Podziękowania i Wstęp

Hej. Jeśli ktoś tu wszedł, ponieważ informowałam o epilogu Perfect Crime(ewentualnie po prostu tego właśnie szukał), to proszę przewijać w dół (ale potem wrócić xD), bo on tam jest. :D
A to jest taki wstęp do nowego hmm... opowiadania ;) Tego o Gunsach i Queen. Które tak szumnie zapowiedziałam, a wyszło skromniutko (nie, że nie jestem zadowolona!) ;P No więc zapodaję. (A wy później zapodajcie opiniami ;D) Otóż to:

FRIENDS WILL BE FRIENDS
(RIGHT TILL THE END)

Tutaj miała się znaleźć krótka dedykacja. Tak wciskali mi goście z wydawnictwa. „Najlepiej czytelnika rozczulić na początku, wtedy cała książka będzie bardziej wzruszająca” i takie tam. Problem w tym, że nie potrafię napisać krótkiej dedykacji, dla tylu niezwykłych osób. Zamiast dedykacji są więc podziękowania.

Dziękuję:

Rosiemu
Który cieszył się na tę książkę tak samo jak ja, a może nawet bardziej; Jako jedyny w pełni zaakceptował pierwszą wersję (chociaż jestem pewna, że nawet jej nie przeczytał) bez żadnych zażaleń i poprawek; Przez te wszystkie lata nie zapomniał o uścisku motywacyjnym i użył go, kiedy już straciłam wszelką nadzieję na poprawę.

Saulowi
Za to, że był gotów o każdej porze dnia i nocy wpaść z Danielsem, kiedy załamana przepisywałam trzydziesty raz tą samą stronę i w końcu za wyrzucenie wszystkich tych nieudanych podejść zalegających w każdym zakątku mojego mieszkania, do zsypu. (Potem musiałam tam zejść i szukać jednej z nich, bo na odwrocie zapisałam numer do gościa z wydawnictwa).

Izzy’emu
Bo było mu wszystko jedno, a mimo to dbał, żebym nie zdechła z głodu. Bo upiekł ciasteczka-niespodzianki, które niestety znalazłam dopiero po trzech dniach, kiedy nie nadawały się już do spożycia. Bo wpadał z chińszczyzną za $3.20. Bo nasze designerskie koszulki „Forever-Whatever” podbiją świat.

Duffowi
Który wreszcie się zgodził i nawet wymyślił wspaniałą kampanię reklamową (jeśli mieszkacie w Los Angeles i w przeciągu ostatnich miesięcy zaczepił Was wysoki mężczyzna w kominiarce i czarnej pelerynie, to miał on na celu wypromowanie tej książki… i prawdopodobnie kradzież Waszego portfela).

Steviemu
Bo się nie dał, chociaż zostawiłam go wtedy, kiedy najbardziej mnie potrzebował. Bo mimo to był przy mnie, kiedy to ja potrzebowałam jego. Bo ma najpiękniejszy uśmiech na świecie. Bo wie co zrobić, kiedy zza szafy wyjdzie pająk. Bo tak jak ja kocha słońce. Bo jest niezastąpiony!

Rogerowi
Za to, że wypaplał o książce każdemu, kto chciał go słuchać i dzięki temu wszystko wróciło do normy. Za to, że zawsze mogłam mu się wyżalić, że „wszystko nie tak, cholera jasna!” a on i tak za każdym razem wiedział lepiej. Za to, że wymuszał na mnie przerwy w pisaniu i za wspólne zakupy, bo to jednak naprawdę świetna zabawa.

Brianowi
Który jako pierwszy przeczytał moje marne wypociny, wszystko poprawił i kazał w trybie natychmiastowym zanieść do wydawnictwa. Potem znów poprawiał i doradzał, a na koniec nie chciał nawet przyjąć ode mnie w ramach podziękowań butelki wina Moët & Chandon (w rezultacie wypiłam ją sama i spędziłam bardzo miły wieczór ze stertą papieru i długopisem. Rozdział, który wtedy powstał nie nadawał się do publikacji. Nie czytał go nawet Bri).

Johnsowi
Bo ostatecznie zezwolił na wszystko. Bo jest moim przyjacielem na dobre i złe, mimo, że wie o mnie chyba więcej niż ja sama. Bo rozumie mnie jak nikt inny. Bo potrafi naprawić mikrofalę, kuchenkę gazową, prysznic i radio, a także moje zszargane nerwy. Bo można z nim pomilczeć, nawet przez telefon. Bo czasem dzwoni, ot tak, żeby zapytać czy jeszcze żyję.

