ROZDZIAŁ 9.

„ZŁOWROGI PŁASZCZ”

- A ty... gdzie by cię tu ustawić...? – powiedziała Dorothy do starej, drewnianej toaletki, którą właśnie wyciągnęła ze swojej sypialni i teraz stała w korytarzu opierając się o nią. – A może obok tej niskiej komody będzie ci lepiej? – zapytała mebla (normalnie nie piła, ale stwierdziła, że na trzeźwo nie jest w stanie wczuć się w przemeblowywanie domu według rad siostry, to jest zupełnie nienormalnie, więc wypiła – w celach artystycznych!! – dwie butelki Johny Walkera). – Podobno drewno my być koło drewna, ja pierdolę, co za idiota to wymyślił?! Ooo nieee!! – jęknęła nagle i walnęła się dłonią w czoło. – To mam teraz spać w salonie?! Nosz kurwaa maać!! – załamana tą wizją dziewczyna oparła się o ścianę i po chwili zjechała na dół. Siedziała tak w korytarzu zasłonięta toaletką, szafką na buty i wiklinowym fotelem, które były w trakcie zmieniania swojego miejsca pobytu, kiedy nagle usłyszała szczęk zamka. Zamarła w miarę możliwości (no, jednak była pijana...) i nasłuchiwała. Oprócz niej, klucze do mieszkania miała tylko jej siostra, ale po co miałaby tu przychodzić? Tak bez uprzedzenia? Pochyliła się trochę i między oparciem fotela, a bokiem szafki, zobaczyła długi, czarny płaszcz. Męski...

***

- Steven?!!? Co ty robisz do cholery?!!? – postanowienie Izzy’ego właśnie szlag trafił, ale chłopak zupełnie o tym nie myślał. Wpatrywał się w osłupieniu w kolegę, który... klęczał nad zemdlonym (albo nieżywym?!) Duffem i nożem przycinał mu włosy. Biedny basista wyglądał teraz nawet gorzej od Adlera. – Przestań!! STEVEN!! – Kiedy gitarzysta zrozumiał, że krzyki nic nie dają, podszedł ostrożnie do perkusisty (obcięcie szatynowi ręki nie było jakąś szczególnie pożądaną przez niego reakcją na szturchnięcie kumpla-psychopaty) i szybkim ruchem wyrwał mu z ręki to zbrodnicze narzędzie.
- Eeej!! No co jest, kurwa?! – wrzasnął blondyn odwracając się w stronę Stradlina i wstając. – Oddaj mi to!! Ja się muszę zemścić!! Jak ja nie mam włosów, to nikt nie będzie miał!! – wykrzyczał mu w twarz, po czym nie uzyskawszy nawet nadziei na odzyskanie noża, wybiegł do ogrodu, gdzie stanął pod oknem pokoju Axl’a i wykrzykiwał takie obelgi, że w końcu wściekły Rudzielec rzucił w niego kijem baseballowym (tasak utknął zbyt głęboko w drzwiach i wokalista nie był w stanie go wciągnąć). Ponieważ trafił, ogłuszony perkusista został po chwili wciągnięty przez Izzy’ego do bezpiecznego (jeśli można jeszcze mówić o bezpieczeństwie w tym domu pełnym wariatów) salonu. Chłopak zlitował się nad nim, bo wiedział, że jeśli go tak zostawi, to Rose w następnej kolejności rzuci w niego piłą łańcuchową, a potem to lepiej nawet nie myśleć (choć piły pewnie i tak by nie przeżył)... Gitarzysta ułożył nieprzytomnego Stevena obok nieprzytomnego Duffa i postanowił pójść poradzić się Slasha, co ma teraz zrobić. Tyle tylko, że teraz drzwi do pokoju mulata były zamknięte, a kiedy zapukał, (wydawało mu się, że usłyszał jakieś ciche jęknięcie) nikt mu nie odpowiedział.

