ROZDZIAŁ 5.

„ROZMOWY I PRZEMYŚLENIA”

Włosy Slasha leżały na jego szerokim łóżku, a gdzieś pod nimi reszta jego ciała. Chłopak delektował się ciszą, która wreszcie (pierwszy raz od paru dobrych lat) nastała w siedzibie zespołu. Miał niejasne przeczucie, że coś go ominęło, ale (jak zwykle) machnął na to ręką. Duff ze Stevenem i Izzym pognali w jakiejś skrajnej ekstazie „ratować Axla” z chuj wie czego, co mu się mogło znowu przydarzyć. „Ten cholerny rudzielec nigdy nie może usiedzieć spokojnie! Zawsze jakieś rozróby, jakieś problemy. Zawsze, kurwa, coś! Teraz się wziął zgubił i chuj! Może nawet bym się cieszył, jakby go nie było trochę dłużej, niż te jebane kilka godzin! Czemu tu w ogóle jest tak cicho?!” – Saul zrobił pewne postępy, wykazując (przynajmniej w myślach...) jakieś emocje. Innymi słowy, wkurwił się na wieczny chaos panujący w domu, który dzielił z resztą zespołu. Czasem tego żałował. Na przykład teraz. W końcu w gitarzyście, pomimo jego wiecznego znudzenia otaczającym go światem, górę wzięła ciekawość i zataczając się (leżąc w pokoju tyle czasu, znacząco uszczuplił swój zapas Nightrain’a) wypadł na korytarz, gdzie ku swojemu wielkiemu zdziwieniu (a widok zdziwionego Slasha do częstych nie należał) zobaczył Stevena, który nerwowo rozglądając się na boki mówił cicho do telefonu. Kiedy ujrzał gitarzystę, wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk (coś pomiędzy jękiem, a kwiknięciem) i przebiegł przez najbliższe drzwi, to jest do pokoju Axla. Nieświadomy obecności rudzielca, który wciąż leżał rozwalony na ziemi, kontynuował rozmowę.

***

Roger posłał Ellie najbardziej uwodzicielski ze swojego zestawu uśmiechów Rogera Taylora na wszystkie okazje i dziewczyna chichocząc zatrzepotała rzęsami. Podobał jej się ten wesoły blondasek o chłopięcej twarzy. Uwielbiała jego błyszczące, niebieskie oczy, jego głupie miny i jeszcze głupsze pomysły. Była dumna z siebie, że może siedzieć sobie z nim w barze, podczas gdy jej koleżanki mogą się jedynie skręcać z zazdrości. Zamierzała zrealizować wszelkie aspekty tej znajomości i w tym celu właśnie nachyliła się w stronę chłopaka, przymykając oczy i kładąc mu rękę na policzku. On pokazał jej język, co zapewne miało oznaczać, że się cieszy i zbliżył do jej twarzy swoją. Ich usta zetknęły się. A nie, jednak nie, bo zadzwonił telefon perkusisty. A że do taktownych, to on akurat nie należał, to bez wahania odebrał rzucając jej rozbawione spojrzenie.
-Siema, tu Rog. Po sygnale zostaw wiadomość. Piiiiiiip. - Ryknął do słuchawki powodując u swojej towarzyszki wybuch śmiechu. I to go zdemaskowało. Uświadomił mu to oburzono-rozśmieszony głos Stevena Adlera z Gunsów. W sumie to nawet lubił gościa. Nie to co tego nadętego rudzielca, jak-mu-tam-Rose’a. Ze Steviem znali się jeszcze z ogólniaka. W sumie to kiedyś byli dobrymi kumplami. Razem grywali na perkusji w starym garażu rodziców Taylora. Potem ich drogi rozeszły się, kiedy Adler zaczął ćpać i w końcu wstąpił do jakiegoś niby zespołu, który więcej chlał niż grał. Nie to co Queen. Pełna kulturka. Choć Rog z Frieddiem często łamali te niepisane zasady. – No co tam, stary? – zapytał entuzjastycznie Taylor. – ...No byłem, byłem. Impreza przednia, dawno się tak nie bawiłem, mówię ci! Przynajmniej tego waszego pożal-się-Boże-wokalisty, Rose’a, nie było. Tak nawiasem mówiąc, coście z nim zrobili? Chyba pierwszy raz jak u was byłem to nie było go w domu. Już myślałem, że on nigdy nie wychodzi. – Chłopak mówił dużo i szybko (w dodatku niezbyt sprawnie, bo z Ellie wychylili już parę szklanek czegoś mocniejszego) nie słuchając wcale, co mówił jego rozmówca, jak to miał w zwyczaju i zamilkł dopiero po chwili, kiedy z pewnym opóźnieniem dotarło do niego, że Steven się rozłączył. Dziwne. No nic. Chłopak wzruszył ramionami i odwrócił się do dziewczyny zaczynając rozmowę na temat zanikających w zawrotnym tempie dobrych manier.

