IX

IX

Poczułam jego miękkie usta na swojej szyi. Zadrżałam...
...Krzyczałam niesłyszalne protesty. Słyszalne, ale nie dla niego. Nie chciał ich słyszeć, a już wiedziałam, że kiedy Izzy Stradlin czegoś nie chce, to tego nie ma i już. Nie reagował... Sunął dłońmi do góry po moim ciele, zaczynając na brzuchu. Po moim ciele przeszedł dreszcz, ale póki myślałam w miarę trzeźwo, jak na sytuację, w której się obecnie znajdowałam i w miarę trzeźwo jak na ilość alkoholu, którą spożyłam, stwierdziłam, że nawet mi się podobało. Sama się zdziwiłam, ale nie dało się ukryć, że coś mnie do niego ciągnęło. Być może charakter... Niby całkiem inny, a tak podobny... Wygląd swoją drogą... No cóż, urody nie mogłam mu odmówić, choć może tak byłoby dla mnie lepiej. Wzdrygnęłam się, gdy chłopak odwrócił mnie przodem do siebie i podczas namiętnego pocałunku, któremu całkowicie się poddałam, usiłował rozgryźć zapięcie od stanika. Udało mu się dopiero gdy usadził mnie na stole, który znajdował się gdzieś za nami. Uporał się z górną częścią bielizny, ale pominął istotny fakt, że dostęp do piersi utrudniała mu koszulka. Powoli zaczął ją ściągać. Zaczerwieniłam się. Czułam się strasznie nieswojo, ale chłopak szybko sobie z tym poradził przy pomocy kolejnego pocałunku. Podgryzając moją dolną wargę, delikatnie masował moje piersi. Odchyliłam głowę do tyłu, kiedy zalała mnie fala rozkoszy. Postanowiłam nie zostawiać w tyle Stradlina i szybkim ruchem pozbawiłam go koszuli. Czułam narastające podniecenie, prawie odleciałam, kiedy zaczął składać pocałunki na moim ciele od pasa w górę.

(...) If I said that you're my friend
And our love would never end
How long before I had your trust again
I opened up the doors when it was cold outside
Hopin' that you'd find your own way in
But how can I protect you
Or try not to neglect you
When you won't take the love I have to give
I bought me an illusion
And I put it on the wall
I let it fill my head with dreams
And I had to have them all (...)