***

Zielony Rolls-Royce Phantom mknął ulicami L.A. Za jego kierownicą siedział wysoki ciemnowłosy mężczyzna z wystającymi przednimi zębami i oczami pomalowanymi czarną kredką. Obok niego, na miejscu pasażera spoczywała burza loków o zmartwionej minie i zamyślonych, brązowych oczach. Tylne siedzenie (no, nie całe, oczywiście) zajmował milczący długowłosy młodzieniec o wielkim nosie. W skrócie, chłopcy z Queen jechali swoją wypasioną furą na ratunek załamanemu perkusiście. W pewnym momencie samochód skręcił gwałtownie, przewracając przy tym stojący na rogu ulicy kontener na śmieci. Kiedy zajechali na Earnshaw Avenue, wszystkim w okolicy dał się słyszeć odgłos hamowania (taa... Freddie – Bóg szybkich samochodów...) i auto zatrzymało się w poprzek ulicy. Trójka chłopaków wyskoczyła z niego i rzuciła się w stronę domu z numerem 4. Nagle usłyszeli, że ktoś ich woła, więc zawrócili i skierowali się w stronę kolejnej posesji, na której stał ów nawoływacz, a mianowicie ich najprzystojniejszy na świecie (hmm...?) perkusista, Roger Taylor. Choć trzeba przyznać, że z trudem go rozpoznali (raczej po głosie, niż po wyglądzie). Wyglądał okropnie. Ubrany był tylko w bokserki (nic specjalnego, wyjątkowo nie były w króliczki, ani kaczuszki), ale wyszło mu to chyba na dobre, bo musiałby płacić niebotyczny rachunek za pralnię, gdyby miał na sobie coś jeszcze. A to dlatego, że cały był zakrwawiony.
- Rog, słoneczko, co ci się stało?! – krzyknął Freddie rezygnując w ostatniej chwili z tulenia go do siebie, mając na uwadze dobro swojej epickiej koszulki z Myszką Miki. Nic z tego. Blondyn wybuchnął płaczem i sam rzucił się przyjacielowi w objęcia. Po chwili dołączył do nich Brian, który biegał znacznie wolniej niż Freddie, i John, który dotrzymywał mu towarzystwa, bo nie chciał biec w samotności, a tak szybko jak Freddie też nie umiał.
- Ja-aa... ona... Ona nie żyje!!! – Roger darł się jak stare prześcieradło. Basista poklepywał go po plecach ze współczuciem, a May zamyślił się nad przyczynami nienawiści wśród rasy ludzkiej.
- No, ale jak to? I nikogo nie widziałeś? A jesteś pewien, że w ogóle żyła, jak wychodziłeś do tej łazienki? A potem sprawdziłeś, czy ma puls? Może tylko zasłabła, albo cośtam? – wokalista zasypywał Taylora pytaniami, a on w odpowiedzi płakał tylko coraz głośniej.
- Ona NIE ŻYJE – wydarł się w końcu stanowczym głosem (w domu naprzeciwko jakaś starsza pani zerkała na nich ciekawie zza firanki). – Ma nóż wbity w plecy! – wybełkotał spod zasłaniającej mu usta ręki Mercurego.
- Uuu... No to faktycznie... I co my z nią zrobimy? Ej słuchaj, Rog, a kto to w ogóle jest? – zapytał jeszcze Freddie.
- No właśnie problem polega na tym, że nie mam pojęcia. Obudziłem się u niej w mieszkaniu i nawet nie pamiętam skąd tam się wziąłem. Tyle o niej wiem, że nazywa się S. albo D. Hopes... Tak u niej na drzwiach pisze.

***

Slash zwinnie wspiął się po rynnie i wlazł przez otwarte okno z powrotem do swojego pokoju. Upewnił się, że drzwi są zamknięte, po czym wyjął zza poły płaszcza małe zawiniątko i włożył je do sporego kartonu stojącego między regałem, a jego łóżkiem, na którym spoczywał teraz fragment ściany. Następnie gwizdnął cicho przysuwając głowę bliżej dziury w ścianie pomiędzy pokojem jego i Axl’a. Ruda głowa wsunęła się do jego pokoju i rzucała mu pytające spojrzenia.
- I jak ci poszło? – zapytał Rose.
- Zgodnie z planem. – Mruknął w odpowiedzi Hudson.
- Ile?
- Spokojnie, ty rudy szympansie! Jeden dziennie zupełnie wystarczy...

 

 Tadaaam!! No to teraz się męczcie! Zgadujcie i wymyślajcie. Możecie snuć domysły w komentarzach, chętnie poczytam ;D Zostawiam was z tym rozdziałem do poniedziałku, bo jutro jadę do Krakowa i chyba nie będzie nic nowego. Tym lepiej ;P Ave!
-Lise Lotte