ROZDZIAŁ 24.

Ehh... powiem wam, że w ogóle nie jestem z tego zadowolona... -.- To jest taki zapychacz, kurde. Niby się dzieje co się ma dziać, ale jakoś tak źle mi się pisało. Widać, zresztą. Ani nie jest śmiesznie, ani jakoś błyskotliwie, akcja też średnia... No ale nic... Jakaś tak nieogarnięta jestem ostatnio...  Ale koniec tej nędznej przedmowy, zapraszam do równie nędznego rozdziału -.-

„POSZLAKI I PODEJRZANI”

Pokój wyglądał jak wnętrze olbrzymiego kokonu utkanego z taśmy policyjnej w żółto-czarne skośne paski. Wszystko, wokół czego dało się zawinąć taką taśmę, było nią zawinięte i połączone z kolejnym zawiniętym czymś i tak dalej i tak dalej. A gdzieś pośrodku tego pszczelego kokonu miotał się jak dziki, Brian May z lupą w jednej ręce i kartką papieru zapisaną drobnym, schludnym pismem w drugiej. Axl zamyślony (albo raczej pijany) leżał pod fotelem (na fotelu nie dało się usiąść, jako, że cały był owinięty taśmą) i nie dawał znaku życia. Reszta mieszkańców domu siedziała poobrażana na siebie nawzajem (Izzy na Slasha za wyśmianie Betty-Lue, Slash na Izzy’ego za obicie mu twarzy, Izzy na Duffa za to, że go nie poparł, Slash na Duffa za to, że przez niego zostawił cylinder w kościele, a Duff na cały świat, bo nie było już Stevena ani wódki) w swoich pokojach i każdy coś sobie popijał w ilości mniejszej lub większej (dobra, wszyscy w większej, ale niektórzy w mniejszej w porównaniu do Duffa). Brian przemieszczał się po salonie, wyginając się przy tym dziwacznie, żeby nie zaplątać się w porozciągane wszędzie pasiaste zwoje i oglądając przez szkło powiększające wszystko, co tylko znalazło się w zasięgu wzroku. W ten sposób stwierdził na przykład, że Axl ma nienaturalnie długie rzęsy, więc chcąc pobrać próbkę do badania, odkrył, że są to rzęsy przyklejone. Wszelkie wyniki swoich obserwacji zapisywał skrupulatnie na kartce. Po niecałej godzinie miał tam zapisane przeróżne rzeczy zauważone przez siebie, od 871 pustych butelek po alkoholu, po rudy włos znaleziony na parapecie rozbitego okna. Swoją drogą, to okno bardzo go intrygowało. Zastanawiał się, po co ktoś je wybił i za każdym razem dochodził do wniosku, że jedyne wytłumaczenie jest takie, że zabójca stał za zewnątrz. Potem jednak stwierdzał, że nie ma to sensu, jako, że przecież Steven wchodził do domu, kiedy został trafiony, czyli chwilę przedtem był na zewnątrz. Zabójca mógłby więc nie fatygować się z szybą, tylko zastrzelić go zanim wszedł. A jednak tego nie zrobił, więc teraz Brian musiał nad tym myśleć. Nie żeby sprawiało mu to trudność. Mało tego, on nawet to lubił! Cieszył się, że ma coś do roboty, choć z początku irytował go Axl, który chciał koniecznie kierować akcją (w tym celu wytrzasnął skądś tę taśmę, którą poowijał cały salon), po czym stwierdził, że śledztwo już go zmęczyło i że skoro Sherlock brał narkotyki, to on jako Axlock też powinien, wciągnął więc pełno białego proszku i teraz leżał pod fotelem trochę martwy, a trochę nie. Nagle May zauważył coś błyszczącego pod kanapą, więc rzucił się w tamtym kierunku, nie zauważając fragmentu taśmy i przewracając się o niego. Spowodował tym samym wielki huk, jako, że upadając, zahaczył nogą o piramidę butelek, którą wcześniej sam stworzył przy ich przeliczaniu, a ta runęła na podłogę, fotel i leżącego częściowo pod nim Rudzielca. Ten jednak nawet nie otworzył oczu. Gitarzysta podniósł się z podłogi i odszukał wzrokiem ten świecący przedmiot. Zdziwiony, podrapał się po głowie.