I Freddiemu
Bo wszyscy za nim tęsknimy…

WSTĘP

Wiecie co? Zawsze marzyłam o tym, żeby napisać książkę. Już jako małe dziecko, zamiast na kartkach papieru rysować królewny, kwiatuszki i zwierzątka, stawiałam pierwsze niezgrabne literki. Na siódme urodziny babcia sprezentowała mi wieczne pióro.          
                Podczas jednej z naszych uroczych nocnych pogaduszek, kiedy to z taką lubością leżeliśmy na betonowym podjeździe, patrząc w rozświetlone tysiącami neonów niebo i wdychając smród spalin i dymu papierosowego, przeprowadziliśmy z Saulem długą i mądrą rozmowę (nie obyło się oczywiście bez udziału napojów wysokoprocentowych) na temat naszych pasji i ról, jakie w ich rozwijaniu odegrały nasze babcie. Okazało się, że to te starsze panie wcisnęły nam w ręce nasze dzisiejsze narzędzia pracy. Dzięki nim wyszliśmy na ludzi. Może i to „wychodzenie” wyglądało inaczej, niż początkowo sobie wyobrażaliśmy, trwało długo i nie było w stu procentach satysfakcjonujące, ale było to niewątpliwie wychodzenie z klasą. Tak nam się wtedy wydawało. Patrząc z perspektywy czasu… Zresztą, po przeczytaniu tej książki sami będziecie wiedzieć najlepiej, że klasy akurat było w naszych poczynaniach raczej niewiele.      
                Jak mówiłam, zawsze marzyłam o tym, żeby napisać książkę. Co wieczór wyrzucałam okrutnemu losowi, że dał mi talent, po czym skazał na życie w najnudniejszym z miejsc i spotkania z najnudniejszymi z osób, jakie można sobie wyobrazić. I nie mam pojęcia, czy to za sprawą tych wiecznych zarzutów, czy może po prostu musiałam dojrzeć do tych zdarzeń, ale nagle moje życie potoczyło się w zupełnie innym kierunku niż do tej pory. Można by mnie porównać do pociągu towarowego, z wagonami po brzegi wypełnionymi nudą, który zupełnie niespodziewanie trafia na bocznicę, przy ostrym zakręcie wysypując z siebie to poczucie bezsensu i po chwili, z wagonami czekającymi, by je zapełnić przeróżnymi doświadczeniami, wraca na główną drogę. Nie pozostało mi więc nic innego, jak tylko uzbroić się w pióro i gruby zeszyt (syn wytrwale próbuje nauczyć mnie jak obsługuje się komputer, ale jakoś nie umiem się do tego przekonać) i nabazgrać te kilka nieskładnych słów wstępu, a potem? Cóż, przecież zawsze marzyłam o tym, żeby napisać książkę…    
                Chłopcy nie byli zbyt zadowoleni, kiedy pewnego marcowego poranka wpadłam do nich jak burza, machając nad głową wizytówką pewnego pana z wydawnictwa Doubleday, którą załatwił mi wcześniej Brian. Ów pan był zainteresowany moją twórczością, a ja zamierzałam to wykorzystać najlepiej jak będę mogła. Efekt trzymacie właśnie w ręku. Nie mogę też powiedzieć, żeby byli zaskoczeni, kiedy poprosiłam, by pozwolili, żebym tę moją upragnioną książkę poświęciła właśnie im. Jednak tylko Rosie podszedł do tego projektu z równym mojemu entuzjazmem. Niestety, pomimo całego pięknego uczucia, jakim darzę tego rudego wariata, to nie jego opinia była dla mnie najważniejsza. Spójrzmy prawdzie w oczy, wystarczyłoby, żeby jeden z nich się nie zgodził, a moja bestsellerowa powieść zamiast milionów par zaciekawionych oczu, ujrzałaby co najwyżej wnętrze mojej szuflady na papiery. Tak więc, kiedy już stało się dla mnie jasnym, że i Duff prędzej czy później da mi swoje błogosławieństwo, obawiałam się już tylko reakcji Johny’ego. On jest tym typem człowieka, który nie lubi nawet mówić o sobie, a wyniesienie jego osoby na piedestał i sprzedanie ludziom jego skrywanych pod bujną fryzurą przemyśleń i sekretów, było ostatnią rzeczą jakiej mógłby sobie zażyczyć. Nie bez powodu drżała mi więc ręka, kiedy pełna obaw wybierałam jego domowy numer.            
