XI + Informacja :)

Okej, słuchajcie. Wiecie, że Was wszystkich uwielbiam? Jeśli ktoś nie wiedział, to teraz już wie, tak? No to świetnie. Dalej; Chodzi o trzy sprawy. Po pierwsze, 27 lipca wyjeżdżam na wakacje i cały miesiąc (konkretnie do 29 sierpnia) nie będzie mnie w domu. Oczywiście będę się starała pisać i wrzucać rozdziały, ale wiecie jak to jest. Co innego jak siedzi się w domu, co innego na wyjeździe. Na pewno nie będę siedziała w pokoju i wymyślała kolejnej chorej schizy... Zresztą wena przychodzi głównie wieczorami. Tak więc chciałam uprzedzić, że przez ten miesiąc może być cienko z rozdziałami (zresztą nie ukrywajmy – jest tak chyba od początku wakacji...) i z góry przepraszam. Druga sprawa dotyczy „Perfect Crime,” które zamierzam skończyć w kolejnych pięciu (albo nawet mniej, zobaczymy jak wyjdzie) rozdziałach, ale nie chcę się z nim tak bardzo spieszyć, bo uważam je za najlepsze z tych trzech i żal by mi było, gdybym zjebała końcówkę (zresztą nie ukrywajmy – ostatnie kilka rozdziałów i tak mi się nie podoba, ale ciągle mam nadzieję na poprawę...), rozumiecie prawda?
Dobra, trzecia sprawa dotyczy już ściśle opowiadania (o ile można to tak nazwać xD) „My World,” w którym straaaasznie namieszałam i nikomu nic nie wyjaśniłam, a teraz przyszedł na to czas. Chciałam te informacje zgrabnie wpleść w treść, ale za chuja nie wiedziałam jak, więc po prostu opiszę sytuację i mam nadzieję, że mi wybaczycie ten brak subtelności... 

Jest rok 1988, kwiecień, kiedy zaczyna się akcja (która rozgrywa się jak wiemy, głównie w Santa Fe – stolicy stanu Nowy Meksyk, odległej o jakieś trzynaście godzin jazdy od Los Angeles., gdzie swoją „siedzibę” mają Gunsi. Właśnie, Gunsi... Tu się zaczyna całe szachrajstwo, które poczyniłam dla swojego głupiego kaprysu (Ale mogłam, bo to kurde moje opowiadanie... no prawie... xD). No więc właśnie. Jest rok 1988, ale jako, że akcja rozgrywa się w jakiejś innej, równoległej rzeczywistości, historia zespołu wygląda CIUT inaczej. Jeszcze raz. Jest rok 1988, kwiecień. Zespół Guns n’ Roses wydał ok. rok temu swoją pierwszą płytę (UWAGA), Use Your Illusion I. Swoją pierwszą i JEDYNĄ jak na razie płytę, Use Your Illusion I. No i wiem (przepraszam, bla, bla, bla) pochrzaniłam wszystko, ale skoro Gunsi mogą np używać komórek, czy MP3-jek, to czemu by nie mieli wydać swoich płyt w innej kolejności? Otóż tak zrobili i koniec, kropka, chuj. Oczywiście można by zapytać: „LOOL, a gdzie druga część UYI? Wydali do cholery tylko PÓŁ płyty?!” Otóż odpowiedź jest prosta: tak, wydali do cholery tylko PÓŁ płyty. Ale oni o tym nie wiedzą. Mają w planach kontynuację UYI, dlatego pojawiła się ta „I” po tytule, ale jeszcze jej nie nagrali. Boziu, sama siebie nie ogarniam. Co mną kierowała za siła nieczysta, kiedy to wymyśliłam? Nie wiem, ale na pewno nie był to mózg. Więc podsumujmy. Kiedy Izzy poznaje Shannon, jest kwiecień roku 1988, a Guns N’ Roses mają na koncie swojej oszałamiającej muzycznej kariery jedną płytę (będącą w zasadzie połową płyty) „Use Your Illusion I” I to w sumie tyle wyjaśnień. Pozostaje jeszcze kwestia pracującego w burdelu Izzy’ego, ale to już całkiem inna historia... A Shannon? Shannon to naprawdę wredna suka. Mówiąc delikatnie...

XI

(...) Kickin' back in the shadows
Got no need for the light
Who's sorry now old timer
Look at how you've spent your life
Scroungin' for change
To put some money in your pocket
My how scratch does burn
Laughin' at the suckers as you pissed it away (...)

