V

Jak wam się baaaardzo nudzi, to walłamsebyłam ankietę tam na dole. :D

V

(...) But what I don't understand is that
My world ain't gettin' no brighter
If I could touch the sky
Well I would float on by
While everybody's talkin'
Hell, I'm just another guy
If it were up to me
I'd say just leave me be.
Why let one bad apple
Spoil the whole damn bunch...? (...)

Leżałam na materacu i rozmyślałam nad wydarzeniami poprzedniego dnia. Moje życie, które było przez te kilka miesięcy tak strasznie monotonne, teraz nabrało tempa. I wcale nie byłam pewna, czy jednak nie wolałam, kiedy nic się nie działo. Dotarło do mnie, że tylko wmawiałam sobie, że nie mam serca. Że nic nie czuję. Że emocje są dla słabych. Że jestem od wszystkich lepsza. Z dnia na dzień ta skorupa robiła się coraz twardsza i coraz grubsza. Nikt nie potrafił się przez nią przebić. Ani moja matka, ani moje rodzeństwo, nauczyciele, znajomi ze szkoły. Zresztą większość nawet nie chciała próbować. I nagle dotarło do mnie, że ta otoczka zniknęła. A wcale nie została rozbita, bo wtedy musiałabym to poczuć. Ona była powoli roztapiana. Jak lód wystawiony na słońce. A tym słońcem była osoba, na której wspomnienie jeszcze do niedawna mogłam co najwyżej zazgrzytać zębami w bezsilnej złości. Wystarczyły trzy tygodnie i już byłam zupełnie bezbronna. Teraz wszystko co się działo wyprowadzało mnie z równowagi. To, co wcześniej nie miało żadnego znaczenia, nagle stało się ważne. To, co przyprawiało mnie o złość, teraz sprawiało radość. Zaczynałam odczuwać. Uświadomiłam sobie, że przez cały ten czas byłam czymś w rodzaju robota. Nie znaczyło to oczywiście, że mój charakter uległ jakiejś wielkiej zmianie. Po pierwsze, dalej trochę wstydziłam się tego, co się ze mną działo, a po drugie, nawet kiedy byłam jeszcze szczęśliwa, nigdy nie byłam do końca normalna. Wszyscy moi znajomi zawsze się ode mnie różnili. Ojciec powtarzał, że mam trudny charakter. Matka nazywała mnie bezczelną dziewuchą. A on śmiał się wtedy, przytulał mnie i mówił, że sam taki był. Kłamał, żeby podnieść mnie na duchu. Wiedziałam, że byłam podobna do niej, a to jeszcze bardziej mnie dołowało. Nie chciałam taka być, ale co mogłam poradzić? Byłam połączeniem najgorszych cech tej dwójki. Nie dziwię się, że nikt nie mógł ze mną wytrzymać. Niemiła, zazdrosna, zarozumiała, arogancka, wiecznie zirytowana egoistka. A do tego wszystkiego nawet nie byłam ładna. Jak to się stało, że odnalazłam na tym świecie osobę, która od razu się na mnie poznała? Która po jednej rozmowie wiedziała już wszystko? Która chciała dać mi szczęście? A może raczej chciała tylko mnie wykorzystać? Tak... Izzy Stradlin nie wyglądał na kogoś, kto chciałby mieć ze mną cokolwiek wspólnego. Aż do wczoraj. Tym sposobem całe moje życie sprowadzało się do wczorajszego dnia. Odrzuciłam i jego i pracę. A przecież nie mogłam tak po prostu tam wrócić i prosić o nią z powrotem. Musiałabym nie mieć honoru. A może właśnie nie miałam? Przecież nie dawniej jak parę dni temu byłam gotowa zostać choćby i prostytutką, żeby zarobić te parę dolców. Prawda była taka, że wstydziłabym się spojrzeć mu w oczy. Przecież nie mógł za żadne skarby dowiedzieć się jak bardzo namieszał w moim życiu. Nie mogłam dopuścić, żeby tak po prostu popatrzył na mnie i już wiedział, co czuję. Aż się wzdrygnęłam na samą myśl o tym. Zaburczało mi w brzuchu. Uświadomiłam sobie, że od rana nie jadłam. Potem uświadomiłam sobie, że dzieci w takim razie też pewnie nie jadły. Powoli podniosłam się na nogi i skierowałam do kuchni, przeciągając się. Otworzyłam lodówkę i wyjęłam z niej butelkę mleka. Rozlałam je do trzech misek, po czym do każdej nasypałam po garści