ROZDZIAŁ 17.

„AKCJA: BRIAN”

- Mów, kurwa! Gdzie ona jest?!
- Przecież mówię panu, że nie mam pojęcia. Ja w ogóle nie miałem okazji poznać tej uroczej damy. Sądzę, że to wielka szkoda, jednakże... – mężczyzna w czarnym płaszczu przerwał mu.
- Kurwaaa! Nie możesz mówić normalnie?! Ty jesteś jakiś pojebany! – wymachiwał swoimi dość umięśnionymi łapami nad głową. – Skoro nie znasz jej, to przynajmniej powiedz gdzie ON jest, do cholery!
- Kiedy ja naprawdę nie wiem. Nie mam w zwyczaju kłamać, nawet obcym ludziom. – Zaakcentował mocniej dwa ostatnie słowa. „Zapłaszczowany” wyczuł aluzję.
- Nie ma szans, kurwa. Nie pokażę ci się.
- Wnioskuję z tego, że muszę pana skądś znać. Rzeczywiście, głos wydaje mi się znajomy. Czy mógłbym jednak dowiedzieć się, po co przetrzymuje mnie pan tutaj? Rozumiem oczywiście, że chce pan pozyskać ode mnie pewne informacje, jednak powtarzam panu po raz kolejny, że nie wiem, gdzie oni są.
- ONI?!?!?!?! To oni są gdzieś RAZEM!??! – wrzasnął przeraźliwie i kopnął pustą puszkę, leżącą na podłodze. Ta odskoczyła na drugi koniec pomieszczenia, gdzie upadła z głośnym brzękiem. – KURWA MAĆ!! – dodał po chwili. – Myślałem, że to już dawno się skończyło... – mruknął do siebie, po czym wrzasnął: „AHA!!” i wybiegł.
- O rany... I co ja teraz zrobię? – westchnął Brian. – Gdybym chociaż miał co poczytać... Chwila... Na tamtej puszcze na pewno był skład produktu. – powiedział, po czym spróbował przesunąć się razem z krzesłem, do którego był przywiązany w miejsce, gdzie leżał zgnieciony kawałek metalu.

***

- No i co, panie skurwielu Adler?! – powiedziała Ellie podnosząc dopiero co ockniętego blondyna za resztkę włosów, jakie mu zostały, po mimowolnym obcięciu. – Co za zbieg okoliczności, że się tu spotykamy...
- Co ty pierdolisz, kobieto?! – chłopak próbował się bronić – Ja ciebie pierwszy raz na oczy, kurwa, widzę. Chociaż w sumie, miło poznać. –Dodał po chwili unosząc brew.
- No nie! Co za tupet! – Dziewczyna pokręciła z niedowierzaniem głową. – Trochę się zmieniłeś, ale nasłuchałam się dużo o tobie. I widzę, że póki co, to głównie prawda. Erotoman, alkoholik... – wyliczała, potrząsając jego blond główką. – pewnie nawet nie masz pracy i opierdalasz się całymi dniami za pieniądze podatników... – znowu zaczynała się nakręcać, ale na szczęście jej przerwał.
- Eeej... jak to pracy nie mam?! Ja gram w najlepszym zespole na świecie, kurwa mać! – Prychnęła i puściła jego włosy, czego skutkiem było przyjebanie przez jego zacną twarz w podłogę.
- Dobra dobra, a teraz mi powiedz z łaski swojej Steveńku kochany, czemu DO KURWY NĘDZY żyjesz, skoro własnoręcznie zajebałam cię siekierą?!

***

- Ty też twierdzisz, że nie masz z tym wszystkim nic wspólnego... Stradlin? – powiedział grubas zaglądając w raport leżący przed nim na stole.
- Tak. Ja też twierdzę, że nie mam z tym nic wspólnego. Co więcej, ja twierdzę, że jedynym z mieszkańców  naszego domu, który MA z tym coś wspólnego jest Duff McKagan. No, bo to w końcu była JEGO... hmm... dziewczyna.
- On twierdzi, że byłeś o nią zazdrosny. Mogłeś zabić ją, żeby nie patrzeć jak spotyka się z twoim przyjacielem. Nie takie rzeczy już widziałem... – stwierdził policjant zadowolonym z siebie tonem, ścierając z twarzy resztki lukru.
- Nie o nią, tylko o NIEGO, jak już słuchacie tego tępaka... – odpowiedział mu na to Izzy tonem typu „dlaczego, kurwa, ja?!”
- Ah... Hmm... no tak... W każdym razie miałeś motyw. – Chrząknął zakłopotany Pączkolub. Izzy walnął się dłonią czoło (czyt. zrobił fejspalma).