Ze słuchawkami w uszach leżałam na twardym, granatowym materacu w moim mieszkaniu, do którego wreszcie odważyłam się wrócić na dłużej niż parę sekund. No, nie sama oczywiście. Jeśli do odważnych świat należy, to ja powinnam zostać pochłonięta w czeluść bez dna i nigdy nie postawić stopy (ani żadnej innej części ciała) na tym właśnie świecie. Innymi słowy, byłam po prostu tchórzem. Bałam się wszystkiego, począwszy od kaca, poprzez pająki, węże i szczury a skończywszy na panującej w tym domu atmosferze. Ale nie byłam sama, jak wspomniałam. Byłam nawet bardzo nie-sama. W kuchni rozsiadło się pięciu chłopaków, z których można by powiedzieć, że zna mnie dwóch, czy trzech. Tak w zasadzie nie było żadnego oficjalnego przedstawienia się sobie nawzajem, choć ja znałam ich imiona. Takie właśnie rozmyślania, na temat losu, który w jakiś niewyjaśniony sposób zmusił mnie do trzymania tej piątki w mieszkaniu, oderwał mnie głośny trzask tłuczonego szkła, dochodzący zza ściany. Nie przejęłam się specjalnie. Co takiego mogli stłuc? Talerz? Albo dwa? Co za różnica, i tak tylko ja tu zostałam i chyba nie mam szczególnej ochoty mieszkać tutaj sama i używać tych wszystkich naczyń. Nawet się nie podniosłam. Wyjęłam tylko słuchawki z uszu, żeby się przysłuchać o czym mogli rozmawiać. Przez chwilę panowała względna cisza, a potem zawrzało jak w ulu. Kilka niepewnych kroków po drewnianej podłodze i skrzypnięcie od dawna nieoliwionych nawiasów. Ruda głowa wsunęła się w szparę między drzwiami, a framugą.
- Poszedł wazon. – Chłopak wyszczerzył się do mnie. Najwyraźniej też niewiele sobie z tego robił. Co komu po jakimś wazonie? Nic. Matka by ich zabiła, ja nią nie byłam.
- To posprzątajcie. – Powiedziałam takim tonem, jak gdyby nie przyszli tu po nic innego, jak właśnie sprzątać rozbite wazony. Słuchawki wróciły do moich uszu i aż mi się zrobiło przyjemnie na sercu. Gdyby tylko ten rudy wypłosz nie gapił się już na mnie, tylko wyszedł, byłoby wręcz idealnie. No, może brak jeszcze drinka z palemką i grupki usługujących we wszystkim, skąpo odzianych mięśniaków, ale jak na moje standardy było w sam raz. Prawie...
- Czego słuchasz? – W tym momencie sklasyfikowałam go (tak jak i większość osób, które znałam), do irytujących osobników, których przy hipotetycznym następnym spotkaniu trzeba się jak najszybciej pozbyć. Do niedawna jakoś nie miałam problemów tego rodzaju. Ludzie sami mnie unikali.
- Ciebie. – Odpowiedziałam, dając przy okazji ujście irytacji.
- No dobra, ale czego TAM słuchasz. – Powiedział z politowaniem, wskazując palcem na mojego czerwonego walkmana. Uniosłam brwi.
- Ciebie. – Dalej nie rozumiał. Westchnęłam. Co idiota taki jak ten, robił w moim domu? Ba! Co robiło w moim domu PIĘCIU takich...? – Nie śpiewasz przypadkiem w zespole? – Zapytałam sarkastycznie. Wytrzeszczył na mnie oczy, rzeczywiście upodabniając się tym samym do wypłosza.
- Słuchasz NAS?! Myślałem, że nie masz pojęcia kim jesteśmy. Z tego, co Slash mówił, nie wiedziałaś nawet jak się nazywa, a tu proszę... No i nie prosiłaś o autograf. – Dodał jakby po namyśle. – Mogę ci podpisać płytę, czy coś... – Mruknął. Wpakował się do pokoju i zaczął przeglądać rzeczy. Nie przeszkodziłam mu, bo nic mojego i tak tam nie było. Nie licząc ubrań i torby, które by go raczej nie zainteresowały. – Nie masz tu żadnych płyt? Ani kaset, nic? – Zapytał zdziwiony, zaglądając do ostatniej szafki, z której wysypały się na niego fatałaszki Grace. Podniósł z podłogi różową sukieneczkę i znów się wyszczerzył. – To chyba nie twoje, co?