płatków śniadaniowych z czerwonego kartonu zostawionego na blacie. Potem poszłam poszukać bliźniąt. Na pewno nie było ich w sypialni, bo stamtąd właśnie wyszłam. Kuchnię też mogłam wyeliminować. Została mi więc tylko łazienka, korytarz i sypialnia matki. W każdej dłoni niosłam po szklanej misce. Od czasu do czasu płatek lub dwa spadały na ziemię, kiedy zbyt gwałtownie poruszyłam ręką. Łokciem nacisnęłam klamkę przy drzwiach ubikacji, które ustąpiły pod naciskiem i już po chwili mogłam bez trudu stwierdzić, że w tym pomieszczeniu także ich nie ma. Westchnęłam. Naprawdę nie miałam ochoty iść do ostatniego pokoju. Ale dzieci musiały jeść. Mogłam ich nie lubić, ale nie mogłam ich głodzić. Na matkę nie można było liczyć. Zastanawiało mnie tylko, po co ta dwójka mogła tam pójść. Nie było tam przecież nic ciekawego. Pokręciłam głową i popchnęłam jasne drzwi. Znalazłam się w długim, wąskim korytarzu prowadzącym do dawnej sypialni rodziców. Nie wchodziłam tam od śmierci ojca. Im dłużej szłam korytarzem, tym mocniej biło mi serce. Zakręciło mi się w głowie i poczułam się niedobrze. Jakbym zaraz miała zwymiotować. Nie miałam pojęcia, czemu tak się działo, ale zaraz miałam się o tym przekonać. Ponownie użyłam łokcia do naciśnięcia klamki i po chwili po całym domu rozszedł się dźwięk tłuczonego o wyłożoną ciemnymi panelami podłogę szkła, kiedy upuściłam obie miski. Dźwięk ten był dodatkowo wzmocniony przez mój krzyk. Na łóżku leżała moja matka w swojej sukni ślubnej. W klatkę piersiową miała wbity swój kościany nóż do papieru. Białą satynę pokrywały plamy zakrzepłej krwi. Nigdy w życiu nie widziałam nic bardziej przerażającego. Krzyczałam najgłośniej jak umiałam. A potem dotarło do mnie, co to właściwie znaczy. Przerażenie ustąpiło na chwilę miejsca dzikiej radości. Byłam wolna! Potem znów wrócił strach. Co jeśli William i Grace... Co jeśli oni ją znaleźli? Raz jeszcze przeszukałam wszystkie pokoje, a kiedy upewniłam się, że żadnego z nich nie ma w domu, ubrałam moje czarne martensy i wybiegłam, nawet nie zamykając za sobą drzwi. Myśl o udaniu się na policję odrzuciłam od razu. Jeszcze nie mogłam mieszkać sama, a za nic nie mogłam trafić teraz do domu dziecka! Zostało mi więc tylko jedno...
Jak zwykle omal nie wpadłam pod samochód, przebiegając przez środek autostrady. Całą siłą uderzyłam w drzwi, jednocześnie naciskając klamkę. Nie ustąpiły. Spróbowałam drugi raz i trzeci. Odsunęłam się na większą odległość i w oczy od razu rzuciła mi się kartka informująca nielicznych zaglądających tu klientów o tym, że w dniu dzisiejszym lokal jest nieczynny. W przypływie bezsilności kopnęłam z całej siły w drewniane drzwi. Że też akurat dziś nie chciało mu się przyjść do pracy! Nie miałam nikogo innego, do kogo mogłabym się zwrócić. Zrezygnowana usiadłam na ziemi i oparłam się plecami o ścianę. Postanowiłam poczekać. Jeśli nie pojawiłby się do wieczora, po prostu jutro przyszłabym znowu. Nie wiem tylko, gdzie przyszłoby mi spędzić noc. Nie miałam zamiaru spać w domu, ze świadomością tego, co się tam wydarzyło. Nawet jeśli się z tego cieszyłam... Jakim trzeba być potworem, żeby cieszyć się ze śmierci własnej matki? A jakim trzeba być, żeby nienawidzić własnego dziecka? Byłam do niej bardziej podobna, niż kiedykolwiek chciałabym być. Ukryłam twarz w dłoniach. Nie, nie płakałam. Po prostu dokładnie naprzeciw mnie, słońce chowało się za horyzontem, rzucając jaskrawe, różowe światło na miasto. Nie mogłam wytrzymać tego widoku. Zachód zawsze przywodził mi na myśl koniec czegoś pięknego. Czułam się wtedy, jakby odchodził ode mnie ktoś, kogo kocham. Nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam. Przyśnił mi się ojciec grający w piłkę z małym Willem. To był piękny sen. Może dlatego tak bardzo zdenerwowałam się, kiedy mi go przerwano...