***

Leżąc na podłodze i rozmyślając nad tekstem nowej piosenki, do czego natchnęło go odnalezienie w domu zwłok (no co? To zajebisty temat!), Axl usłyszał nagle, że ktoś szybkim ruchem otworzył, po czym zamknął drzwi do jego pokoju i przebywał teraz w jego wnętrzu prowadząc rozmowę z samym sobą. „To jednak nie tylko ja tu jestem nienormalny” pomyślał, po czym dotarło do niego, że jednak się mylił (przynajmniej w kwestii rozmówcy tajemniczego kogoś, bo jedynym nienormalnym w zespole, to z pewnością nie był). Osoba, która wtargnęła do jego niemożliwie zagraconego apartamentu był Steven Adler, vel Popcorn. Ah, tak. To ten wkurwiający blondas, który nawala na perkusji w nielicznych wolnych chwilach między braniem prochów, chodzeniem na dziwki, chlaniem taniego wina w hektolitrach i leczeniem kaca. Rose miał zamiar (mówiąc delikatnie) wypierdolić intruza ze swojego terytorium (najpewniej przy użyciu kija baseballowego lub tasaka, które zwykle trzymał pod ręką), ale zainteresował go temat jego rozmowy. Adler pytał kogoś trzykrotnie, czy w czwartek nie poznał u nich niejakiej Dorothy Hopes, czy coś takiego, bo chciał się dowiedzieć, czy spędziła cały wieczór z Duffem. Najwyraźniej nie doczekał się odpowiedzi, bo po chwili rozłączył się, a szkoda, bo Axlowi wydawało się, że usłyszał swoje nazwisko zestawione ze słowem „Bóg” i był ciekawy dalszego ciągu. Zrezygnowany Steven przysiadł na łóżku wokalisty i ukrył twarz w dłoniach. Zaczął podświadomie mówić do siebie (co upewniło Axla w przekonaniu, że nie jest aż takim unikatem, jak mu się wydawało). Opowiadał sobie swoją własną życiową historię, będąc w błogiej nieświadomości, że w pokoju przebywa jego właściciel. Dopiero, kiedy dotarł do momentu swojej pierwszej wielkiej miłości wyznając bałaganowi w pokoju Rose’a, że dostał kosza od dziewczyny swoich marzeń, bo ta wybrała jego najlepszego kumpla, niejakiego Roga Taylora (coś to Axlowi mówiło), po czym zaczął faszerować się wszystkim, co było białe i sypkie i popijać to wszystkim co miało na butelce znak „%” na tyle wyraźny, żeby go zobaczyć po wchłonięciu dużej dawki wcześniej wymienionych środków, wokalista nie wytrzymał i parsknął charakterystycznym dla siebie złośliwym rechotem. Perkusista poderwał się z łóżka niefortunnie nadeptując na pustą puszkę po piwie i jęcząc i trzymając się za stopę zaczął skakać po pokoju na jednej nodze. Co nie było trudne do przewidzenia, po chwili potknął się o coś (trudno określić o co dokładnie, bo na podłodze leżało za dużo rzeczy) i wylądował na zaśmiewającym się Axlu.
-AŁAAA, TY JEBANY KUTASIE!! – wrzasnął przyduszony wokalista wyczerpując całe nagromadzone powietrze (dostęp gardła do płuc miał zablokowany przez tułów swojego perkusisty). – Zzssejć... ssse mnieee... – wysyczał, a ponieważ blondyn nie zareagował, będąc zbyt zajętym swoją okaleczoną stopą, rudzielec sięgnął po wspomniany wcześniej, podręczny tasak i zamachnął się na niego, dziki wrzask dodając sobie w myślach.