ROZDZIAŁ 19.

„SPOTKANIE”

Śmiertelną ciszę (Ha ha ha. Oczywiście...) przerwał głośny dźwięk dzwonka do drzwi. Reakcje domowników przebiegły zgodnie z panującymi normami. Duff wolno podniósł się ze swojego łóżka i wystawił głowę za drzwi w celu sprawdzenia, czy ktoś inny przypadkiem nie poszedł już otworzyć. Po jego lewej stronie, to samo zrobił Izzy. Spojrzeli po sobie, po czym wycofali się do swoich pokoi. Slash nawet nie raczył odwrócić głowy w stronę drzwi, zajęty wymagającym jakże wiele uwagi, siedzeniem bezczynnie na kanapie i popijaniu Jacka Danielsa. Axl rzucił się z drugiego końca domu w stronę drzwi z okrzykiem („Rozpierdolić to chujstwo!!”) na ustach, a Steven, nie będąc w stanie go przekrzyczeć, pofatygował się osobiście otworzyć (chociaż było otwarte). W progu stał nie kto inny, jak zatopiony w poważnych przemyśleniach, Brian May. Nucił sobie pod nosem „Taki duży, taki mały” (Tak, Diabele drogi. Brian May jest wielkim fanem Arki Noego i zna wszystkie ich piosenki na pamięć!) i wybijał rytm stopą obutą w czarnego oficerka. Steven wytrzeszczył na niego oczy i stałby tak dalej jak głupek, ale wpadł na niego rozpędzony Rose, popychając go na gitarzystę i po chwili wszyscy trzej leżeli częściowo w drzwiach, a częściowo na schodkach prowadzących do domu. (Część Stevena leżała też na ścieżce, ale nikt prócz niego, się tym nie przejmował).
- Co jest, kurwa?! – ryknął Rudy, kiedy już udało mu się wyplątać z cudzych kończyn i stanąć na nogach. – Po co przyszłeś, co kurwa?! – wlepił w gościa podejrzliwe spojrzenie i wycelował w niego palcem.
- Dzień dobry. – May, nawet rozpłaszczony na schodach nie tracił dobrych manier. – Mówi się „przyszedłeś,” nie „przyszłeś.” Poza tym, wie pan, chyba nie mieliśmy jeszcze okazji przejść na „ty.” A wracając do zadanego przez pana pytania, zjawiłem się tutaj w sprawie autonomii.
- W sprawie CZEGO?! Kurwa! Na pewno przyszłeś mnie zajebać! A nie! PRZYSZEDŁEŚ, kurwa mać! – splunął mu gdzieś w okolice stóp i przypadkowo oberwało się bogu ducha winnemu Stevenowi.
- ROOOSEEE!!! – wrzasnął blondyn w ułamku sekundy podnosząc się do pozycji stojącej. A raczej do pozycji biegnącej. Konkretniej goniącej (Axla, który w akcie paniki rzucił się w ucieczkę. Prawdopodobnie do swojego pokoju, gdzie już tylko czekała na niego gotowa do użycia piła mechaniczna).
- Halo? Przepraszam, czy mogę wejść? – zapytał już „wstanięty” Brian, zaglądając do salonu. Siedzący w nim Slash wzruszył ramionami.
- Chcesz, to kurwa właź, a nie pierdolisz bez sensu.
- Bo ja właśnie w sprawie rymu do „autonomii...” 

***

Zza krzaka wychyliła się pokryta suchymi liśćmi, bardzo przystojna głowa o blond włosach. Miała twarz umazianą ziemią na policzkach i przymrużone w wielkim skupieniu, błękitne oczy.
- Wszedł do środka! – syknął Roger Taylor (bowiem, jak się już każdy pewnie zorientował, głowa należała do niego), wskazując palcem na stojącym parę metrów od jego kryjówki, dom. – Agencie Zero Zero John, zgłoś się! – dodał po chwili przysłaniając usta ręką.
- Zgłaszam się... – uszu blondyna dobiegło cichutkie mruknięcie zza pobliskiego drzewa.
- No to raportuj, kurde! – wzburzył się perkusista.
- Wszedł do domu... – westchnął zrezygnowany Deacon, pieczętując swą wypowiedź zacnym facepalmem. Że też Rogowi się chce tak wygłupiać... Zerknął w bok, na Freddiego, by zobaczyć, czy ten podziela jego irytację, ale wokalista smacznie spał opierając się plecami o gruby pień.
- Świetnie... No to zostałem sam... – wymamrotał basista, pytając w myślach swojego Rokmeńskiego Boga „za jakie grzechy?!”
- Mówiłeś coś, agencie Zero Zero John? – dobiegł go głos „agenta Zero Zero Roger” (. . .)
- Nie.
- To dobrze. Szykuj się, bo wkraczamy do akcji za trzy, dwa, jeden... zero!!

***

Dorothy siedziała na cmentarzu opierając się mokrym od łez policzkiem o chłodną płytę nagrobka. Po raz pierwszy przyszła odwiedzić grób swojej siostry Stelli. Miała do siebie o to pretensje, jako że wcześniej średnio zainteresowała się okolicznościami jej śmierci. Sporo czasu spędziła z Rogerem wspominając stare, dobre czasy, kiedy byli jeszcze parą. Teraz jej myśli zaprzątało to, co usłyszała od chłopaka na temat siostry. Co mogło się tam wydarzyć w tak krótkim czasie?! Kto w ogóle mógłby zrobić coś takiego?! I po co? Przecież Stella nie posiadała nic cennego, a zresztą morderca i tak nic nie ukradł. Zabił i wyszedł. To jakaś forma zabawy?! Może stoi za tym jakiś psychopata? A może ktoś był zazdrosny? W końcu ze słów Rogera wynikało, że chłopak musiał przespać się ze starszą Hopes, bo jak inaczej znalazłby się w jej mieszkaniu? I to w samych bokserkach! W jej łóżku! Ale... jeśli Dorothy miała rację, to kto był jedyną osobą, która mogła na myśl o tej znajomości odczuć zazdrość...? Dziewczyna podniosła się, otarła policzki i zapuchnięte oczy, po czym skierowała się na najbliższy postój taksówek.
- Na posterunek. – Rzuciła kierowcy samochodu, do którego się wtoczyła. - Tylko, kurwa, spieszy mi się, więc jakby tak pan mógł łaskawie zapierdalać troszkę szybciej, byłabym wdzięczna. – Dodała po chwili, opierając czoło o chłodną szybę.

Krótko, krótko, krótko! Wiem! Przepraszam, kurde. :C Ale mam wrażenie, że mój wolny czas sam siebie pochłania! Tyle chociaż, że niedługo wakacje! :D
-Lise Lotte