- Hej! Obudź się, młoda! – Głos stawał się coraz wyraźniejszy. Przetarłam oczy i spojrzałam w górę. Pochylał się nade mną chłopak o znanej mi skądś twarzy. Próbowałam sobie przypomnieć gdzie i kiedy mogłam go widzieć. – Nie śpij! – Zamachał mi ręką przed oczami, kiedy pogrążyłam się w myślach.
- Czemu mnie obudziłeś, jeśli mogę wiedzieć? – Byłam wściekła, bo nie często śnią mi się przyjemne rzeczy.
- Bo spałaś? – Zapytał z nutką ironii, unosząc brew. Jeśli to był jedyny powód, to w stu procentach zasłużył sobie na cios w lewy policzek, którym go obdarzyłam. – Ałaa! Czy my nie możemy nigdy normalnie porozmawiać? Za każdym razem wychodzi na to, że ja cierpię, a ty się świetnie bawisz!
- O czym ty mówisz? Ja cię nawet nie znam! – Powiedziałam wytrzeszczając na niego oczy. Naprawdę nie miałam pojęcia o co mu chodzi. Rzeczywiście, musiałam go już kiedyś widzieć, ale nie mam w zwyczaju bić obcych ludzi bez powodu. Chłopak pokiwał smutno głową.
- Tak myślałem, że nie będziesz mnie pamiętać. Czekaj, zaraz ci przypomnę – Zamachał rękami, wziął głęboki oddech i zaczął wydawać z siebie dziwne dźwięki. Chyba próbował śpiewać, ale nie zastanawiałam się nad tym, bo rzeczywiście przypomniałam sobie skąd go znałam. Zobaczyłam w zwolnionym tempie, jak butelka pełna złotego płynu leci zgrabnym łukiem przez salę i roztrzaskuje się na drobny mak zaraz nad głową wyjącego wniebogłosy blondyna, który uchyla się przed ciosem w ostatniej chwili.
- Przestaaań! – Krzyknęłam zatykając sobie uszy palcami.
- Jak Axl to robi, to jakoś zawsze działa. – Powiedział chłopak z wyrzutem w głosie.
- Może po prostu potrafi śpiewać, co? – Zapytałam z kpiną w głosie, ale nie dałam mu odpowiedzieć. Wyglądał na takiego, który w życiu by nie przyznał, że ktoś jest w czymś od niego lepszy. – A tak w ogóle, czego tu szukasz, co? Dzisiaj zamknięte. – Wskazałam na wiszącą na drzwiach kartkę.
- Szukam Stradlina. Znaczy Izzy’ego. Pracujesz tu? – Zapytał przyglądając się mojej twarzy.
- A wyglądam na taką, co tu pracuje?
- No właśnie nie za bardzo... – Uśmiechnęliśmy się do siebie. Podobało mi się, że był szczery. Sama posiadałam tą cechę i ceniłam ją u innych. – Ale rozumiem, że Stradlina nie ma?
- Nie ma... Ja właśnie też do niego...
- No, to może odwiedzimy go w domu, co ty na to? Jak chcesz to cię podrzucę, jestem samochodem. – Powiedział z wyraźną dumą w głosie. Zawahałam się. Nie wyglądał na szczególnie godnego zaufania. Ale nie mogłam czekać tu bez końca. Musiałam porozmawiać z Izzym. Nie miałam do kogo innego się zwrócić z tak... niecodziennym problemem.
- Czemu nie... – westchnęłam w końcu. Wspierając się na jego wyciągniętej ręce wstałam. Otrzepałam spodnie z piasku, który do nich przylgnął i ruszyłam za nim. Aż pisnęłam z radości, kiedy zobaczyłam, że ma taki sam samochód, jak mój ojciec. Stary Buick Skylark z siedemdziesiątego drugiego. Najlepszy samochód! Ten różnił się od naszego tylko kolorem. Był bordowy i pokryty warstwą kurzu. Szczęśliwa, jak już od dawna nie byłam, zajęłam miejsce obok kierowcy. Po chwili silnik zaczął warczeć, kiedy chłopak przekręcił kluczyk w stacyjce. Ruszyliśmy autostradą prosto przed siebie.

Uuups... Wyszło trochę dramatycznie, ale cóż -.- Ale teraz to już mi nie wmówicie, że co jeden to lepszy xD

Jak tak patrzę na ten pierwszy i na ten, to jakbym dwa różne opowiadania czytała. Nieważne. W każdym razie pojawił się Blondas. Który? Pewnie wiecie.. ;D No cóż... zapewne wyrazicie wszystkie opinie w komentarzach. Teraz. ;D Dzięki i w ogóle. 

-Lise Lotte