ROZDZIAŁ 25.

Taa... Pragnę, jako uczciwa dusza, zaanonsować wszystkim, którzy jeszcze o tym nie wiedzą, że wspólnie z Puszakiem i Diabełu (znaną także jako little_devil, ale ta ksywa jest już passe i nikt jej nie używa xD xD) zaczęłyśmy schizowe opowiadanie, które możecie śledzić i komentować (na własną odpowiedzialność!) TU  :) No i to tyle. Aha, na dole dogorywa jeszcze moja nędzna ankieta, więc jeśli jest tu jeszcze ktoś, kto w niej nie zagłosował, a chciałby, to zapraszam ;D




Jest źle! Źle, źle, źle! Dialogi szczególnie siadają, no ale to już... :C No ale to jeszcze nie koniec. Dajcie znać co myślicie o takim biegu wydarzeń. I pamiętajcie: to jeszcze nie koniec ;D

„WŁOS”

-Jeszcze raz... – Jęknął mężczyzna i ukrył twarz w dłoniach. – Od początku.
- Ale ile można? – Dziewczyna wywróciła oczami i wbiła wzrok we własne paznokcie, pokryte perłowym lakierem.
- Aż się nie dowiem o co chodzi. Jeszcze raz. Gdzie poznałaś Stellę Hopes?
- Ale ja jej w ogóle nie znałam! – Mężczyzna sięgnął po leżącego na blacie pączka i w mgnieniu oka pożarł go, rozsypując wokół okruszki i brudząc całą twarz różowym lukrem. Pozwalało mu to do pewnego stopnia zwalczać stres i irytację.
- Aktoeyniesna-aś? – Powiedział z ustami pełnymi ciasta, wytrzeszczając na nią oczy. Przełknął i otarł twarz rękawem niebieskiego uniformu.
- Słucham?
- JAK TO JEJ NIE ZNAŁAŚ?! – Krzyknął. Sam się przeraził. Krzyczał chyba pierwszy raz odkąd pracuje w policji. A to już bardzo długo... – Przecież nie dalej jak godzinę temu, cieszyłaś się, że nie żyje, a teraz mówisz, że jej nie znałaś?
- Dokładnie. Powtarzam to ostatni raz. Jestem dziewczyną Rogera Taylora. No, w sumie można by powiedzieć, że narzeczoną, ale wracając do sprawy, właśnie Rog znał Stellę.
- I...? Co w związku z tym?
- Ale pan jest głupi... Oni BYLI ZE SOBĄ!
- Mieli romans, tak? I kiedy się o tym dowiedziałaś, postanowiłaś ją zabić?
- Nie... Nie mieli romansu. Oni byli ze sobą ZANIM my się poznaliśmy. Roggie by mnie nie zdradził. On mnie kocha! – Paplała Ellie, potrząsając dumnie głową i wystukując paznokciami niewyraźny rytm na drewnianym blacie. Poziom irytacji Policjanta (Z Lukrem Na Ryju oczywiście) zaczął się niebezpiecznie zbliżać do poziomu „Jak zaraz stąd nie wyjdę, to będę musiał wpierdolić wszystkie pączki i jeszcze więcej pączków, i jeszcze i jeszcze i wtedy wybuchnę i wreszcie będę miał święty spokój!”
- I tylko dlatego tak jej nie lubiłaś? Bo KIEDYŚTAM była z twoim... hmmm... chłopakiem?
- NARZECZONYM? Tak, właśnie tak.
- Dobrze, to nie ma sensu. Inaczej. Co robiłaś w noc, kiedy doszło do zabójstwa?
- Byłam w domu. Roger sam mnie tam odprowadził, po tym, jak wyszliśmy z klubu, około pierwszej. Potem położyłam się spać.
- A pan Taylor? Nie wie pani co później robił?
- Zapewne wrócił do swojego domu, przy Earnshaw Avenue. Zresztą możecie zapytać tej starej dziwaczki, która mieszka naprzeciwko. Na pewno go widziała. Ona nie ma nic lepszego do roboty, tylko sąsiadów podgląda. A Rogera to już szczególnie. – Dziewczyna prychnęła. Policjant wstał, wpakował sobie do ust ostatniego pączka z pudełka i wyszedł, kręcąc pokrytą lukrem głową i wycierając ręce w spodnie.
- Coagupyakobita... – Mruknął opluwając się przy tym posypką.

