ROZDZIAŁ 2.

„ZAGINIONY?”

Axl siedział na ziemi z podkulonymi z zimna kolanami, opierając się plecami o pokryte kurzem drzwi. Już dawno zaniechał krzyków. Obawiał się o swój skrzekliwy głos. A nuż przypadkiem by zachrypł? A przecież próbę mieli jakąś zrobić w tym tygodniu... Lepiej nie ryzykować.

- I tak mnie pewnie ten chuj Adler nie otworzy, nawet jeśli słyszy. W ogóle siedzą tam sobie pewnie teraz w NASZYM cholernym salonie i świetnie się, kurwa, bawią, a ja tu gniję w jakiejś zasranej piwnicy! – nakręcał się rudzielec. W pewnym momencie wstał i zaczął krążyć po pomieszczeniu, wymachując rękami. W jednej z nich wciąż trzymał zapalniczkę, jako jedyne obecnie źródło światła.

Kiedy tak dawał upust swojej złości, jego wzrok padł na ledwie widoczną w nikłym świetle zapalniczki kanapę. Tę, na której leżał, kiedy się obudził. Z braku lepszych rozrywek przyjrzał się meblowi dokładniej. Była to pierwsza kanapa, jaką kupili po wprowadzeniu się tutaj. Axl pamiętał doskonale, jak kiedyś wyrzygał na nią spaghetti ugotowane przez Duffa. I jak przyłapał na niej Slasha z jedną panienką, z którą sam spotykał się wtedy trochę dłużej, bynajmniej nie śpiących. Imienia tej dziewczyny nie potrafił sobie przypomnieć. Albo jak Steven z Izzym podczas jednej z lepszych imprez postanowili zostać piratami i wrzucając kanapę do basenu zrobili sobie z niej łódź podwodną… Gdyby Axl nie był w tak podłym nastroju, pewnie zakręciłaby mu się w oku łezka. Teraz jednak skupiał się na praktyczniejszych zajęciach niż szloch nad starym meblem. Mianowicie po prostu położył się na nim, uznając, że skoro i tak nie może wyjść, to przynajmniej trochę się prześpi.

***

Dziewczyna siedziała przy kuchennym stole obgryzając paznokcie. Przed nią, na blacie, leżał telefon. Telefon, który nie dzwonił. Nie dzwonił, nie brzęczał, nie trząsł się, nie gwizdał, nie wibrował, ani nie podskakiwał. Po prostu leżał. A ona wbijała w niego wzrok i była już pewnie blisko zmuszenia go do zrobienia CZEGOKOLWIEK samą siłą woli. Nigdy się jednak nie dowiedziała, czy byłaby do tego zdolna, bo gdy już wydawało się, że za chwilkę, za moment... Zadzwonił dzwonek do drzwi. Dorothy poderwała się z miejsca jak oparzona i w jednej chwili była już przy drzwiach wejściowych i mocowała się z łańcuchem.
- Kurwa, kurwa, kurwa... – mruczała pod nosem próbując odciągnąć to metalowe ustrojstwo. - Duff! Jak dobrze... – wreszcie otworzyła drzwi. Jednak mężczyzna stojący za nimi nie był Duffem. Był za to właścicielem kamienicy, w której mieszkała i wyciągał w jej kierunku otwartą dłoń, co musiało oznaczać, że znów zalega z czynszem...

***

Saul siedział z Izzym na schodkach prowadzących do domu. Rozkoszowali się pięknym słoneczkiem, które grzało ich kudłate głowy i gołe klaty. Mimo, że nie odzywali się do siebie, obaj wiedzieli, że myślą o tym samym. Wiedzieli także, że myśli o tym Duff i tylko Stevena nie mogli być pewni, bo od rana siedział w łazience i zapewne pielęgnował swoją misterną fryzurę. Zresztą ostatnio prawie nic innego nie robił. Tym razem jednak mylili się co do perkusisty. Owszem, siedział w łazience już czwartą godzinę, ale jeszcze nawet nie tknął swoich włosów. No, może tylko troszkę rozczesał, ale teraz już w ogóle nie miało to znaczenia. Jego myśli, tak jak i trójki kolegów, krążyły wokół zaginionego Axla. Wprawdzie rudemu wokaliście zdarzało się znikać na wiele, wiele dłużej niż te parę godzin, ale tym razem wszyscy mieli przeczucie, że COŚ się wydarzyło. Utwierdzał ich w tym jeszcze bardziej, rozbity na środku salonu żyrandol. A raczej niezupełnie sam żyrandol, a znaleziony podczas jego, nazwijmy to, uprzątania (każdy sprzątał swoimi metodami: Duff przesunął butem część szklanych odłamków pod dywan, Izzy próbował wciągnąć inne odkurzaczem, ale zaniechał tego po pewnym czasie, bo przedziurawił się worek i nic to całe sprzątanie nie dawało. Saul garściami zbierał porozrzucane kawałki i wrzucał je do kosza na śmieci, a Steven nawet się tego bałaganu nie tknął), zakrwawiony fragment ludzkiego ciała. I to nie byle jaki fragment, a członek. SAM członek. Tego dość makabrycznego odkrycia dokonał Slash, po podniesieniu metalowego stelaża, jedynej części żyrandola, która ostała się w całości. Była tylko trochę wygięta.