                Pamiętam jakby to było dziś, zdziwienie, jakie mnie ogarnęło, kiedy podniósł słuchawkę już po pierwszym sygnale. To nie mogło wróżyć niczego dobrego. John Deacon nigdy nie odbiera telefonu za pierwszym, a czasem i za drugim razem („W ten sposób sprawdzam, czy to coś naprawdę ważnego” – powiedział mi kiedyś tonem ojca tłumaczącego po raz kolejny tę samą oczywistą rzecz swojemu głupiutkiemu dziecku), więc tak szybka reakcja wskazywała na to, że musiał czekać, aż do niego zadzwonię.               
- Hej, Johns. – Rzuciłam do trzymanego przy uchu aparatu, zaciągając się mentolowym Camelem. Nazywaliśmy go tak, od kiedy zaczął się chorobliwie fascynować Indianą Jonesem. Kupił sobie nawet bicz i ku rozpaczy sąsiadów ćwiczył w domu ściąganie z jego pomocą szklanek z półki i łapanie ich potem w locie. Z tego co wiem, żadna tego nie przetrwała (Podobno najbardziej ucierpiał serwis z prezentu ślubnego od teściowej, choć John zarzeka się, że nie pastwił się nad nim specjalnie).               
- Nie. – Padła odpowiedź na pytanie, którego nie zdążyłam jeszcze zadać. W tamtej chwili miałam tylko nadzieję, że nie było to żadne konkretne ‘nie,’ a po prostu takie… zapobiegawcze.
- Co „nie”? – Zapytałam, udając głupią. Niestety, on nie miał zamiaru tego robić.           
- „Nie,” nie zgadzam się, żebyś napisała o mnie książkę. – Westchnęłam głęboko i pokręciłam głową z niedowierzaniem.
- Jesteście niemożliwi! Skąd o tym wiesz? Roger. – To nie było już pytanie. To tylko jemu usta się nie zamykają. A przecież tak bardzo go prosiłam, żeby nie mówił Deaky’emu! Przewiesiłam się przez balkonową balustradę i przymknęłam oczy, próbując się uspokoić. 
- Nie tym razem, Złotko. – Padła szokująca odpowiedź, kiedy już w myślach zdążyłam oskarżyć Taylora o całe zło tego świata.
- To skąd wiesz? – Byłam podejrzliwa. Bardziej skłaniałam się ku opcji, że Johny kryje kolegę, niż że to któryś z pozostałych chłopców się wygadał. Nie przewidziałam tylko jednego… Johny zaśmiał się krótko i zapytał z powagą:             
- Powiedz mi, Złotko, siedzisz teraz w tym swoim starym, okropnym fotelu, opierasz nogi na tym małym szklanym stoliku, palisz zielonego Camela i bawisz się kablem od telefonu, mam rację?  
- Nie tym razem, Johns. – Uśmiechnęłam się złośliwie, imitując ton jego wypowiedzi sprzed chwili. – Czemu pytasz? – Wypuściłam z ust zgrabne, puchate kółeczko. 
- Czyli dzwonisz z komórki? Brawo, młodsza! – Zakpił w żartach, naśmiewając się z moich fobii przed postępem technologicznym.          
- Dzięki, starszy! – Usłyszał w odpowiedzi. Wiem, że to strasznie infantylne, ale my właściwie wszyscy jesteśmy dużymi dziećmi. Ja i Johns mówiliśmy do siebie ‘młodsza’ i ‘starszy’ chyba od samego początku. W zasadzie do tej pory nie wiemy, jaka rzeczywiście jest między nami różnica wieku. Taka nasza mała, dziecięca umowa. – To czemu miałam usiąść? – Zapytałam, kiedy już przybrałam dokładnie taką pozycję, jaką opisał chwilę wcześniej (oprócz zabawy kablem).          
- Wolałbym po prostu, żebyś nie zwisała z balkonu, kiedy mam ci coś ważnego do powiedzenia. O ile cię znam, musiałbym cię potem zbierać z chodnika. – To zadziwiające, jak dobrze można poznać drugiego człowieka w ciągu kilku lat!           
- Więc? Słucham. Tylko nie mów, że znowu będziesz tatusiem! – Zastrzegłam ze śmiechem. Też się roześmiał. Tylko, że jakoś tak sztucznie. Potem westchnął i szybko odpowiedział.  