- Moje nie, ale tobie byłoby do twarzy. – Mruknęłam i odwróciłam się do niego plecami. Niech wie, że nie obchodzi mnie co wyczynia, przynajmniej dopóki nie naruszał mojej sfery osobistej. Naruszył. Być może nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił, nie miało to dla mnie znaczenia. Klepnął mnie w tyłek. Nie było już dla niego miejsca w tym domu. Oczywiście nie obyło się bez moich dzikich odruchów. Kiedy poczułam jego dłoń w akurat takim miejscu, pierwsze co zrobiłam, wliczając w to myślenie, to z całej siły wyprostowałam nogę, unosząc ją jednocześnie do góry. Trafiłam idealnie w żuchwę. Pogratulowałam sobie skuteczności i dopiero wtedy pomyślałam. Chłopak trzymał się za obitą część ciała i patrzył na mnie z wyrzutem. I tak byłam pod wrażeniem, że nie rozszarpał mnie na strzępy. Z tego, co mówił o nim Izzy, Axl nie miał w zwyczaju panować nad swoimi emocjami. Korzystając z tego, że nie okładał mnie pięściami, wstałam i grzecznym, zważając na sytuację, gestem wyprosiłam go za drzwi, po czym z miłym uśmiechem zatrzasnęłam mu je przed nosem. Dopiero wtedy zaczął się rzucać. Kopał, drapał, może nawet próbował gryźć, ale drzwi pozostały zamknięte. Rzuciłam Walkmana gdzieś w kąt i weszłam do kuchni, gdzie zastałam pozostałą czwórkę. Za każdym razem, kiedy ich zobaczyłam, czymś mnie zaskakiwali. Pewnie była to głupota, ale byli przy tym uroczy. Slash w swoim zdobytym niedawno (a jakim kosztem! Wypił trzy litry herbatki na uspokojenie bez popijania jej alkoholem!) cylindrze, którego chyba nie zdjął ani razu odkąd go posiadał, siedział na blacie i kiwał obutymi w przytarte kowbojki nogami. Papieros sterczący z włosów w okolicach twarzy.
Z kolei w lodówce grzebał Duff. Mógł, i tak pewnie nic w niej nie było, a to co jakimś sposobem się zachowało, już nie nadawało się do niczego. Nie wspominając o jedzeniu. Poznałam, że to on, bo choć głowę miał akurat w środku tego genialnego wynalazku, tylko on musiał zgiąć się w pół, żeby do niej zajrzeć. A poza tym, można by na to wpaść idąc drogą eliminacji. Axl za drzwiami, Slash na blacie, Izzy pochylony nad stołem notował coś na nim moim poobgryzanym długopisem. Tym też się nie przejęłam. Skoro mieszkanie było moje, mój był też stół i zwisający z niego obrus. Kogo mogło to obchodzić, że ktoś zapisał na nim parę słów? Nie mnie. Steven siedział po turecku pod stołem kiwając się na boki. Na środku pokoju nadal leżał rozbity wazon.
- Masz wódkę? Bo od dwóch godzin nie piłem... – Wybełkotał blondyn, a ja uniosłam brwi. Nie dość, że była dopiero jedenasta, nikt z nas nie jadł śniadania, to najwidoczniej był już trochę wstawiony. Do tego, dokładnie to samo powiedział przy naszym pierwszy spotkaniu. Byłam pewna, że zaraz doda „Duff jestem,” ale tego nie zrobił.  Na dźwięk słowa „wódka” Slash zeskoczy z blatu, a Steven wypełzł spod stołu, niczym żerujący drapieżnik. Nawet Izzy drgnął nieznacznie, ale po chwili wrócił do bazgrania po moim obrusie. Dobrze, że przynajmniej Axl nie mógł tego usłyszeć. Zrezygnowana wróciłam do swojego pokoju, gdzie położyłam się na twardym, granatowym materacu i po przykryciu głowy poduszką, zasnęłam. Śniło mi się, że siedziałam nad pięknie połyskującym strumykiem, w jakimś utopijnym wręcz miejscu. Motylki, kwiatuszki, małe drzewka. Wszystko, co