- Co to, kurwa, jest?! – ryknął gitarzysta, kiedy zobaczył to, co zobaczył. – Ej, chłopaki! CHŁOPAKI, CHODŹCIE TU BO CHYBA SIĘ ZRZYGAM!

- Co chcesz, Saul? - Zapytał obojętnym tonem Izzy wchodząc do salonu i stając obok niego. –Osz kurde! Kutas! STEVEN, DUFF! CHODŹCIE TU! SLASH ZNALAZŁ KUTASA! – Po chwili do pokoju wsunął się Duff. Basista trzymał się za brzuch i z trudem łapał oddech. Do Izzy’ego dotarło natychmiast, że ten po prostu się śmieje.

- Co ty? Śmieszy cię to?! – Popatrzył na blondyna z obrzydzeniem.

- Ale... c-co? – wykrztusił Duff patrząc na gitarzystę jak na idiotę. – Sam mówisz..., że Slash kutasa znalazł! – Chłopak ponownie zaniósł się śmiechem. – Biedny Sla-aash, tyle lat, kurwa, a teraz dopiero kutasa znalazł! – Basista zatoczył się, cały czas się śmiejąc i po ścianie osunął się na podłogę. Z oczu pociekły mu łzy i nie mógł złapać oddechu. Wreszcie Izzy i Saul zrozumieli o co mu chodzi i ten pierwszy momentalnie zgiął się wpół i wkrótce dołączył do blondyna, który teraz wił się już na podłodze zanosząc histerycznym śmiechem. Lokaty mulat natomiast policzył w myślach do (aż) trzech, zaciskając przy tym pięści. Zamknął oczy i postanowił poczekać, aż koledzy skończą się śmiać, ale nie dał rady.

-ZAMKNĄĆ RYJE, KURWA MAĆ, BO MNIE ZARAZ SZLAG JASNY TRAFI I NIE RĘCZĘ ZA SIBIE! – wykrzyczał. Zero reakcji. Chłopcy najwyraźniej nie byli w stanie przestać. Slash pochylił się i za koszulkę podniósł zapłakanego i niemożliwie rozczochranego Duffa po czym upuścił go w sam środek reszty rozsypanego na podłodze szkła. Ten momentalnie przestał się śmiać.

-Ała! Ty debilu! Całe mi się to szkło w dupę powbijało! A w plecy?! AŁAA!! CO TY, KURWA?! NIE MYŚLISZ?!... FUUUUJ!!! – Nagle poderwał się z podłogi i wtedy gitarzysta zobaczył, że chłopak rzeczywiście cały jest zakrwawiony i… Oj. Chyba Saul o czymś zapomniał...

- TY SKURWIELU! CO TO JEST DO KURWY NĘDZY?! – Ryczał basista otrzepując tyłek maniakalnymi ruchami. – JA NA TYM LEŻAŁEM, KURWA!! PRZEZ CIEBIE!! – machając rękami wyleciał z pokoju i zaczął wrzeszcząc przeraźliwie dobijać się do drzwi łazienki, w której wciąż siedział Steven. Tymczasem Izzy doszedł już do siebie i przyszło mu do głowy coś wyjątkowo nieprzyjemnego.

-Ekhm... Slash...? – wyjąkał, wpatrując się w leżącego na podłodze członka. – Powiedz mi, czy ty nie uważasz, że to może być... No wiesz... Axla?

 Hmmm... trochę się pospieszyłam z tym rozdziałem. Nie jestem pewna, czy jest wystarczająco dobry, ale to pozostawię wam do oceny. Chciałam w zasadzie tylko ogłosić, że nie ustalę konkretnego dnia pojawiania się nowych rozdziałów, ale mogę obiecać przynajmniej jeden w tygodniu. :) 

Akcja rozwija się trochę wolno, ale to się jeszcze ureguluje... Nie martwcie się. :D

-Lise Lotte