- Steven. – Gwałtownie wciągnęłam w siebie powietrze. Jedno słówko, pół sekundy, a już nerwowo krążyłam po pokoju, lawirując miedzy stertami papieru, pudełkami po chińszczyźnie na wynos, a częściami garderoby, których nigdy nie chciało mi się sprzątać, wymachując nad głową zapalonym papierosem i gorączkowo próbując powstrzymać myśli od pędzenia wstecz. Daleko wstecz.
- Żyjesz, Złotko? – Zapytali obaj. John w marcu 2009 i Stevie w listopadzie 1991.             
- Nie jestem pewna – Odpowiedziałam nieprzytomnym głosem Stevenowi. – A ty? – Wyraźnie widziałam go przed sobą, jednocześnie próbując bezskutecznie „wyostrzyć” obraz. Białe światło raziło mnie w oczy. W tle głuchy stukot, śmieszne piszczenie i szybkie kroki wielu par stóp. Kręciło mi się w głowie, pytanie tylko, czy to działo się teraz, czy wtedy?        
- Mam się świetnie, młodsza. Rozmawiasz ze mną, a nie z nim. – Byłam zła na Johna, bo zagłuszył cichą odpowiedź Popcorna. A może wtedy nie padła żadna odpowiedź? Nie umiałam sobie przypomnieć. - Pince, do cholery! Rozmawiasz ze mną, słyszysz?! – Deaky podniósł głos, sprowadzając mnie gwałtownie na ziemię. Niewyraźny Steven, białe, mocne światło i głuchy stukot rozpłynęły się jak październikowa mgła. Usiadłam z powrotem na skrzypiącym fotelu i oparłam podbródek na kolanach. John czekał w ciszy aż pozbieram myśli i się odezwę.         
- Przepraszam. – Szepnęłam w końcu i z wahaniem zadałam pytanie. – Co z nim?         
- Z kim? Ze Stevenem? Nic. Po prostu to on powiedział mi o książce. – Odetchnęłam z ulgą, ale po chwili znów stałam się podejrzliwa.     
- A skąd on o tym wiedział? Zresztą, myślałam, że nie utrzymujecie kontaktów.             
- Pewnie od Rogera. – Mruknął. Pokiwałam głową w zrozumieniu. Ze Steviem nie zabraniałam mu rozmawiać. Problem w tym, że w ogóle nie wpadłam na to, że Taylor może wymyślić coś takiego. Milczeliśmy przez chwilę oboje, pogrążeni we własnych przemyśleniach. Uwielbiam milczenie przez telefon, a tylko Johny jest na tyle wyrozumiały, żeby zaakceptować to drobne dziwactwo. W końcu przerwałam ciszę.        
- Johns! Zgódź się, błagam! – Wyjęczałam w słuchawkę i dałabym sobie uciąć obie ręce, że wywrócił oczami i zabębnił palcami o blat jednej z szafek kuchennych. – Przecież wiesz, jakie to dla nas ważne! – Brałam go na litość i dobrze o tym wiedział, ale musiałam jakoś go zmiękczyć.       
- Dla NAS? – Zapytał, na sto procent okręcając sobie kabel telefoniczny wokół palca wskazującego.
- No wiesz. Dla Rosie, dla Rogera… Dla mnie. Nawet Duff w końcu się zgodził, a pewnie się domyślasz  jak początkowo do tego wszystkiego podchodził! – Co racja to racja. McKagan z początku nawet słyszeć nie chciał o moim pomyśle. Nie mógł pozwolić, żeby ktoś, kto zna go od podszewki, opisywał jego życie. Zgodził się, dopiero kiedy obiecałam wybrać do książki tylko te historie, które ukazują go w dobrym świetle (Przykro mi Duffy, ale od samego początku nie miałam zamiaru dotrzymać tej obietnicy. Tak jak ty nie dotrzymałeś swojej, trzymając herę w pudełku po czarnych kowbojkach. Oczywiście, że o tym wiedziałam. Przecież ja wiem wszystko). – A… - Zawahałam się, zanim sięgnęłam po ten ostatni argument. – Pomyślałeś o…