tylko było potrzebne, by stworzyć swoisty, baśniowy klimat. Czułam się jak królewna z którejś z bajek Disney’a, z tym, że na sobie miałam tylko mój ponaciągany golf, cienkie getry i znoszone martensy. W pewnym momencie pochyliłam się nad migoczącą tysiącami barw taflą i nabrałam w złączone dłonie odrobinę wody. Zobaczyłam w niej odbicie pięknego białego konia ze złotym rogiem na czole i złotą grzywą. Leżał obok mnie. Musiał czuć się przy mnie całkowicie bezpieczny, a i ja też nie odczuwałam przed nim strachu. Odwróciłam się do niego i delikatnie dotknęłam jego pyska. W dotyku był jak gdyby zrobiony z satyny. Mogłabym go tak głaskać całą wieczność, ale nagle jednorożec parsknął cicho, podniósł się i majestatycznie pogalopował w las.
- Czekaj! – Krzyknęłam za nim, jednocześnie budząc się ze snu. Półsiedziałam teraz na materacu z ręką wyciągniętą przed siebie i właśnie krzyknęłam na Stevena, który jedną nogą był jeszcze w moim pokoju, a drugą już w korytarzu. Dłoń trzymał na klamce. Pomyślałam, że zrobiłam z siebie idiotkę. Zrobiłam się cała czerwona i w duchu modliłam się, by mnie nie posłuchał i wyszedł. Boga nie ma. Blondyn zrobił krok w tył i odwrócił się w moja stronę. Co mnie zdziwiło to to, że też był cały czerwony i unikał mojego wzroku.
- C-co? – Wydukał, wbijając spojrzenie w swoje czarne tenisówki.
- A, nic już... – Mruknęłam, ręką rozcierając kark. Wyszedł, wciąż patrząc z dziwnym zainteresowaniem w podłogę. Wyszłam za nim i po chwili razem wkroczyliśmy do kuchni, w której Duff i Slash siedzieli na podłodze, próbując z fragmentów rozbitego wazonu ułożyć na obrusie portret Izzy’ego i nawet nieźle im szło. Ja w każdym razie poznałam, że to Izzy. Dopiero później dowiedziałam się, że miał to być Jezus, ale wtedy jeszcze byłam pewna, że jednak Stradlin.
- A wy co tacy czerwoni, co? – Zapytał wyżej wspomniany, patrząc na nas podejrzliwie.
- Nic, spałam... – Odpowiedziałam w tym samym momencie, w którym Steven wrzasnął „Ja nie chciałem!” i wyleciał z domu jak z procy, wpuszczając przy okazji do środka rozwścieczonego Axla, który w pościgu za mną wdepnął w misterną szklaną mozaikę wywołując jęki niezadowolenia w stylu:
- Eeej, patrz jak biegniesz, ruda małpo! Zdeptałeś naszego Jezusa, kurwa mać! – Czy:
- Chuju jebany, ja pierdolę! – W wykonaniu Hudsona. Udało mi się dzięki temu uciec do pokoju rodziców, w którym się zamknęłam. Jeszcze ze trzy takie akcje i wszystkie drzwi w tym mieszkaniu będą do wymiany... Usiadłam ostrożnie na łóżku, z którego wzbiła się w powietrze spora ilość kurzu. Miałam zamiar poczekać, aż Axl odpuści, zaśnie lub umrze. Cokolwiek miałoby się wydarzyć pierwsze. Mój plan nie powiódł się jednak, bo w nagłej potrzebie otworzyłam drzwi, uderzając nimi Rudego i przebiegłam do łazienki, gdzie nie bacząc na protesty przebywającego w niej właśnie Slasha, zwymiotowałam z gracją do umywalki...

Okej, na prośbę MCass (na której rysunek Policjanta Z Lukrem Na Ryju czekam xD) było trochę Axla, zaczęłam też realizować mój chory plan zainspirowany ostatnim rozdziałem u Michelle (której czytam w myślach i dlatego rozjebałam system xD) i dzięki temu w ogóle JAKIKOLWIEK plan powstał xD. Jeszcze raz przepraszam za to zamieszanie i wiem, że jeszcze parę rzeczy się nie wyjaśniło, ale TSJO (z pozdrowieniami dla Veronique, która taaak to uwielbia ;D)... Dzięki, kocham was! Komentujcie, spamujcie, piszcie ;D 

-Lise Lotte