***

- Pewnie zastanawiacie się, po co też mogłem was tutaj zgromadzić, panowie... – Zaczął poważnym (co za niespodzianka) tonem Brian May, opierając się o parapet okienny i lustrując spojrzeniem wszystkich zebranych, którzy porozsiadali się w salonie. O drzwi opierał się szczupły chłopak o czarnych włosach, czarnych paznokciach i wystających zębach ubrany w obcisły, biały trykot i sączący martini z limetką. Na oparciu kanapy usadowił się wysoki blondyn z papierosem w ustach, który wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć prosto na siedzącego obok rudzielca, którego twarz wyrażała napięcie i ekscytację. Obgryzał paznokcie i co chwila poprawiał włosy. Na kanapie cisnęli się w czterech. Rudy, szatyn (przypominający Mona-Lisę z ogromnym nosem) i dwóch brunetów, z których jeden miał więcej włosów niż reszty ciała, a drugi zaczerwienione od płaczu oczy i wszystkie kieszenie zapchane zużytymi chusteczkami. Na stole przysiadł, machając nogami, kolejny blondyn, trochę niższy, ale o dość podobnym wyrazie twarzy. Zdziwiony był, oczywiście. Popijał piwo ze stojącej na stole butelki i raz na jakiś czas poprawiał swoje tęczowe szelki.
- Tak, kurwa, zastanawiamy się po kiego chuja tu siedzimy już pół, kurwa mać, godziny i czekamy...! – Nie wytrzymał w końcu (no zgadnijcie kto... ;D) Slash i pewnie wstałby i oddalił się do swojego pokoju, gdyby nie to, że na kanapie był taki ścisk, że ledwie można było się ruszyć, a o wstawaniu nie mogło być nawet mowy.
- Spokojnie, panie Slash! Zaraz wszystko wytłumaczę. Czy wszyscy już są? – Jeszcze raz przyjrzał się uważnie każdemu, coś sobie przeliczył i wreszcie uznał, że tak, bo skinął głową (co doprowadziło do wstrząsu jego pięknej, bujnej burzy loków, która oczywiście nie była tak bujna jak ta należąca do jego chwilowego rozmówcy, ale zawsze coś) i zaczął swoje przemówienie:
- Jak pewnie niektórzy z was, szanowni koledzy, wiedzą, przez ostatnie dni zajmowałem się prowadzeniem śledztwa w sprawie zabójstwa naszego nieodżałowanego towarzysza, najdroższego przyjaciela i wspaniałego człowieka... – nie dokończył (Ba! Do końca to jeszcze było daleko...), bo przerwał mu poruszający szloch Izzy’ego, trochę stłumiony przez chusteczkę, w którą akurat smarkał:
- A-aale Bety-Lue nie była człowiee-eekiem!! – John posłał mu zdziwione spojrzenie, a Axl szturchnął basistę Queen szepcząc mu przy tym do ucha „podać do Stradlina, tylko MOCNIEJ.” Deacon szturchnął więc Slasha podając mu także instrukcję przekazaną przez Rose’a i w końcu Slash, jako, że rękami akurat nie mógł ruszać, nadepnął z całej siły cel intrygi (czyt. Izzye’ego) na stopę. Ten zawył dziko i rozpłakał się jeszcze bardziej.
- Gdzie na mój dywan łzy lejesz cioto?! – Wrzasnął wokalista Gunsów wymachując pięścią nad głową w kierunku płaczącego kolegi, ale po chwili siedzący na prawo od niego Duff pogłaskał go po głowie nucąc cicho kołysankę i Rudy (z trudem) opanował gniew.
- Czy już mogę? – Zapytał po chwili wciąż spokojny (zawsze wiedziałam, że ona ma jakieś supermoce!) Brian May. – Oczywiście bardzo mi przykro z powodu nagłego zgonu pańskiej świni (może to i dobrze się stało, że Izzy płakał teraz tak głośno, że wcale tego nie usłyszał, bo pewnie nazwanie Betty-Lue świnią, choć poniekąd nią była, zraniłoby go do żywego), panie Stradlin, ale mówiąc tamte słowa, miałem na myśli pana Adlera, niech Bóg ma go w swej opiece!