- Pomyślałem. – Przerwał mi cicho. Nie musiałam kończyć. Oboje doskonale wiedzieliśmy, kogo miałam na myśli. Wiedzieliśmy też, że teraz wszystko się okaże. Czekałam na werdykt, przygryzając wargę. – Pisz… - Westchnął po chwili i szybko odłożył słuchawkę, żeby nie słyszeć mojego ogłuszającego, tryumfalnego krzyku. Z mieszaniną ulgi, miłości do całego świata i niewysłowionej radości, rzuciłam się na moje łóżko, ukryte gdzieś pod ogromną stertą ubrań i innych przedmiotów. Wrodzony pech? Przeznaczenie? Wtedy nie wiedziałam co to było, ale przez to trafiłam do szpitala z ukruszonym żebrem. Potem dowiedziałam się, że była to mikrofala, którą kiedyś tam położyłam, bo się zepsuła i John miał przyjść rzucić na nią okiem. Przyszedł i rzucił, ale i tak pierwsze strony tej książki powstawały w towarzystwie dziwnych pisków, głuchego stukotu butów lekarza o porysowane kafelki, praktycznie nieustannego tupotu ośmiu par stóp i głośnego śmiechu dziewięciu najlepszych przyjaciół.
                Jeszcze tylko parę słów o samej powieści. To nie będzie kolejna książka z serii „dokładna historia zespołu, wywiady, tajniki sukcesu, kariera od kuchni.” To będzie coś specjalnego. Przede wszystkim nie dotyczy jednego zespołu, a dwóch. Guns n’ Roses i Queen, których członkowie wleźli z buciorami do mojego serduszka już dawno temu, a teraz mogę się z wami podzielić wszystkim, co o nich wiem. Opowiem wam historie, których nie tylko nie poznał nigdy żaden dziennikarz, ale nawet nie miał takiej szansy. Zapewne gdyby nawet zapytał wprost „Hej, Slash, czy to prawda, że używasz odżywki do włosów firmy L’oréal?” w odpowiedzi usłyszałby dość niekulturalne „nie.” A przecież to prawda! Na dodatek pytanie jest dość trywialne, sami więc możecie się domyślić jak zakończyłaby się próba wyciągnięcia z któregoś z nich prawdziwej tajemnicy.         
                Jest to też powieść nietypowa, ze względu na swoją strukturę. Zdecydowałam się podzielić ją na trzy części: „Korzenie,” czyli o początkach obu zespołów, jak to się stało, że w ogóle chłopcy się spotkali, co na nich wpłynęło, ludzie, których spotykali i którzy odegrali w ich życiu ważne role, których decyzje wpływały na dalsze losy chłopców; „Kariera i Kryzys,” czyli czym były spowodowane niektóre sukcesy i porażki, jeśli chodzi o branżę muzyczną, efekty ciężkiej pracy, a czasem jej braku, konsekwencje podejmowanych w przeszłości działań i wreszcie zakończenie współpracy, jak do niego doszło i dlaczego nigdy nie było wielkiego powrotu; i ostatnia część, „Koniec?,” czyli o tym, co dzieje się z nimi teraz. Nazwałam tak ten fragment, bo to było pytanie, które zadałam każdemu z nich. I odpowiedzi na nie, pomiędzy paroma innymi, też możecie tam znaleźć.           
                Ponieważ nie jest to książka biograficzna, a powieść (pisana na faktach), opowiadana na wiele sposobów, przez dziewięć różnych osób, w ciągu całej naszej wieloletniej znajomości, uznałam, że odtworzę te wszystkie zdarzenia z punktu widzenia chłopców. Dodałam parę szczegółów, kilka opisów, trochę przemyśleń (no bo który poważny człowiek czytałby powieść pisaną samymi cytatami, i to z ust takiego na przykład Duffa? „Wziąłem i kurde poszedłem tam, a ona mi dała w pysk! No to ja do niej „Hey, ey, ey! Slow donw, bitch!” I już musiałem się napić, bo weź tu z taką gadaj, no!” Naprawdę. To nie byłaby książka na moim poziomie). Zebranie tego wszystkiego do kupy i ustalenie szczegółów trwało prawie trzy lata. Po tym czasie dalej jednak podtrzymuję, że napisanie książki zawsze było moim największym marzeniem i pomimo zmęczenia, jestem szczęśliwa, że właśnie czytacie spełnienie tego marzenia…
                Nie pozostaje mi więc nic innego, jak tylko życzyć Wam miłego czytania. Zaczynamy naszą podróż w przeszłość.

Złotko.