Udawałam, że śpię. Tak naprawdę obudziłam się już dłuższą chwilę temu. Teraz leżałam po prostu z zamkniętymi oczami i słuchałam cichego, melodyjnego głosu, dochodzącego gdzieś z okolic mojego prawego ucha. Słowa śpiewanej piosenki wydawały mi się dziwnie znajome, choć coś mi mówiło, że melodia nie jest taka, jak powinna. W końcu uznałam, że to wina wszystkiego tego, co działo się wcześniej tego dnia. Mój mózg miał prawo być nieco... zagubiony. Otworzyłam oczy i przekręciłam się na drogi bok. Roztaczał się teraz przede mną uroczy widok. Dwoje czarnych oczu wpatrywało się w moją wykrzywioną w złośliwym uśmieszku twarz ze zdziwieniem. Cichy śpiew zamarł chłopakowi na ustach. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że słuchałam. Parsknęłam śmiechem. Potem pomyślałam sobie, że musiałam wyglądać jeszcze gorzej niż zwykle i zdziwienie na twarzy Izzy’ego mogło nie być skutkiem mojego nagłego „przebudzenia,” tylko mojego niezachęcającego stanu zewnętrznego. Przekręciłam się więc z powrotem na lewy bok i pewnie wstałabym bez problemu, ale jakaś chuda ręka złapała mnie w pasie. Pomyślałam, że teraz zapewne powie, że już nigdy mnie nie puści i będę musiała udawać zachwyconą tym faktem, a niedługo zaczniemy mówić do siebie „misiu-pysiu” i przynosić sobie śniadania do łóżka. Na szczęście minęłam się z prawdą. Jak się miało za chwilę okazać, nie do końca, ale przynajmniej nie groziła mi śmierć od nadmiaru czułości. Ręka, choć chuda, nie była tak słaba, jak mogłoby się wydawać. Musiałam szarpnąć się kilka razy, zanim z impetem i donośnym hukiem spadłam na podłogę. Oczywiście, to było do przewidzenia. Odczekał, aż przyzwyczaję się do silnego uścisku i puścił mnie nagle, kiedy po raz kolejny spróbowałam się wykręcić. Teraz zanosił się śmiechem, podczas kiedy ja pokracznie podnosiłam się z posadzki, klnąc pod nosem. Rzuciłam mu jeszcze mordercze spojrzenie i zeszłam na dół. Moim celem była ciasna łazienka przy zapleczu. Może  to i dziwne, ale w całym tym burdelu, było to jedyne pomieszczenie z lustrem. Tak czy siak nie dotarłam tam jednak od razu, bo pod samymi drzwiami dotarło do mnie, że zobaczyłam coś dziwnego. Wróciłam się więc kawałek, nawet nie odwracając się. Szłam tyłem, więc to cud, że po drodze się nie przewróciłam. A może po prostu chodziłam z wrodzoną gracją? W każdym razie po chwili odkryłam co takiego zmieniło się w wystroju wnętrza. Był to stolik ustawiony najbliżej drzwi, a konkretniej leżąca pod nim, powykręcana przedziwnie osoba, którą ledwie było widać spod znajomych mi skąd inąd bujnych blond włosach. Uniosłam brwi i wpatrywałam się w tę piękną czuprynę. Zamrugałam kilka razy oczami, tak dla pewności, ale dalej tam była, razem ze swoim właścicielem – niejakim Stevenem Adlerem. Westchnęłam i wywróciłam oczami. Kto normalny śpi pod stołem? No tak... A kto normalny śpi NA stole? Uśmiechnęłam się do swoich całkiem świeżych wspomnień i weszłam do łazienki. Pewnie wolałabym tego nie zrobić, ale nie było co płakać nad rozlanym mlekiem. Weszłam. Potem przez parę minut próbowałam ogarnąć scenę, która roztaczała się przede mną. A wyglądało to mniej więcej tak: Saul Hudson, ubrany w same bokserki, półleżał na podłodze z głową opartą na muszli klozetowej i chrapał donośnie. Jego lewą nogę obejmował chudy rudzielec w obcisłych skórzanych spodniach, zwinięty w kłębek, jak mały, słodki kociak. Miał przy tym taką minę, jakby noga Hudsona była co najmniej Marilyn Monroe. O drzwi kabiny prysznicowej obijał się od środka jeszcze jeden chłopak. Kiedy już przeszedł mi atak śmiechu, którego dostałam na ich widok, postanowiłam się nad nim zlitować. Odsunęłam drzwi, które były przyblokowane szafką na kosmetyki i w następnej chwili jakieś dwumetrowe monstrum zwaliło mnie z nóg, bełkocząc pod nosem coś na kształt „dziekujeeossbawco!” (proszę bardzo – język alkoholików: zastosowanie praktyczne xD).
- Masz wódkę? Bo od dwóch godzin nie piłem... Duff jestem. – Wysapał mi gdzieś w okolice czubka głowy.
- Eee...? Szannon. Nie, nie mam wódki. Już. – Wygięłam usta w podkówkę - Ale ty mi lepiej powiedz, co wy tu w ogóle robicie?! – Zadałam dość ważne pytanie. Zawiesił się na chwilę, jakby zbierał informacje, ale w końcu powiedział nawet płynnie:
- No bo to było tak: Izzy powiedział, że jest imprezka, na którą się chyba spóźniliśmy tak swoją drogą, bo ale nikogo nie było! – Wypuścił mnie z objęć i mówił dalej, machając rękami, a ja rozcierałam sobie żebra. Zauważyłam, że mam na sobie koszulę Stradlina. Jakoś wcześniej nie rzuciło mi się to w oczy. - Ale za to było otwarte, to weszliśmy. Nie będziemy na deszczu stać, jak jakieś warzywa! No a potem to już niewiele pamiętam oprócz tego, że poszłem do kibla, a potem to już nie wyszłem aż do teraz. Jesteś moją wybawcą! – Zakończył swoją bardzo poprawną gramatycznie wypowiedź i skłonił się w pas, wywalając się przy tym na podłogę.
- Imprezka?! Jaka do cholery imprezka?! Izzy nie ma czasu na żadne imprezki! – wydarłam się na tego biedaka -  I mówi się "poszedłem"... – dodałam już dużo ciszej i spokojniej. W zasadzie mogłam wcale tego nie mówić. Wątpię, żeby miał zapamiętać, co się teraz działo. Niestety, moje dzikie wrzaski przygnały na dół zaciekawionego Izzy’ego. - A, nieważne... – dokończyłam, patrząc na Duffa i unikając wzroku Stradlina. Sytuacja stawała się ciut niezręczna. – A teraz się wynoście, bo Izzy jest... zajęty. – Zabrzmiało to tak, że miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Wspomniany chłopak parsknął śmiechem, a jego blond kolega popatrzył na niego trochę zdziwiony. Po chwili zamaskował to zdziwienie, poruszając brwiami.
- Uuuuu... Izzy! Nic nie wspominałeś, że się... związałeś? Boże! Człowieku! Od tej sławy to ci się w dupie poprzewracało! Uciekajmy! Szybko! – Zaczął biegać w kółko jak idiota, aż po krótkiej chwili zderzył się czołowo ze ścianą.
