ROZDZIAŁ 23.

„POGRZEB”

Długi korowód odzianych na czarno postaci, sunął wolno ulicą do melodii „Babe I'm Gonna Leave You." Na samym końcu wlókł się wysoki blondyn ze zwieszoną głową i mokrymi od łez policzkami. W pewnym momencie wpadł na drugiego blondyna powodując tym samym małe zamieszanie i nieprzychylne spojrzenia rzucane w jego kierunku.
- Czemu się zatrzymaliśmy? – Szepnął drżącym głosem do ucha niższego kolegi stojącego przed nim.
- Bo jesteśmy na miejscu – syknął tamten maskując szargające nim emocje. – To tu... – pociągnął swoim pięknym nosem pokrytym dość cienką jak na niego, warstwą pudru, który teraz kapał z łzami na jego czarną, błyszczącą marynarkę.
- Ćśśś... – warknął dziwnie stłumionym głosem czarnowłosy chudzielec odziany w swoją najbardziej wyjściową koszulę, która swoją drogą posiadała tylko połowę guzików i trzy czwarte rękawów, ale i tak była najbardziej odpowiednia.
- Dobra, dobra, ja też jestem, kurwa, smutny, ale wy to już chyba, kurwa, przesadzacie! – mruknął pod nosem naburmuszony gitarzysta z nieprzeciętnym buszem na głowie (naburmuszony, bo w kościele kazano mu zdjąć cylinder i wychodząc zostawił go w ławce. Teraz zapewne owo szlachetne nakrycie głowy znajdowała się w posiadaniu kościelnego albo któregoś z pozostałych uczestników pogrzebów).
- ZAMKNĄĆ RYJE DO CHUJA!! – Ryknął na to rozłoszczony rudzielec machając pięściami i przypadkiem trafiając w twarz jakąś starszą panią stojącą obok. Ta upadła na ziemię, a napastnik zaczął szeptem przepraszać wszystkich wokół kończąc na zniecierpliwionym już księdzu, który miał przeprowadzić ceremonię, a póki co kręcił tylko z dezaprobatą głową obserwując zachowanie zgromadzonych ludzi. Zaczynał go już boleć kark, ale nie mógł powstrzymać tego odruchu. Zwłaszcza, że teraz wywiązała się szarpanina między chudym brunetem, a agresywnym rudzielcem. Ksiądz nie miał pojęcia o co chodzi, wyłapał tylko słowa „Betty-Lue,” „nie żyje,” „ płacić,” „długi” i jeszcze inne, które nie mówiły mu nic konkretnego. Zaczynał się zastanawiać, czy to możliwe, żeby na pogrzeb przyjaciela przyjść pod wpływem alkoholu i idąc tym tokiem myślenia, przypomniał sobie, jak kiedy jeszcze jako diakon wraz z kolegą wypili zapas wina mszalnego i zaczęli odprawiać mszę w parku miejskim. Co to były za czasy! Tymczasem, do bójki włączył się niższy z blondynów. Okładał rudego pięściami krzycząc „To twoja wina! Wszystko twoja wina! Po co to wszystko zrobiłeś? To przez Ciebie on nie żyje! Nienawidzę Cię!” i inne takie. Ludzie zaczęli odsuwać się od nich nie chcąc znaleźć się w polu rażenia. Ksiądz dalej stał zamyślony nad krawędzią pustego jeszcze grobu, a jedyną osobą, która w tym wszystkim zachowała powagę, był szczupły brunet o kręconych włosach i oczach wypełnionych bezbrzeżnym smutkiem. Stał tak niewzruszony i milczący patrząc na bladą twarz spoczywającego w trumnie kolegi. Rozmyślał o ulotności chwili, o przemijaniu ludzkiego życia, o nietrwałości istnienia. Rozmyślał o tym, że nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie czas. Przecież ten chłopak był jeszcze taki młody! Miał przed sobą całe życie, karierę! Wszystko. I ktoś tak po prostu to przerwał. I dalej pozostał bezkarny. Mało tego! Ten ktoś śmiał tu przyjść! Stał gdzieś tu... Obok niego, tak blisko! I wtedy Brian (bo oczywiście o nim mowa) podjął decyzję. Musi znaleźć winnego. Musi dowiedzieć się kto za tym wszystkim stoi! Przymrużył oczy i rozejrzał się. Pierwszy z brzegu stał Duff, ubrany w wygniecioną, czarną koszulkę. Nie bił się, patrzył na kolegów, a z jego oczu bezustannie wypływały łzy. Wyglądał żałośnie. To nie mógł być on. Nie dałby rady pociągnąć za spust. No i przede wszystkim nie miał motywu. Dalej, Izzy. Wydawał się bardzo poruszony, ale jego trudno było przejrzeć. Choć wydawało się podejrzane, że zamiast śmiercią kolegi, przejął się rozbiciem glinianej świni. Ale motywu też nie miał. Axl? On mógłby zabić dla samego zabicia, ale był chyba zbyt przejęty. Zdecydowanie najbardziej podejrzany był Slash. Zachowywał się tak, jakby to go w ogóle nie obeszło. Brian podjął decyzję. Podszedł do szarpiących się chłopaków i puknął Rudego w ramię.
- Mogę cię prosić na słówko, drogi Axlu? – zapytał ponurym, ale pewnym tonem, a ten wyrwał się z wiru walki, otrzepał spodnie i razem z Brianem oddalił się od kolegów.
- Czego? – zapytał, a głos mu drżał.
- Bo ja... Chcę dociec prawdy! A ty musisz mi pomóc!
- A skąd wiesz, że to nie ja? I skąd ja mam wiedzieć, że to nie ty? – zapytał podejrzliwie lustrując May’a wzrokiem.
- Obaj wiemy, że to żaden z nas. Ale musimy zachować tą akcję w tajemnicy. Przybieżmy sobie pseudonimy. Akcji nadamy kryptonim...
- Tak, masz rację! Nadajmy kryptonim... Kryptonim... „Axl”!! No i Brian, niech ci będzie. – Gitarzysta skrzywi się, ale uznał, że kłótnia z Rosem nie ma absolutnie żadnego sensu, jeśli nie posiada się argumentu w stylu „mam tasak” albo „czekaj tylko, aż wyjmę moją wiatrówkę,” a on takiego nie posiadał. Kiwał wic tylko głową myśląc o ile lepszy był kryptonim, który on wymyślił. – A pseudonimy to... czekaj! Ja będę Axlock Rosmes, a ty będziesz moim Maysonem! – Zrobił minę zbawiciela świata, a Brian z uznaniem skinął głową. Nie brzmiało to źle. Choć wolałby oczywiście Brianlocka Maymsa i Roseona... No cóż. Kłótnia z tym Rudym naprawdę nie była dobrym pomysłem. Szczególnie, że (choć gitarzysta nie miał o tym pojęcia) w jego kieszeni spoczywał gaz pieprzowy i długi nóż.
- To co? – Zapytał po chwili Axl. – Masz jakieś podejrzenia, Maysonie?
- Niestety. Nie mam pojęcia, kto mógłby chcieć zabić tego spokojnego młodzieńca... – przerwało mu parsknięcie jego rozmówcy.
- Spokojnego? To ty chyba Stevena nie znałeś!

:C  Tak wiem. Chcecie mnie zabić, co? Tylko szybko i bezboleśnie poproszę. Pocieszę was, że to opowiadanie zmierza ku końcowi...  Więc piszcie komentarze, bo już niedługo tak będzie.

Dzięki za wszystkie komentarze ;D Jesteście super (a teraz pisać!!) xD

-Lise Lotte