***

„(...)Skład: woda, słód jęczmienny: pilzneński, karmelowy, palony, naturalny miód, aromat naturalny, chmiel, drożdże, ekstrakt 15,5%, alk. 5,7%(...)” – czytał Brian. Puszkę trzymał między wyciągniętymi do przodu stopami. Krzesło (a gitarzysta razem z nim) leżało pod ścianą przewrócone na bok. Chłopak opierał głowę o zimną podłogę, ale na szczęście miał warstwę ochronną w postaci swoich loczków. Zaczynał podejrzewać, że jest uzależniony od czytania, bo tą etykietkę kończył już 48 raz. Nie mógł się opanować. Wstąpiły w niego jakieś złe moce. Po pewnym czasie dzieje się tak z każdym, kto za dużo czyta...(!)

***

- No cio tam, psinecki wy moje? Pyśne mlećko? Śmakuje wam, cioo? – Slash znów szczerzył się do zwierzaczków. Karmił je już 6 raz tego dnia. No, w końcu wyczytał w tej mądrej, starej książce, że małe szczeniaczki należy często karmić świeżym mlekiem, żeby zastąpić im matkę. A Saul był przecież teraz ich kochaną mamusią. – Mamusia waś kocha, cio? Tyje wam źreć daje! Jeście trośkę i duzi urośniecie, kujwa! Więksi niś mamusia, ho ho ho! – zaczął głaskać i łaskotać swoje pupilki, po czym pomiział je po noskach i rzucił pustą butelkę do swojego pokoju (mieszkał tymczasowo u Axla, bo i tak go nie było, a musiał gdzieś spać). Wydawało mu się, że coś usłyszał, ale zaraz przestał o tym myśleć. Futrzaczki kompletnie go pochłaniały. – A ty cio się tak paciś, Palusiu? Chcieś do mamusi? No to chodź tu do mnie, dziubaśku! No chodź! A mozie mamusia zagja wam coś na gitazie? – zachichotał i odłożył Palca na ziemię. Wstał i chwycił ukochany instrument. Uderzył w struny i zagrał... „Nightrain” (i śpiewał. Serio... tym samym tonem. Musiało być śmiesznie... ‘Jołdyd jajk e fjejt tjejn, fjajin jajk en ejopjejn’ :3) ...Nie zdawał sobie sprawy z tego, że od jakiegoś czasu, przez dziurę w ścianie obserwuje go (i słucha uważnie w nielicznych, króciutkich przerwach między kolejnymi salwami przytłumionego śmiechu) Steven. W pewnym momencie blondyn nie wytrzymał i wszedł do pokoju, po czym szturchnął Slash’a w ramię.
- Hahaha.. Sta-ary... kurwa! Co ty tu, kurwa, odpierdalasz? Bawisz się ze zwierzątkami? – Hudson nawet nie próbował zaprzeczać, blondyn i tak wszystko już widział. Teraz pozostało mu tylko...
- Steeeven... Błagam, nie mów nikomu, kurwa mać! No... PROSZĘ...! Słyszałeś to, kurwa? POPROSIŁEM cię ŁADNIE! Teraz już nie możesz nic powiedzieć, BŁAGAM!! Przecież jak oni się dowiedzą, że mam tu szczeniaczki, to mi żyć nie dadzą, a...
- OK.
-Co?!
- No... OK... – Slash ze zdziwienia rozdziawił gębę. Dla odmiany, tym razem to Steven wzruszył ramionami. –  W końcu zawdzięczam ci wolność, kurwa! A... – tu zrobił podstępną minę - mogę jednego dostać?
- CO!? Oooo nie!!! Ty też chcesz mi je odebrać?! – gitarzysta już sięgał po piłę łańcuchową, która wciąż leżała na podłodze, kiedy nagle Adler wskazał palcem na jednego ze szczeniaczków otwierając szeroko oczy.
- A... ty mówiłeś zdaje się, że to są, kurwa, SZCZENIACZKI!!
- No a co to, kurwa, są?! Małpy?! Ja pierdolę, co za tępy chuj...
- Ekhm... Slash... Bo ten tu – wskazał na rudego Palca – to chyba jest mały tygrys...