- Ejejej! Nikt tu się nie wiązał, to po pierwsze – kątem oka zauważyłam, że Izzy skrzywił się nieznacznie i miałam ochotę mu czymś przyłożyć, ale musiałam skończyć moją przemowę. - Po drugie, jaka sława? Jedną płytę nagrali i już od razu, że sława! – Prychnęłam - Ale uciekać możecie, nie mam nic przeciwko. Tylko nie rozwalcie po drodze niczego... Co to za ludzie w ogóle, ja nie mogę...
- No wiesz ty co?! – Zapytał z przesadnym oburzeniem, jakby chciał obrócić wszystko w żart, ale to tylko upewniło mnie w przekonaniu, że go uraziłam. Trudno, wiedział na co się pisze.
- Co, kurde? – odpyskowałam mu, wciąż wściekła, podpierając się dłońmi o biodra.
- Ja od miesiąca z dziwką przez ciebie nie spałem! A jak mówiłem, że spałem to nie spałem! Albo nie pamiętam... – Wybuchnął, a zarówno ja, jak i rozpłaszczony na ścianie Duff nie wierzyliśmy własnym uszom. Z początku poczułam się wzruszona tym jego oddaniem, ale potem wezbrała we mnie złość. Co on sobie myślał?!
- No to masz kobieto przesrane... – do rozmowy wtrącił się blondyn. – On w życiu tyle nie wytrzymał!
- Co to kurde jest Izzy?! My to chyba musimy poważnie pogadać – powiedziałam jak najgroźniejszym tonem i pociągnęłam go za rękę, w kierunku zaplecza. - A ty tu stój i się nie ruszaj najlepiej – rzuciłam przez ramię do Duffa. Izzy przełknął głośno ślinę, a Duff wybełkotał:
- Trzymaj się stary... A ja się ruszę! O! – Jak powiedział, tak zrobił. Walnął tym razem w prostopadłą ścianę. Weszliśmy na zaplecze, zostawiając blondyna w barze.
- TY IDIOTO! CO TY GADASZ?! I TO PRZY TYM KRETYNIE! CO TO JEST W OGÓLE? MOZE SIĘ JESZCZE OŚWIADCZYSZ NAJLEPIEJ, CO?! – wrzeszczałam na niego, a on zrobił minę zbitego psa. Zamilkłam widząc to, a on sprytnie to wykorzystał, wtrącając się:
- Nie... jeszcze nie... – Zamyślił się na chwilę. Potem jakby oprzytomniał. - ZNACZY W OGÓLE NIE!
- Jeszcze!? No ty sobie chyba żartujesz, co? Powiedz, że żartujesz i już do tego nie wracajmy... – Powiedziałam błagalnym tonem. Naprawdę zaczynał mnie przerażać tym zaangażowaniem.  
- No ale Shan! - Podszedł do mnie i mnie objął, a ja zazgrzytałam zębami. Nie lubiłam zdrobnienia „Shan.” I nie miałam szczególnej ochoty na przytulanie. - Oj no... A jak powiem, że nie, a kiedyś tam daleko wyjdzie, że tak? – Zapytał spokojnie, a mi skoczyło ciśnienie. - Będę kłamcą... – Zakończył ze smutną minką, a ja prychnęłam. Jak gdyby nim nie był...
- NIC. NIE. WYJDZIE. – posłałam mu morderczy wzrok - Jeszcze raz poruszysz ten temat, to więcej mnie na oczy nie zobaczysz – powiedziałam złowróżbnym tonem. - Zrobić ci kanapki - zmieniłam temat i ton na zupełnie niewinny. Niestety, dalej trzymał mnie w ramionach.
- Nie mam zamiaru go już poruszać... Postaram się. – uśmiechnął się złośliwie. - A na oczy to ja cię zobaczę... Myślisz że cię nie znajdę? Ja to bym cię nawet w Jekaterynburgu znalazł!
- Ehhh... no po prostu idiota! – mruknęłam do siebie, ale tak, żeby usłyszał. - Dobra, chodź coś zjeść, bo głodna jestem...
- A dostanę może jeszcze jakiegoś całusa czy coś? – Zrobił słodkie oczka. Nie mogłam na to patrzeć. To mnie po prostu ubezwłasnowolniało! Zdążyłam odwrócić wzrok, zanim postradałam zdolność logicznego myślenia. O ile przedtem ją posiadałam...
- Pfff... A zasłużyłeś? – Zapytałam z udawaną kpiną. - Bo póki co, to tylko sprowadziłeś kumpli - idiotów i wyznałeś wszystkim w promieniu kilometra, że z mojego powodu żyjesz w celibacie... - odwróciłam się tyłem, ale nagle się zrobiłam zgrabny półpiruet i dałam mu tego buziaka. Chichocząc, rzuciłam się w ucieczkę do kuchni.
- Ale...! Co za kobieta... Czekaj! – Złapał mnie za rękę. - Oni sami mnie śledzili, a Duff'a nie słuchaj bo to ciul – też dał mi całusa, a ja się zaśmiałam. Czułam się jak pięcioletnia dziewczynka. Trzeba to było zmienić, bo jeszcze chwila i zaczęlibyśmy się trzymać za rączki...
- Walnęłabym cię w twarz, ale szkoda coś tak uroczego bić... – Powiedziałam słodko, a on uniósł brwi zdziwiony. – Żartowałam! - zamachnęłam się, a on zasłonił głowę dłońmi. Opuściłam rękę i zaczęłam ze śmiechu tarzać się po podłodze.
- Ty... Ty wredna babo! – Rzucił się na mnie z szaleńczym śmiechem i pociągnął za włosy. Zabolało. Ale przynajmniej mnie nie łaskotał. Tyle czułości bym nie zniosła. Z pewnością nie byłam normalna.
- Ała! A on mnie bije! - wydarłam się. Do pokoju wpadł zaalarmowany Duff.
- Kurde, jaka patologia... Jeszcze nie są małżeństwem a już się piorą... Ja to może na jakąś linię błękitną zadzwonię? – Powiedział robiąc zamyśloną minę. Zaśmiałam się z pewnym trudem, bo przygniatał mnie Izzy. Zdołałam jednak wysapać:
- Wystarczy jak go ze mnie zdejmiesz...
- Nie! – Krzyknął łapiąc się za głowę. - To się zawsze tak zaczyna! A potem będzie już tylko gorzej! Ja jednak zadzwonię... – Skierował się do telefonu, ale Izzy w porę trafił go w głowę jednym ze swoich butów. Zaczęliśmy się całować. Bardziej romantycznej scenerii nie można było sobie wymarzyć.
- Znowu cię pocałowałem! – Powiedział dumny z siebie. Oburzyłam się.
- Niee... to ja ciebie! Jeden : jeden! - uśmiechnęłam się złośliwie. Nagle przeturlał się tak, że teraz to ja leżałam na nim, i znów połączył nasze wargi.
- Dwa: jeden! – Wrzasnął triumfalnie.
- Oszty! Tak się bawimy?! No to dziesięć : dwa dla mnie! - ściągnęłam koszulkę i znowu zaczęliśmy się całować. Zrobiło się tak romantycznie, że mój mózg odmawiał już posłuszeństwa. Nagle odezwał się Duff:
- Ekhm! Ja też chcę się bawić! – Zrobił smutną minkę, a my wymieniliśmy rozbawione spojrzenia. Nie trzeba było nic mówić. Izzy rzucił w blondyna spodniami. Ten zasłonił oczy i krzyknął:
- AAAAAA! Nie chce tego widzieć! – Na oślep wytoczył się z pokoju. Wybuchnęłam śmiechem, ale po chwili wróciliśmy do przerwanej czynności i już nie miałam czasu na śmiech...

