota Stradlin zaczął mnie nawracać, ale ćśśś… to tajemnica! Ale moje włosy są ładne, nie? – Ujął w dwa palce jeden kosmyk i podetknął pod nos Izzy’emu, który wytrzeszczył oczy i otworzył usta, tkwiąc w strasznym szoku. – No powąchaj! Pachną różaną odżywką! – Oczy chłopaka zaszły mgłą i znów zemdlał. Izzy bił się z myślami. Przecież różana odżywka pachnie zupełnie inaczej!

                                                                              ***

Ellie łkała gorzko wtulając twarz w mundur Policjanta z Lukrem Na Ryju. Powtarzała po raz kolejny, że to nie było specjalnie. Że siekiera sama wymsknęła jej się z ręki, kiedy przechodziła obok śpiącej Angeliki. Że to nie jej wina, że łóżko stało w tamtym akurat miejscu i do tego ktoś w nim spał! Ona szła sobie tylko z siekierą. Policjant głaskał ją po głowie oblukrowaną ręką i powtarzał raz za razem, że wszystko będzie dobrze. Cela numer dwa jest przytulna, a jak poprosi, to dadzą jej firanki. Zresztą, i bez firanek przywyknie do wystroju, bo spędzi tam całkiem sporo czasu. Jeśli będzie się dobrze sprawować, wypuszczą ją za dwanaście lat. To przecież nie tak dużo…

                                                                               ***

 - Pytam ostatni raz! – Krzyknął sędzia, uderzając młotkiem o okrągłą podstawkę. „Po raz pierwszy” mruknął Axl pod nosem. Staruszek zgromił go wzrokiem, uderzając po raz drugi w drewniane kółeczko. „Po raz drugi” mruknął jeszcze ciszej Axl. Sędzia popatrzył na niego wzrokiem, który mógłby zabić i znów zrobił użytek z młotka. „Po raz trzeci” dodał w myślach Axl. – Czy jest na sali – Tu młotek uderzył po raz czwarty w przeznaczone do tego miejsce - pan Roger Taylor?!
- Sprzedane. –Usłyszał w odpowiedzi złośliwy syk wokalisty.

                                                                               ***

- No i cio, maluśki? Ziadowojone ź siebie? – Wysapał Slash wchodząc do swojego pokoju. Skoro wyrzucili go z sądu, to co będzie tam siedział jak kołek? Wrócił do domu. I tak było mu wszystko jedno. Ważne, że nikt mu głowy nie będzie zawracał bezsensowną paplaniną o nawróceniu.
- Bjawo Pajuśku! Mamusia jest dumna ze swojego śkajbusia-majusia! Tak piękniusio joźjebałeś tą gupią świniusię Stladlina, zie aź by się mamusia połakała zie wźjusienia! Gziećny Pajusiek, dobly! Maś tu mlećka! – Całkiem sporych rozmiarów tygrysi łeb, spoczął na kolanie gitarzysty. – Ciumkaj siobie, ciumkaj! Chociaś jak ten zły Blajan źnalazł tego twojego włośka, to się juź bałem, zie cię źdemaskują, ale nie… Wujcio Akśluś wolał sam iść do więzienia niź waś wydać, wiecie? Musimy mu flaśkę postawić jak wlóci, dobzie? Poje pyszczusie! – Rudy tygrysek zamruczał z rozkoszą i zamachał długim ogonem. Misja zakończona powodzeniem. Czas przejąć kontrolę nad światem, muahahaahah!!

Sorry, nie mogłam się powstrzymać xD Jakby ktoś nie był jeszcze pewny, to Roger zabił Stevena (motyw był taki, że ten odbił mu dawno temu największą miłość jego życia - Dorothy. Szczerze mówiąc, to myślałam, że wpadniecie na to wcześniej, ale widocznie za mało uwagi poświęcałam temu wątkowi :C Sory no, to i tak takie nieprofesjonalne (nie ZŁE, Szatanu! Tylko nieprofesjonalne! Nie użalam się! Mi się tam epilog podoba xD), że chyba was nie zaskoczyły niedociągnięcia w fabule xD )  :C :C To straszne, wiem! Slash zabił Stellę (w tamtym dziwnym fragmencie chodziło o to, że biedny Roggie sfiksował od tego potrząsania i wydawało mu się, że jest Slashem.), motyw jasny. Ellie zabiła Angelikę i szczerze mowiąc to nie pamiętam dlaczego, to miało coś wspólnego z Duffem, ale chuj jeden wie co xD Dobra koniec tej żałosnej przemowy, (która jest świetna, prawda Szatanu? ^.^) . Komentujcie ostatni rozdział Perfect Crime! ;D  

-Lise Lotte (vel Lise, Lizelotta, Liz, Lizzy, Lizz lub Lizzie. *____* xD) Dzięki ludzie! Jesteście najlepsi xD