***

W swoim pokoju, Slash próbował zrobić kwiat lotosu. Wypił już cały swój tajny zapas Nightraina, a nie miał do kogo pójść po więcej, bo ani Duff, ani Izzy nic by mu nie dali, a Axl w ogóle ostatnio był jakiś dziwny i nie dało się z nim rozmawiać. Dlatego właśnie Saul zakładał swoją teraz lewą stopę na prawe udo. Uważał (nie, nie myślał), że pomoże mu to w medytacji na trudny temat, a mianowicie... skąd wziąć więcej drogocennego (albo raczej jaknajtaniejcennego, ale jaknajwyżejprocentowego) napoju. I rzeczywiście... Wprawdzie nie udało mu się założyć łydki za szyję, ale za to wpadł na pewien pomysł. Po kwadransie (w trakcie którego próbował pokracznie wyplątać się z własnych kończyn) wstał z podłogi i na miękkich nogach podszedł do dużego kartonu stojącego przy łóżku. Pochylił się nad nim, przeklinając każdy wypity tego dnia łyk alkoholu i wyjął sporych już rozmiarów szczeniaczka.
- No cio tam, dziubećku? Aje ty ujośłeś! Taaaki jeśteś duzi! Wsiści jesteście duzi! – Dodał czule, patrząc na swoje cztery różnokolorowe kupki futra. – Aje wieś cio? Ty mi będzieś pociebny, maluśku! Mamusia cię tak piękniusio plosi, ziebyś cioś źlobił, dobzie? – Gitarzysta głaskał brązowego futrzaka tak mocno, że oczka wyłaziły mu na wierzch, ale ten i tak merdał wesoło ogonkiem. Chyba naprawdę kochał swoją mamusię. Cóż, widocznie był jeszcze młody i życia nie znał. Slash wykonał serię skomplikowanych ruchów i poleceń głosowych, które brzmiały jakby się dławił i śpiewał jednocześnie. Mały Axl (mowa o szczeniaczku oczywiście. Duży Axl dalej leżał w połowie martwy pod fotelem) najwidoczniej doskonale zrozumiał ten dziwny taniec, bo po chwili wykonał szybki zwrot przez rufę (czyt. odwrócił się włochatą dupą do Hudsona) i wybiegł z pokoju merdając ogonem i wywalając język jak Duff na widok wódki. Saul zadowolony z siebie wyciągnął się wygodnie na łóżku i przymknął oczy. Nagle usłyszał dziwny, stłumiony odgłos, jakiś jęk, długą wiązankę bardzo pięknych słów, głośny huk, warkot piły mechanicznej i jeszcze kilka innych dźwięków, których nie potrafił zidentyfikować. Wzruszył jednak tylko ramionami, przewrócił się na drugi bok i wtulił w rude futerko ukochanego Palca.

***

Ellie leżała na wąskim posłaniu, nucąc pod nosem jakieś modne piosenki i co chwilę poprawiając włosy. Przy każdym gwałtowniejszym ruchu krzywiła się, bo wciąż była trochę obolała po tym, jak wyskoczyła z okna swojego domu. W pewnym momencie do pomieszczenia, w którym się znajdowała, wszedł tęgi mężczyzna. Westchnął, pokręcił głową z rezygnacją i podszedł do dziewczyny.
- Wstawaj, idziemy na przesłuchanie. – Podrapał się po policzku klejącym od lukru palcem.
- Co? Przecież ja juz byłam przesłuchana. Niedługo mieliście mnie wypuścić. Zresztą nie mam adwokata. – Powiedziała krzyżując ręce na piersi.
- Ale to w innej sprawie. Pojawiły się dodatkowe informacje, które pozwalają nam na stwierdzenie, że możesz być zamieszana w zabójstwo... – zajrzał w trzymane w ręku akta – Stelli Hopes.
- Hopes? – Dziewczynie przypomniało się pewne bardzo znajome zdjęcie. Roger. Młody, uśmiechnięty... Szczęśliwy. Obejmujący ramieniem drobną brunetkę. Po jej drugiej stronie kolejny młody, szczęśliwy blondyn. Też perkusista, też uśmiechnięty. Trójka najlepszych przyjaciół. Na odwrocie krótki, wyblakły już opis cienkim, pochyłym pismem. Ja, Hopes i Popcorn. Nowy Jork, 08.05.1982. – Hopes? – powtórzyła z błyskiem w oku.
- Tak, Stella Hopes. – Odpowiedział znudzonym tonem. Marzył już tylko o następnym pączku. – Dzwonić po tego adwokata?
- Nie trzeba. – Uśmiechnęła się promiennie. – Ja sama chętnie złożę zeznania. Ha! Hopes nie żyje! – Z tym radosnym okrzykiem na ustach, wybiegła z celi na korytarz do rytmu samby pomieszanej z tango argentino i wymachując przy tym rękami. Pan policjant wytrzeszczył oczy, oblizał się, poprawił na sobie granatowy uniform i ruszył w ślad za dziewczyną. Nie miał zielonego pojęcia o co chodzi i kto jest kim, ani kto w końcu kogo zabił, ale cieszył się, że wreszcie śledztwo posunęło się naprzód. No i że nadszedł czas na kolejnego pączka. Bo taki pączek to nie byle co w końcu, kurczę!