Okeeej... Tak się ułożyło, jak się ułożyło. Chciałam podziękować wszystkim, którzy  to wytrwale czytają (hahaha) i którym się to podoba (a dotarły do mnie pogłoski, że są tu takie osoby O.o xD). I wiecie co? Chciałam podziękować Puszakowi. A wiecie za co? (Zamordujecie mnie, nie ma co... xD) Za to, że od samego początku, wytrwale i w ogóle, pisze ze mną te wszystkie zryte dialogi. Mało tego! To Jej są te wszystkie zajebiste wstawki... Wszystkie kwestie Izzy'ego! Tak... Puszak jest moim prywatnym Izzym co jakiś czas ;D Dzisiaj była jeszcze Duffem (no dobra, razem byłyśmy Duffem...). Nie napisałam tego wcześniej, bo nie chciała, ale teraz wyjeżdża sobie na jakiś czas (zostawia mnie samą! Kto będzie moim Izzym do cholery?!) i się zdecydowałyśmy na taki cios dla was, jakim jest ta straszna prawda...

Więc tak... Ja NIE UMIEM pisać dialogów... Ani romantycznych scenek (Tak, tak. To też Puszak ;D) Więc piszemy je razem (czyt. Ona je pisze xD). A teraz mnie zabijcie. Jestem gotowa ;D Komentować! Już! :D

-Lise-Lotte