- Ta... Niech Bóg nie skąpi mu wódki! – To do Briana dołączył się wzruszony Duff, ocierając płynącą po policzku łzę.
- Pokaż mu jak się daje po garach, Stevie! – Dodał Roger wznosząc butelkę w górę.
- Już ty mu tam zrobisz na górze prawdziwy melanż, co Stev? – Zaśmiał się Axl przez łzy, opierając głowę o ramię swojego basisty.
- Taa... Nie chcę wam, kurwa, przerywać, ale takiego skurwysyna jak Adler to na górę nie wezmą... – Slash dorzucił swoje trzy grosze. –Ale jak już będę mógł się ruszyć, to wypiję za ciebie, stary! – Nawet jemu zadrżała warga.
- Za ciebie, stary... – Powtórzył cicho John, wbijając wzrok w dywan, jak gdyby przypominał mu on Stevena (hahaha).
- Za Steviego, skarby moje! – Zawołał Freddie – Gdziekolwiek teraz jest! Do dna! – I jednym haustem dopił ciekłą zawartość swojej szklanki i otarł usta pierzastym boa, które miał zawinięte wokół szyi.
- Tak, tak! Czy teraz już mogę? – Brian zdążył z dziesięć razy doliczyć do stu i zaczynał się irytować, a zirytować Briana Mya’a nie jest łatwo. Ponieważ nikt nie zaprzeczył (chyba, żeby zaliczyć do zaprzeczania nieprzerwany szloch Izzy’ego, albo wzruszenie ramion Slasha), kontynuował. – Jak więc wiecie, zajmowałem się prowadzeniem śledztwa w sprawie zabójstwa pana Stevena Adlera i wspólnie z moim pomocnikiem - tu skrzywił się nieznacznie, a Axl prychnął i wymamrotał coś w stylu „kto tu komu pomagał!” – uznaliśmy, że znamy już winnego tego karygodnego i niewybaczalnego wręcz czynu, który swą niegodziwością skalał dobre imię... – „Za mądre! Za mądre! Za mądre!” Mruczał pod nosem Duff, chwiejąc się na oparciu i zatykając uszy rękami - ...jednego z nas, obecnych tutaj. Ja już wiem kto to jest. Znalazłem niepodważalne dowody. – Wszyscy (oprócz Izzy’ego, który wciąż płakał i Duffa, który nic nie usłyszał, bo miał zatkane uszy) spojrzeli po innych podejrzliwie. Każdy typował kto jest mordercą. Tylko jeden z nich miał rację. Ten, który rzeczywiście nim był.
- To... ty! – krzyknął w końcu Brian wskazując palcem na kanapę.
- Kto, kurwa? JA?! – Ryknął Slash i w szale zamachał nogami i głową (niczym innym nie mógł ruszyć).
- Nie, nie ty! On! – Gitarzysta wciąż pokazywał na kanapę. Wszyscy wytrzeszczyli oczy.
- JOHN?! To niemożliwe, kochanieńki! – Zachichotał Freddie, bawiąc się swoim boa.
- Nie... Nie John! – Do Axla dotarło co się dzieje. Zawył tak głośno, że szklanka Freddiego pękła na milion kawałeczków, a wszyscy obecni skrzywili się i zakryli uszy rękami (oprócz Izzy’ego, który wciąż płakał i Slasha, który nie mógł ruszać rękami).
- JA! GO! NIE! ZABIŁEM! – Wrzeszczał Rudy, plując przy tym (nawet na dywan!) i wierzgając jak dziki. Duff w końcu zemdlał i leżał teraz w poprzek kanapy, na kolanach Axla, Johna, Slasha i Izzy’ego.
- Ale ja mam dowód! Rudy włos! – Tu Brian wyciągną przed siebie przezroczysty woreczek z pojedynczym rudym włosem, dość krótkim, i pokazał go wszystkim zebranym. Roger chwycił za telefon i wykręcił numer na komisariat...